Το θράσος τους δεν έχει όρια

Το άρθρο είναι του Τάσου Παππά, από την Εφημερίδα των Συντακτών. Όλα όσα γράφει για τα δύο κόμματα με τους νεόκοπους αρχηγούς τους είναι σωστά μέχρι κεραίας. Και δυστυχώς δεν είναι καλαμπούρι, είναι η πραγματικότητα. Δύο νέοι άνθρωποι με βαρύ όνομα, που νομίζουν ότι ο πολιτικός χρόνος των κομμάτων που προεδρεύουν αρχίζει από το μηδέν. Καμώνονται ότι δεν υπάρχει ιστορία πριν από αυτούς. Κάτι προς παρθενογένεση. Είναι όμως η βαριά κληρονομιά τους. Έχω μόνο μια μικρή παρατήρηση που αφορά τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Καλό θα είναι σύντροφοι και φίλοι να σταματήσουμε να ετεροκαθοριζόμαστε απέναντί τους. Το μνημόνιά τους είναι χειρότερα, διορίσαμε τους μισούς μετακλητούς, είμαστε κοινωνικά πιο ευαίσθητοι κλπ. Υποτίθεται ότι μιλάμε μια άλλη γλώσσα που δεν επιδέχεται σύγκριση. Έτσι δεν είναι;

Ένοχοι υποδύονται τους εισαγγελείς

Το καλαμπούρι έχει και ένα όριο. Το λες, γελάμε, το προσπερνάμε και συνεχίζουμε. Η κατάχρηση όμως είναι πρόκληση.

Όταν, για παράδειγμα, ακούς τις ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να κατηγορούν συνεχώς και σε όλους τους τόνους την κυβέρνηση ότι κάνει τα πάντα για να κρατηθεί στην εξουσία επειδή δεν δέχεται να παραιτηθεί και να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές ή γιατί αρνείται να συμφωνήσει στο σχηματισμό κυβέρνησης εθνικής συνεννόησης, αναρωτιέσαι αν απευθύνονται σε ηλίθιους που έχουν ξεχάσει τι έκαναν τα συγκεκριμένα κόμματα είτε για να πάρουν την εξουσία είτε για να παραμείνουν σ' αυτήν.

Τι να πρωτοθυμηθείς: Εκλογικούς νόμους στα μέτρα τους, χρωματιστά ψηφοδέλτια, δωρεάν μεταφορά οπαδών με αεροπλάνα και βαπόρια, μίζες για να πληρωθούν οι φαραωνικές προεκλογικές εκστρατείες τους, εκτεταμένα πελατειακά δίκτυα, παχυλές υποσχέσεις για επανίδρυση του κράτους και δημιουργία επίγειων σοσιαλιστικών παραδείσων, κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο πρώην πρωθυπουργού με μάρτυρες κατηγορίας από την περιοχή του υποκόσμου, άσκηση εξουσίας από τις εντατικές νοσοκομείων, διορισμούς σε κορυφαίες κομματικές θέσεις ανθρώπων με μοναδικό κριτήριο το βαρύ όνομα που κουβαλούσαν και τους συνέδεε με πολιτικές δυναστείες, εξαγορά βουλευτών, χονδροειδή παραποίηση της οικονομικής πραγματικότητας, ακόμη και καλπονοθείες.

Όταν ακούς πολιτικούς αρχηγούς, νυν και πρώην, να εγκαλούν τον Τσίπρα για εξουσιομανία, αν και δεν έχει κλείσει ούτε δύο χρόνια στη διακυβέρνηση, αναρωτιέσαι αν έχουν απωθήσει τόσο βαθιά στη μνήμη τους τις θεαματικές κωλοτούμπες που έκαναν για να μείνουν στα πράγματα, τα γλειψίματα τους στους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες για να εξασφαλίσουν την εύνοια τους και βεβαίως τις δωρεές τους ώστε να συνεχίζουν να λειτουργούν τα σπάταλα κόμματα τους.

Όταν ακούς τους πρυτάνεις του ρουσφετιού-πράσινους και γαλάζιους- να κατηγορούν την κυβέρνηση ότι στήνει μεθοδικά το δικό της σύστημα ελέγχου στη δημόσια διοίκηση και στα Μ.Μ.Ε, μπαίνεις στον πειρασμό να σκεφτείς: «ανησυχούν γιατί πράγματι η κυβέρνηση οργανώνει κομματικό κράτος και φιλικά δίκτυα ενημέρωσης ή μήπως έχουν ενοχληθεί επειδή βλέπουν να απειλείται το παρασιτικό σύστημα που είχαν φτιάξει»;

Οι πολίτες και τα κόμματα που δεν έχουν κυβερνήσει δικαιούνται να απαιτούν εξηγήσεις από την κυβέρνηση και να καταγγέλλουν τις παρεκτροπές της. Οι ηγεσίες και το πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ ας κάνουν πρώτα την αυτοκριτική τους και μετά να το παίξουν τιμητές.