Το στίγμα των καιρών

Σκέφτομαι μια σειρά λέξεων που αποτυπώνουν με σχετική ακρίβεια τα συναισθήματα και τις σκέψεις που διακατέχουν την καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων στον καιρό της πανδημίας. Πρώτα πρώτα ο φόβος. Για το σαρκίο μας και για όσους αγαπάμε. Γι' αυτούς τους τελευταίους ο φόβος μας μπορεί να είναι οδυνηρότερος του πρώτου. Ο φόβος της βαριάς αρρώστιας, για την οποία προς το παρόν δεν υπάρχει εμβόλιο ή αποτελεσματικό φάρμακο. Υπαρξιακός φόβος για όσους μετρούν αρκετές δεκαετίες στη ζωή, γιατί η μόλυνση με τον κορονοϊό μπορεί να τους στείλει στο ανεπίστρεπτο ταξίδι. 

Μετά έρχεται -κρίνοντας από τον εαυτό μου- ο θυμός γι' αυτό που μας συμβαίνει. Για το -γαμώ την ατυχία μας- νέο χτύπημα σε μια κοινωνία, που τρεκλίζοντας από τα βαριά οικονομικά χτυπήματα μιας πενταετίας μνημονιακών "θεραπειών" και λίγων μηνών πανδημικής καχεξίας, βλέπει το φως στο τούνελ να απομακρύνεται και να επανέρχονται τα σκοτάδια. Τέλος, μαζί με τον θυμό, νιώθω και σύγχυση για τις κυβερνητικές αντιφάσεις στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Τι να πρωτοθυμηθείς άραγε; Ότι στα πλοία και στα αεροπλάνα οι τουρίστες, αλλοδαποί και ιθαγενείς, συνωστίζονταν -γιατί έτσι ήθελαν αεροπορικές εταιρείες και πλοιοκτήτες-, ενώ στις παραλίες κρατούσαν τις ενδεδειγμένες αποστάσεις; Το γνωστό στριμωξίδι στα ΜΜΜ, ενόψει του αναμενόμενου δεύτερου κύματος; Τον περιορισμένο αριθμό ΜΕΘ, που αυξήθηκαν ισχνά, κυρίως από ιδιωτικές χορηγίες; Τους γιατρούς και το νοσηλευτικό και το άλλο υγειονομικό προσωπικό, που προστίθενται στάγδην σε σχέση με τις ανάγκες; Κι άλλα...

Σήμερα φιλοξενώ ένα λιτό άρθρο του Γιώργου Σταματόπουλου από την ΕφΣυν, που θίγει μερικές τέτοιες σχιζοφρενικές αντιφάσεις και γελοιότητες.

Οι μάσκες και οι γελοιότητες

Γιώργος Σταματόπουλος
 

Στο νοσοκομείο μού απαγορεύουν την είσοδο. «Πρέπει να προσκομίσετε τεστ κόβιντ» μου λένε. Πάω λοιπόν και κάνω το τεστ και την άλλη μέρα τους το δείχνω - αρνητικό. «Α μπα, δεν μπορείτε να περάσετε, απαγορεύεται αυστηρά». -«Μα εσείς, χθες, μου είπατε να κάνω το τεστ για να περάσω». -«Αλλο χθες, άλλο σήμερα». Επέμεινα αλλά εις μάτην - ούτε για πέντε λεπτά δεν μπορούσα να δω τον ασθενή. Τι να κάνεις, νοσοκομείο είναι αυτό, σέβεσαι τις απαγορεύσεις, διότι είναι εντολές άνωθεν, παναπεί επιστημονικά τεκμηριωμένες...

Καταπίνεις την πίκρα σου και ρωτάς: «Αύριο που θα πάρει ο ασθενής εξιτήριο, ποιος θα τον βοηθήσει;». «Ε, άμα είναι να πάρει εξιτήριο, μπορείτε να εισέλθετε». Απορημένος ρωτάς και πάλι τι θα αλλάξει αύριο, ώστε να μου επιτραπεί η είσοδος. Σε κοιτάνε οι άνθρωποι που εργάζονται στην πύλη εισόδου σαν χαμένοι. «Ζητούμε συγγνώμη -λένε- ντρεπόμαστε κι εμείς οι ίδιοι, αλλά αυτές είναι οι εντολές που έχουμε πάρει». Εχουν δίκιο οι άνθρωποι, αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι διαφορετικό από αυτό για το οποίο έχουν διαταχθεί να κάνουν.

Πάει καλά. Δύο ταξιτζήδες έχουν βγει από τα αυτοκίνητά τους στην πιάτσα που υπάρχει έξω από το ΚΤΕΛ της Λιοσίων. Πίνουν τον καφέ τους - δεν φοράνε μάσκα προφανώς, διότι πώς θα έπιναν το ρόφημά τους; Δύο άτεγκτοι ελεγκτές τούς πλησιάζουν και τους φιλοδωρούν με πρόστιμο εκατόν πενήντα ευρώ τον καθένα. Αντιδρούν οι άνθρωποι του μεροκάματου. «Βρε άνθρωποι του θεού, ξεκουραζόμαστε λίγο, δροσιζόμαστε, παίρνουμε δυο ανάσες. Δεν έχουμε δικαίωμα να πιούμε κάτι;» Μουλάρια οι ελεγκτές. «Να περιμένετε στο αυτοκίνητό σας και να φοράτε τις μάσκες σας» επιμένουν και κόβουν βέβαια το τσουχτερό πρόστιμο. Απόρησα πραγματικά για την ευγένεια και ψυχραιμία των ταξιτζήδων.

Θα μπορούσαν -και με το δίκιο τους- να είχαν αρνηθεί να πληρώσουν το πρόστιμο. Θα δούμε τραγελαφικά πράγματα, ανόητα και οχληρά για τον κοινό νου. Στο παρκάκι απέναντι, το ίδιο σκηνικό. Πλησιάζουν μια κυρία που έχει βγει βόλτα με το σκυλάκι της και καπνίζει το τσιγαράκι της. Δεν φοράει μάσκα. Ποιος της είπε να μη φοράει; Οι ελεγκτές, αγενείς και επίμονοι, της «χαρίζουν» ένα προστιματάκι, διότι, λέει, δεν παίζουν· από τούδε και στο εξής θα είναι ανελέητοι, είναι σαφείς οι εντολές του πρωθυπουργού για τα οριζόντια μέτρα.

Σε τέτοιες ανοησίες προβαίνουν, ενίοτε και χωρίς να το θέλουν, οι εντολείς του Χρυσοχοΐδη και του Μητσοτάκη [Τσιόδρα, Χαρδαλιά και λοιπών κυβερνητικών]. Εχοντας χάσει τον έλεγχο της διασποράς του ιού προβαίνουν σε γελοιότητες - για να δείξουν τι και σε ποιον; Την ανεπάρκειά τους; Την ανικανότητά τους να αυξήσουν την κυκλοφορία οχημάτων στις συγκοινωνίες;

Τη ραγιάδικη στάση τους απέναντι στα εκκλησιάσματα και στις αεροπορικές-ναυτιλιακές εταιρείες; Το παράδοξο κυνήγι θεάτρων και εστιατορίων; Κανείς δεν λέει όχι στη χρήση της μάσκας, πλην των ελάχιστων (;) αρνητών της, όχι όμως και να μην μπορούμε να πιούμε έναν καφέ, ένα αναψυκτικό - μη φτάσουμε στη γελοιότητα. Ασε που έχουμε αγκαλιαστεί μαζί της, εκόντες άκοντες, γελοιοτρόπως δε.

ΥΓ. Τις γραμμές αυτές τις έγραψα λίγο μετά την κοινή συνέντευξη του Κυρ. Μητσοτάκη και του Σωτ. Τσιόδρα. Δεν θα σχολιάσω την επάρκεια των απαντήσεων του πρωθυπουργού - κυρίως αυτού. Θα μείνω όμως, γιατί μου έκανε αλγεινή εντύπωση, στην -ξεφωνημένη για δημόσιο πρόσωπο σε δημόσια εμφάνιση- προσφώνηση του πρωθυπουργού στον διακεκριμένο λοιμωξιολόγο με το μικρό του όνομα "Σωτήρη". Φαινόταν με δυσκολία να συγκρατείται για να μην τον αποκαλέσει "Σωτηράκη" και να του σκάσει και μια σφαλιάρα. Αυτή η δήθεν οικειότητα, η δήθεν άνεση, για να κρύψει τη στριμόκωλη κατάσταση στην οποία βρίσκεται -και με δικές του ευθύνες- μου την έσπασε αγρίως. Αγενής αριστεία.