Έρχονται, δεν έρχονται, πότε αλήθεια θα έρθουν; Μιλώ φυσικά για τους εκπροσώπους των θεσμών -τρομάρα μας- που η κυβέρνησή μας τους περιμένει όπως άλλοι περιμένουν το Πάσχα... Στο μεταξύ, εκτός "μικρών" εξαιρέσεων (βλ. Σόιμπλε) όλοι συμφωνούν ότι η 2η αξιολόγηση πρέπει να κλείσει δίχως περιττές καθυστερήσεις, όπως επίσης ότι η κυβέρνηση έχει πάρει σχεδόν όλα τα απαιτούμενα μέτρα αλλά... Κι εδώ βέβαια είναι που συνειδητοποιείς τη θηριώδη αδιαφορία-υποκρισία και την αναίσχυντη χειραγώγηση που μας κάνουν. Βέβαια τους περνάει είναι η αλήθεια, τουλάχιστον προς το παρόν. Όλες οι κυβερνήσεις, χωρίς καμία εξαίρεση, υποχώρησαν στις επιθυμίες και στους στόχους των δανειστών. Έλλειψη εναλλακτικού σχεδίου, έλλειψη προετοιμασίας, πολιτικές και ιδεολογικές εμμονές, όλα έπαιξαν τον ρόλο τους. Το θέμα είναι ότι αναμφισβήτητα βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση από τότε που ξεκινήσαμε. Υπάρχει καμιά αμφιβολία γι' αυτό; Αλλά μήπως υπάρχουν βάσιμες ελπίδες ότι οσονούπω, από τον πάτο όπου βρισκόμαστε, θα αρχίσουμε να ανηφορίζουμε στον δρόμο της ανάπτυξης; Μη γελάσω! Πέρσι, ο Αλέξης Τσίπρας είχε υποσχεθεί με την ευκαιρία του Πάσχα μια άλλου είδους Ανάσταση. Ακόμα αναζητείται...

Διαβάστε ένα μικρό χρονογράφημα του Πέτρου Μανταίου, από την Εφημερίδα των Συντακτών:

Υποτελείς δογματικού οικονομικού καλβινισμού

soible.jpg

AP Photo/Virginia Mayo

13.01.2017, 21:00 | Ετικέτες:  οικονομία, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Μνημόνιο, δημοκρατία

Συντάκτης: 

Πέτρος Μανταίος

  

«Κρυφτούλι για την επιστροφή του κουαρτέτου», επιγράφεται στην «Εφ.Συν.» του τριημέρου, 6-8/1, ανταπόκριση από τις Βρυξέλλες, του Κώστα Μοσχονά, με υπέρτιτλο: «Ορόσημο η σύνοδος στις 26 Ιανουαρίου»∙ αναφορά στη σύνοδο της ευρωζώνης στις Βρυξέλλες. Από την οποία, όμως, δεν πρέπει να περιμένουμε και πολλά, ιδίως ως προς το πρωτεύον και καθοριστικό θέμα της αξιολόγησης. Καθώς:

Ηδη η εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Βανέσα Μοκ, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, προσδιόρισε το βεληνεκές της συνόδου: «Η σύνοδος της 26ης Ιανουαρίου θα είναι μία ευκαιρία να εκτιμήσουμε την κατάσταση».

Ενώ, το σημαντικότερο, ο «πρωθιερέας» της κεντρικής ευρωπαϊκής οικονομικής σχεδίασης, «ο γνωστός… ύποπτος», όπως τον χαρακτηρίζει το δημοσίευμα, Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε «θεωρεί ότι η σύνοδος της 26ης Ιανουαρίου είναι μια ευκαιρία να στριμώξει για τα καλά την ελληνική πλευρά, τόσο προς παραδειγματισμόν όσο και για λόγους αρχής».

Μάλιστα, «παραδειγματισμός»∙ να φοβερίζουν με μας κάποιους άλλους, αλλά και «λόγοι αρχής»∙ δεν ξέρω πόσο υπάρχουν λόγοι αρχής αμετακίνητοι στην πολιτική, όμως, προφανώς, αυτοί, όπως ο Σόιμπλε, που τους επικαλούνται, κάτι παραπάνω θα γνωρίζουν!

Το θέμα όμως είναι ότι και τα δύο, και ο «παραδειγματισμός» και οι «λόγοι αρχής», είναι πιο κοντά στα πολιτικά και τα θρησκευτικά δόγματα και λιγότερο κοντά στις λεγόμενες ανοιχτές, δημοκρατικές κοινωνίες, του διαλόγου και του συμβιβασμού.

Διότι και τα δύο, παραδειγματισμός και λόγοι αρχής, έχουν χαρακτήρα τιμωρητικό –μην πω εκδικητικό– που δεν προσιδιάζει σε δημοκρατικές, διαλεκτικές λειτουργίες, αντίθετα τις πλήττει ευθέως ή, το λιγότερο, τις υπονομεύει.

Φοβάμαι, πως όλα αυτά τα χρόνια, κυρίως των μνημονίων, αλλά και πρωτύτερα, πέρα από τα λάθη και τις παραλείψεις των κυβερνήσεών μας, που ουδείς, νομίζω, αρνείται, είμαστε υποτελείς ενός οικονομικού και πολιτικού καλβινισμού, ισοπεδωτικού και απόλυτου∙ ενός καλβινικού ταλιμπανισμού, που δεν υπήρχε ούτε στη Γενεύη επί εποχής Καλβίνου!