Το χειμώνα τούτο...

... άμα τον πηδήσουμε, γι' άλλα δέκα χρόνια, άιντε, καθαρίσαμε".* Αυτό είχε τραγουδήσει πριν από αρκετά χρόνια ο Διον. Σαββόπουλος. Άλλα χρόνια τότε, ο ήλιος του Πασόκ ανέτελλε και σηματοδοτούσε τα ένδοξα... σοσιαλιστικά χρόνια που θα 'ρχονταν με το άγνωστο τότε μείγμα Σουΐζι και Μπαράν, Τσοβόλα δώσ' τα όλα, τους συνδικαλισταράδες πρασινοφρουρούς με την αναμενόμενη κοινοβουλευτική-υπουργική αναβάθμιση, με το σκάνδαλο Κοσκωτά, με τη Μιμή, με τον σημιτικό εκσυγχρονισμό, με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, με το Χρηματιστήριο κ.λπ.

Βεβαίως ο πανέξυπνος και διεισδυτικός με τη στιχουργική του Διονύσης δεν θα μπορούσε να φανταστεί πόσο επίκαιροι είναι οι ίδιοι στίχοι για τη σημερινή κυβέρνηση και τις δοκιμασίες που βρίσκονται μπροστά της, καθώς και των δεινών -με όλη τη σημασία της λέξης- που συσσωρεύτηκαν στους πολίτες αυτής της χώρας, μετά από δεκαετίες άστοχης διακυβέρνησης και με αποκορύφωμα τα τελευταία οκτώ χρόνια. Δεν θα μπορούσε -τότε- να προβλέψει τη μνημονιακή περιπέτεια της Ελλάδας, τα οικονομικά κι όχι μόνο χάλια της, το αβέβαιο μέλλον της, τη συνεχιζόμενη αιμορραγία με τη μορφή της φυγής-μετανάστευσης των νέων μας, του ανθού του έθνους, την ταχύτερη γήρανση του πληθυσμού λόγω της υπογεννητικότητας και -ουφ- σταματώ εδώ. 

Οπότε ναι, αν αυτή η κυβέρνηση καταφέρει να "βγάλει" αυτόν το χειμώνα, πηδώντας επιτυχώς τα διάφορα "αγγούρια" που την επιβουλεύονται, λέγε με μείωση προσωπικής διαφοράς στις συντάξεις, παρουσίαση ενός περισσότερο ελκυστικού-κοινωνικού προσώπου, αντιμετώπιση του τοξικού πλέον κυβερνητικού εταίρου, την ψήφιση του "Μακεδονικού" που ισοδυναμεί με ψήφο εμπιστοσύνης, κι άλλα ίσως λιγότερο κρίσιμα, τότε θα "καθαρίσει", όχι βέβαια για δέκα χρόνια αλλά για τα λίγα επόμενα. 

Εμείς όμως; Ισχύουν τα ίδια; Αν "πηδήξουμε" αυτόν το χειμώνα μάς περιμένει η άνοιξη; Η καταστροφική πορεία της πατρίδας μας ήταν μονόδρομος; Δεν υπήρχε καμία άλλη εναλλακτική; Ο συσχετισμός των δυνάμεων -αχ αυτός ο συσχετισμός- δεν μας επέτρεπε ούτε καν μια διαφορετική σκέψη; Η αναγκαστική αναδίπλωση και ο οδυνηρότατος συμβιβασμός της πρώτης φοράς Αριστεράς ήταν νομοτελειακό φαινόμενο; Μήπως είμαι ηλίθιος και αθεράπευτα κολλημένος, επειδή εξακολουθώ και βάζω αυτά και άλλα παρόμοια ερωτήματα; Δηλαδή, εφόσον βγήκαμε από τα μνημόνια και η ανάπτυη είναι προ των θυρών, όπως υποστηρίζουν οι φίλοι μου οι συριζαίοι, με άλλα λόγια η συνεπής τριετής εφαρμογή των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων, η προσαρμογή σε όλα τα θέλω των δανειστών, η λιτότητα που και επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ συνεχίστηκε, απέδωσε καρπούς. Τότε τι αντιμνημονιακά φούμαρα λέγαμε πριν; Ακούσατε καμία αυτοκριτική επ' αυτού; Άκρα του τάφου σιωπή...

Συγχωρήστε μου αυτό τον μακρύ πρόλογο, περισσότερο σαν παραμιλητό, πριν από την παρουσίαση ενός πολύ εύστοχου άρθρου του Γιώργου Λακόπουλου, που αναρτήθηκε αυτή την εβδομάδα στον ιστότοπο "Ανοιχτό Παράθυρο" και αφορά τα όσα ασυγχώρητα κάνει και δηλώνει ο Πάνος Καμμένος.

Στον Τσίπρα η ευθύνη. Δεν πάει άλλο με τον Καμμένο

«Ως εδώ, να τελειώνουμε με την αυτογελοιοποίηση». Είναι η φράση που ακούει πια  κανείς από κάθε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ με στοιχειώδη αυτοσεβασμό. Εννοούν την επιμονή του Πρωθυπουργού  ΑλεξηΤσίπρα να κρατάει ως υπουργό τον Πάνο Καμμένο παρότι έχει παραβιάσει όλους τους κανόνες, λειτουργίας μιας κυβέρνησης: στρέφεται εναντίον του Πρωθυπουργού προκλητικά και απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση αν δεν περάσει το δικό  του στο Σκοπιανό. Αλλά παραμένει  στην κυβέρνηση.

Η πρωθυπουργική ανοχή τον ενθαρρύνει να πάει παραπέρα. Συναντώμενος με τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ του πρότεινε πρότεινε ως… εναλλακτική στην ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ την υπογραφή κοινών αμυντικών συμφωνιών, σε επίπεδο διακρατικών συμφωνιών, με την Αλβανία, τη Βουλγαρία, τη Σερβία – χώρα που δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ -και την ΠΓΔΜ. Παλαβά πράγματα.

Ένας υπουργός ευρισκόμενος εκτός Ελλάδας κάνει προτάσεις σε υπουργό άλλης χώρας που δεν έχουν σχέση ούτε με την κυβερνητική πολιτική με την κοινή λογική.  Έχει δική του πολιτική και δική του λογική. Αυτά συνιστούν προβοκάτσια και κατά της ελληνικής και κατά της σκοπιανής κυβέρνησης σε μια κρίσιμη στιγμή. Είναι ευθεία υπονόμευση της Συμφωνίας των Πρεσπών την οποία έχει υιοθετήσει ολόκληρη η διεθνής κοινότητα. Πλην Λακεδαιμονίων: του Καμμένου, του Μητσοτάκη και του Γκρουέφσκι. Για τους άλλους ξέρουμε ποιος είναι ο λόγος. Για τον Καμμένο ποιος είναι;

Πάνω από όλα ποιος είναι ο λόγος που τον κρατάει στην κυβέρνησή του ο Αλέξης Τσίπρας; Οποιοσδήποτε άλλος Πρωθυπουργός, θα τον είχε αποπέμψει, πριν επιστρέψει από τις ΗΠΑ -αφού δεν το έκανε από καιρό. Ο Τσίπρας σιωπά και απλώς το γραφείο του έβγαλε μία ανακοίνωση που λέει ότι η κυβέρνηση «παραμένει προσηλωμένη στη Συμφωνία των Πρεσπών. Σέβεται τις συνταγματικές διαδικασίες στη γείτονα και στηρίζει τις προσπάθειες του κ. Ζάεφ να υλοποιήσει τις προϋποθέσεις για να τεθεί σε ισχύ η συμφωνία – σχολίασαν λακωνικά κυβερνητικές πηγές».

Ποιος κοροϊδεύει ποιον; Ποια ελληνική κυβέρνηση; Δεν ανήκει σ’ αυτή την κυβέρνηση ο Καμμένος; Αν ανήκει, αυτά που λέει  μόνο προσήλωση στις Πρέσπες δεν δείχνουν. Και αν δεν ανήκει γιατί κρατάει ακόμη το χαρτοφυλάκιο; Πόσες κυβερνήσεις υπάρχουν τελικά;

Τι είναι αυτό που εμποδίζει τον Τσίπρα να αντιληφθεί ότι δεν γελοιοποιείται ο Καμμένος. Εκτίθεται η χώρα και  αποδυναμώνεται ο ίδιος. Δίνει επιχειρήματα στους αντιπάλους. Ποιος θα τον πάρει στα σοβαρά όταν διαβεβαιώνει για κάτι και την ίδια ώρα ένας υπουργός δεν λέει απλώς τα άλλα, αλλά πετάει και άλλα αντ’ άλλων. Ποιος τον έστειλε στις ΗΠΑ να λέει αυτά τα πράγματα; Ή πάει όπου θέλει αυτοβούλως;

Έχει άδικο η ΝΔ που σχολίασε ότι «η πολιτική και διπλωματική σχιζοφρένεια της Κυβέρνησης στο θέμα των Σκοπίων, όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά τώρα εξάγεται και διεθνώς»; Τι δουλειά είχε ο Καμμένος να κάνει… εξωτερική πολιτική στις ΗΠΑ;  Έφτασε η κυβέρνηση στο σημείο να την επικρίνει ακόμη και ο Κικίλιας και να έχει δίκιο. Να της κάνει πλάκα ο Κουμουτσάκος και κανείς να μην μπορεί να τον αντικρούσει.

Αντίθετα ακούγεται σα ζαλισμένο κοτόπουλο ο Κατρούγκαλος όταν λέει  ότι «η πρόταση  -ο Θεός να την κάνει- Καμμένου, δεν έχει τεθεί στο υπουργικό και δεν αποτελεί εναλλακτική στη συμφωνία των Πρεσπών». Τότε γιατί τον κρατάνε; Γιατί δεν παραιτούνται αυτοί, αφού μένει ο Καμμένος με προτάσεις που βγάζει από το μυαλό του;

Δεν έχει νόημα να ασχοληθεί κανείς με όσα είπε ο υπουργός Άμυνας γιατί δεν βγάζουν νόημα. Αν δεν ήταν υπουργός, κανείς δεν θα έγινε σημασία. Αλλά από την ώρα που παραμένει μέλος του υπουργικού συμβουλίου η ευθύνη μετατίθεται εξ ολοκλήρου  τον Πρωθυπουργό. Γιατί τον κρατάει;  Όχι φυσικά γιατί θα ρίξει την κυβέρνηση.

Πρώτον, γιατί δεν μπορεί. Δεύτερον, γιατί και να μπορούσε χίλιες φορές να έπεφτε η κυβέρνηση παρά να διασύρεται. Και τρίτο γιατί υπάρχει ήδη νέα κυβερνητική πλειοψηφία τη Βουλή χωρίς τον Καμμένο, στην οποία ο Πρωθυπουργός παραδόξως γυρίζει την πλάτη.

Εκεί που έφτασαν τα πράγματα και να μην υπήρχε όφειλε να την επιδιώξει για να σώσει το κύρος του ιδίου, της κυβέρνησης του και της  Αριστεράς, αλλά και την εξωτερική πολιτική του πριν μας κρεμάσουν τενεκέδες με αυτά που ακούνε διεθνώς…

Οι φήμες λένε ότι η δυσπραγία του πρωθυπουργού να εκκαθαρίσει αυτή την εξωφρενική κατάσταση οφείλεται σε εσωκομματικούς και ενδοκυβερνητικούς λόγους, πέρα από τον Καμμένο. Ένας προβεβλημένος υπουργός, επιμένει ότι δεν πρέπει να διαρραγούν οι σχέσεις με τον επικεφαλής των ΑΝΕΛ και αν χρειαστεί να τον  βάλει ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή. Και μια  κομματική φράξια, με εμπλοκή και υπουργών, δεν θέλει να φύγει ο Καμμένος γιατί έτσι θα καταστεί  αυτόματη η ένταξη του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα και δεν τη θέλουν.

Αν πρόκειται μόνο γι’ αυτό απλώς οι ευθύνες του Πρωθυπουργού είναι βαριές. Αν είναι κάτι άλλο, που επίσης ψιθυρίζεται, τότε όσοι πιστεύουν στην Αριστερά και στη Δημοκρατική  παράταξη θα εύχονται να γίνει πράγματι παρένθεση η κυβέρνηση Τσίπρα.

ΥΓ. Στο ίδιο τραγούδι* ο Διονύσης έχει τον στίχο: "Θέλω να χορεύω και να κάνω εμετό". Στους χορούς συμμετείχα με πάθος, τώρα έχει έρθει η ώρα των εμετών;

* Από το τραγούδι, "Το χειμώνα τούτο" που περιέχεται στον δίσκο "Τραπεζάκια έξω". (Λύρα, 1983)