Τελικά, σωθήκαμε;

Τρία χρόνια μετά την όχι και τόσο αναμενόμενη αλλά αρκούντως βροντερή επικράτηση του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, το οποίο ως γνωστόν αμέσως μετά έγινε ένα -τραβάτε με κι ας κλαίω- εξουθενωμένο και εξουθενωτικό ΝΑΙ, εξακολουθώ να έχω την ίδια απορία. Σωθήκαμε; Και, παρόλο που επικράτησε το ΟΧΙ, μήπως δεν εφαρμόστηκε το πρόγραμμα-πρόταση του Γιουνκέρ; Παρόλο που επικράτησε το ΟΧΙ, η ελπίδα παραμένει το ίδιο ζωντανή στην καρδιά μας και στη σκέψη μας; Δεν φοβόμαστε πια; Και όντως οι λαοί ή εν πάση περιπτώσει ο συγκεκριμένος λαός είχε ποτέ ή έχει την εξουσία να επιβάλει τη θέλησή του, όπως διακηρύσσει στο υπέροχο τραγούδι της η Πάτι Σμιθ και έντυνε το σποτάκι υπέρ του ΟΧΙ τότε; Μήπως οι ψηφοφόροι του 62% ήθελαν διακαώς να την πουν στον Σόιμπλε και στο ευρωενωσιακό ιερατείο, αλλά κατά βάθος αναγνώριζαν ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος και γι' αυτό επιβράβευσαν την κυβέρνηση για δεύτερη φορά; 

Δύσκολες ερωτήσεις και ο καθένας μπορεί να ισχυριστεί αυτό που πιστεύει. Ομολογώ ότι έκλαψα στη συγκέντρωση του ΟΧΙ στο Σύνταγμα -όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι πιο ευσυγκίνητος- και χόρεψα την Κυριακή. Ομολογώ επίσης ότι η εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα ήταν μια από τις εντονότερες περιόδους της ζωής μου. Αισθανόμουν την επιτακτικότητα ενός σκοπού, πέρα και πάνω από τις ατομικές συμβάσεις-επιδιώξεις-σχέδια-όνειρα, που λίγο ή πολύ όλοι μας μοιραζόμαστε σε αυτήν τη ζωή. Μετά από όλα αυτά δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλύτερο, αν αυτό θα με οδηγήσει σε μια καλύτερη κατανόηση της πραγματικότητας...