Τα νέα ρούχα της ακροδεξιάς

Η ακροδεξιά στην πολιτική όσο και στην κοινωνική της έκφραση -ως γνωστόν- συμπλέει και συμπλέκεται αξεδιάλυτα με τον φασισμό. Η ιστορία αυτό μας διδάσκει. Φυσικά τα εργαλεία και οι μηχανισμοί επιβολής του φασισμού μπορεί να διαφοροποιούνται αισθητά με την πάροδο του χρόνου, όμως παραμένει ίδιος ο στρατηγικός στόχος του, που είναι η εγκαθίδρυση ενός αυταρχικού καθεστώτος με αναγνώριση ελάχιστων δικαιωμάτων στους πολίτες, η υπερτροφία του ευρύτερου κατασταλτικού μηχανισμού του κράτους, η νομοθέτηση έκτακτων εξουσιών, οι διώξεις προς όσους και σε ό,τι το καθεστώς αναγνωρίζει ως εχθρούς κ.λπ. Πάλι η ανάγνωση της ιστορίας αυτά μας φανερώνει. Αυτά ήταν τα "ρούχα" ενός ακροδεξιού, φασιστικού καθεστώτος. 

Τα τελευταία χρόνια και με τον σκοπό να διεισδύουν σε νέα ακροατήρια-ψηφοφόρους, τα ακροδεξιά πολιτικά κόμματα διαφοροποιούν τα εργαλεία τους, τις μεθόδους τους. Για παράδειγμα, την... προνομιακή θέση των εβραίων ως αποδιοπομπαίων τράγων την καταλαμβάνουν σήμερα οι μετανάστες ή σωστότερα οι λαθρομετανάστες -όπως αποκαλούνται συλλήβδην- και ιδιαίτερα οι μουσουλμάνοι. Τώρα ο εθνοκεντρισμός, που είναι δομικό στοιχείο της ρητορικής της άκρας δεξιάς, υποχωρεί σε έναν ιδιότυπο διεθνισμό, που μιλάει για "πόλεμο των πολιτισμών" και καλεί τους πολίτες σε συσστράτευση, ενάντια σε όσους επιβουλεύονται -όπως τους καταλογίζουν- τις αξίες και τον τρόπο ζωής που υπαγορεύει ο δυτικός πολιτισμός. 

Επίσης ένα σημαντικό χαρακτηριστικό είναι η σταδιακή σύγκλιση της νεοφιλελεύθερης οικονομικής θεώρησης της πραγματικότητας με τα πολιτικά προτάγματα της ακροδεξιάς. Δηλαδή η απόρριψη του μοντέλου της κρατικής προστασίας και πρόνοιας υπέρ των αγορών, υπέρ της εργασιακής απορρύθμισης. Επιδιώκει λιγότερη κρατική πρόνοια (υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης) υπέρ των υπηρεσιών που αγοράζονται και ο νοών νοείτω. Στην Ουγγαρία, που τον τελευταίο καιρό τείνει να γίνει ένα μεγάλο εργαστήριο των νέων μεθόδων της -ακόμα- κοινοβουλευτικής ακροδεξιάς, η εφευρετικότητα για την ανάδειξη νέων "εχθρών", νέων ανεπιθύμητων, ομολογουμένως ανεβαίνει κατηγορία. Τώρα δίπλα στους χαρακτηρισμούς εβραίος, σκουρόχρωμος και λαθρομετανάστης προστίθεται και ο άστεγος. Περισσότερα, διαβάστε στο πολύ εύστοχο κείμενο του Θωμά Τσαλαπάτη που το διάβασα στην εφημερίδα Εποχή, στο φύλλο της 21/10. 

Άστεγη Ευρώπη

Του Θωμά Τσαλαπάτη

Η Ουγγαρία ετοιμάζεται να γίνει το πρώτο κράτος στον κόσμο που επιβάλλει συνταγματική απαγόρευση στην παρουσία αστέγων κοντά σε πολιτιστικά ή άλλα σημαντικά αξιοθέατα. Το μέτρο αυτό, ούτε λίγο ούτε πολύ, σημαίνει πως η διαβίωσή των αστέγων ποινικοποιείται σε μεγάλα τμήματα της Βουδαπέστης. Μετά την θεσμοποίηση του ρατσισμού κατά των μεταναστών και των προσφύγων με την αλλαγή του συντάγματος ώστε να απαγορεύει την εγκατάσταση «αλλοδαπού πληθυσμού» στην ουγγρική επικράτεια, ο Βίκτορ Ορμπαν συνεχίζει την επίδειξη σκληρότητας εφευρίσκοντας έναν νέο εχθρό. Η αστυνομία θα δίνει κλήση σε κάθε άστεγο που κάθεται σε παγκάκι, πεζούλι ή πάρκο. Σε περίπτωση που δεν πληρώσει το πρόστιμο, -που δεν μπορεί να το πληρώσει- θα μπαίνει στη φυλακή.

Ουγγαρία 2018. Η αστυνομία κόβει πρόστιμο σε άστεγο, γιατί είναι άστεγος.

Γιατί «ενοχλούν»

«Η κυβέρνηση έχει καταλάβει πως δεν μπορεί να παίζει ατέρμονα το χαρτί της μετανάστευσης, αφού προφανέστατα δεν υπάρχουν μετανάστες στη χώρα. Τα θέματα αυτά μπορεί να παραμένουν χρήσιμα για εθνικές εκστρατείες, αλλά για το εσωτερικό χρειάζεται έναν νέο αποδιοπομπαίο τράγο» αναφέρει στoν Γκάρντιαν ο ιερέας Γκάμπορ Ιβάνι, υπεύθυνος για ξενώνες φιλοξενίας αστέγων στη Βουδαπέστη.
Αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που ο εξαίσιος Ορμπάν τα βάζει με τους αστέγους. Ήδη από το 2010 το υπουργείο Εσωτερικών είχε καταστήσει ευκολότερο στις δημοτικές αρχές να απομακρύνουν τους άστεγους από τους δρόμους, απόφαση που κόλλησε από το συνταγματικό δικαστήριο. «Συμπεριφέρονται και δρουν με τρόπο ενοχλητικό για τους άλλους και μολύνουν τους δρόμους. Καθιστούν αδύνατη την κανονική χρήση των δημόσιων χώρων, γεννούν φόβο και αηδία στους κανονικούς ανθρώπους». Η ευθύβολη αυτή παρατήρηση δεν διατυπώθηκε από υπάλληλο των SS αλλά από αιρετό άρχοντα και πιο συγκεκριμένα από τον Ρόμπερτ Κόβακς, δήμαρχο του 10ου δημοτικού διαμερίσματος της Βουδαπέστης.

Η πολιτική της μαύρης διεθνούς

Ας θυμίσουμε εδώ πως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στις 12 Σεπτεμβρίου ψήφισε την ενεργοποίηση του άρθρου 7 της συνθήκης της Ε.Ε. για επιβολή κυρώσεων στην Ουγγαρία λόγω της συνεχιζόμενης παραβίασης των αρχών του κράτους δικαίου, της δημοκρατίας, της ελευθερίας του Τύπου και της εκτεταμένης διαφθοράς. Πρόσφατα, είδε το φως της δημοσιότητας επιστολή στην οποία ο ούγγρος πρωθυπουργός ευχαριστούσε τη Χρυσή Αυγή για τη στήριξή της στη συγκεκριμένη ψηφοφορία.
Ο Ορμπάν ως φαινόμενο έχει σημασία γιατί μοιάζει να προεικονίζει ένα (όχι και τόσο μακρινό) ενδεχόμενο της Ευρώπης. Την κατεύθυνση ενός δεξιού κόμματος το οποίο πιέζεται από την άνοδο του φασισμού με αποτέλεσμα να υιοθετήσει πλήρως την ατζέντα του και να την εφαρμόσει. Ο Ορμπάν είναι ένας πολιτικός που έστησε τις πρόσφατες εκλογικές του επιτυχίες πάνω στο (ανύπαρκτο για την Ουγγαρία) πρόβλημα του προσφυγικού. Αποδεικνύοντας έτσι πως ο ρατσισμός προϋπάρχει των προβλημάτων και των θεμάτων με τα οποία συνδέεται. Μέλος της μαύρης διεθνούς (αν και το κόμμα του τυπικά παραμένει στην ομάδα του λαϊκού κόμματος στο ευρωκοινοβούλιο) μαζί με τη Λεπέν, τον Σαλβίνι, τον Στράχε, την Εναλλακτική για τη Γερμανία και λοιπές εκδοχές σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, ο Ορμπάν παραμένει ένα από τα πιο ξεκάθαρα σύμβολά της. Υπό την καθοδήγηση του εισαγόμενου από τις ΗΠΑ ακροδεξιού Στιβ Μπάνον, η μαύρη διεθνής σηκώνει το ανάστημά της, εφαρμόζει τις πολιτικές της και δείχνει τον ορίζοντα μιας Ευρώπης των εθνών και του μίσους. Σε μια ήπειρο που τρεμοπαίζει, άνευρη και γερασμένη, αδύναμη και φοβική, ανίκανη τελικά να αποτρέψει το οτιδήποτε, ακόμη και την κατάρευσή της.
Το μέτρο για τους αστέγους περιγράφει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την πολιτική της μαύρης διεθνούς. Μια πολιτική ανερυθρίαστα απάνθρωπη που επιλέγει πώς μοιράζεται η ιδιότητα του ανθρώπου, το δικαίωμα στην ύπαρξη, την επιβίωση ή την εξαφάνιση. Είναι ένα μέτρο το οποίο στοχεύει σε μεγάλο βαθμό στο συμβολικό και όχι στο πρακτικό αντίκρισμα. Ένα μέτρο που περιγράφει την κάθε άλλη πολιτική επιλογή με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο. Ένα μέτρο ταυτότητα μια χώρας και μιας εποχής. Σε μια άστεγη Ευρώπη που παζαρεύει κάθε μέρα τη ψυχή της και την χάνει.

https://tsalapatis.blogspot.com/