Τα μαρτύρια των Χριστιανών επί ΣΥΡΙΖΑ
2017-04-30 14:18Φαντάσου δηλαδή η παρούσα κυβέρνηση να μην είχε αυτή την ενδοτικότατη στάση απέναντι στην Εκκλησία, τι άλλες κατηγόριες θα άκουγε; Παρόλο που τον πρωθυπουργό, πού τον χάνεις πού τον βρίσκεις, ή σε συναντήσεις με τον αρχιεπίσκοπο ή σε ιερά προσκυνήματα πηγαίνει. Θεσμός είναι και ο αρχιεπίσκοπος και, το σημαντικότερο, διακονεί πολλούς ψηφοφόρους. Με δεδομένο ότι η πρωτοδεύτερη φορά Αριστερά υποχωρεί δημοσκοπικά, ας γυρίσει και το άλλο μάγουλο με χριστιανική καρτερικότητα στις κατά καιρούς προκλητικές δηλώσεις και επιθέσεις διαφόρων ιεραρχών. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Και ο σκοπός είναι να παραμείνει αυτή η κυβέρνηση -όπως και κάθε κυβέρνηση που σέβεται τον εαυτό της- στην εξουσία, ανεξάρτητα του έργου και των υπηρεσιών που προσφέρει στη χώρα. Επιβεβαιώνεται έτσι ότι όλες οι κυβερνήσεις, ασχέτως πολιτικού προσήμου, των τελευταίων επτά χρόνων -κι ας μην πάμε πιο βαθιά στον χρόνο- άλλα διακήρυξαν και υποσχέθηκαν και εντελώς άλλα έπραξαν. Δικαιολογίες; Όσες θέλετε. Αυτοκριτική; Άσ' τα καλύτερα.
Όμως η τελευταία κυβέρνηση σκόρπισε απλόχερα απογοήτευση. Αφενός, με δεδομένη την οικονομική συγκυρία στην οποία βρισκόταν η χώρα, οι Έλληνες έτρεφαν την ελπίδα για μια στροφή από τον αδιέξοδο δρόμο των μνημονίων, η οποία ενδυναμώθηκε με τις προεκλογικές υποσχέσεις και τα προγράμματα που υποσχόταν να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή με όλα όσα ήθελε να ακούσει το εκλογικό σώμα. Αφετέρου, η ανάγκη ιστορικής δικαίωσης, που διέτρεχε την Αριστερά από τα μετεμφυλιακά χρόνια και μετά, δεν εκπληρώθηκε με μόνη την άνοδό της στην εξουσία. Δυστυχώς αυτή η πρωτοφανής νίκη έχει ξεφτίσει στη σημερινή πραγματικότητα. Μέρος αυτής της απογοήτευσης οφείλεται και στο κεφάλαιο των σχέσεων κράτους-Εκκλησίας και στον τρόπο με τον οποίο το διαχειρίζεται η παρούσα κυβέρνηση ή μάλλον δεν το διαχειρίζεται. Η Εκκλησία ουσιαστικά κάνει παιχνίδι και η κυβέρνηση αρκείται να παρακολουθεί διακριτικά και συναινετικά.
Διαβάστε το άρθρο του Γιάννη Χάρη από την Εφημερίδα των Συντακτών, το βρίσκω ενδιαφέρον και αποκαλυπτικό. Δεν μπορώ να καταλάβω τι άλλο θέλουν να επιτύχουν; Μήπως θέλουν να καταργηθεί ο πολιτικός γάμος; Να ξαναγραφτεί το θρήσκευμα στις ταυτότητες; Να ακυρωθεί στον αιώνα τον άπαντα κάθε συζήτηση και σκέψη για διαχωρισμό -επιτέλους- κράτους και θρησκείας; Ομολογώ ότι είμαι εν πλήρει συγχύσει, αλλά όχι αθώος...
Η εξόντωση των χριστιανών σε μια κομμουνιστική χώρα
«Είμαστε υπό εξόντωση»! Για την ακρίβεια: «Υφιστάμεθα τέτοια πίεση, δεχόμαστε τέτοιο πόλεμο, που αισθανόμαστε ότι είμαστε υπό εξόντωση»!
Ποιοι οι πιεζόμενοι και πολεμώμενοι; Οι χριστιανοί, όπως μας λέει ο ποιμενάρχης τους.
Και τότε πού, σε ποια παλαιοκομμουνιστική ή αγριοϊσλαμιστική χώρα;
Σε χώρα όπου τίμιες ζώνες έβγαιναν περιοδεία κι έμπαιναν σε σπίτια ασθενούντων σοσιαλιστών πρωθυπουργών· όπου (όλο και συχνότερα πια) παρουσιάζουν αρμ! σε λείψανα αγίων και ιερές κανδήλες, όπου άλλες πομπές, αγήματα και μπάντες υποδέχονται ακόμα και αντίγραφα ιερών εικόνων· όπου βουλευτές όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων συναγωνίζονται σε μετάνοιες και σταυροκοπήματα, ποιος θα κρατήσει την εικόνα στη λιτανεία και ποιος θα πει το Πάτερ ημών στη λειτουργία (αναζητήστε απροπό στο ίντερνετ τον συγκυβερνώντα Πάνο Καμμένο, που έχει κόκκινη γραμμή την υποδοχή του αγίου φωτός με τιμές αρχηγού κράτους, να διαβάζει το Πάτερ ημών και μετρήστε λάθη!)· σε χώρα όπου η δημόσια τηλεόραση θεοκρατείται, μεταδίδοντας οιονεί θεολογικές πραγματείες σε θρησκευτικές γιορτές και πανηγύρεις, χωρίς να μένουν πίσω και τα ιδιωτικά κανάλια, απαξάπαντα, όταν εκστασιάζονται, καληώρα, μπροστά στο «θαύμα» του αγίου φωτός, την «ιερότερη στιγμή της χριστιανοσύνης» κτλ.
Σ’ αυτήν λοιπόν τη χώρα ο αρχιεπίσκοπος, που παύει μέχρι και υπουργούς, ενώ μητροπολίτες του πιάνουν στασίδι έως και σε λαϊφστάιλ εκπομπές, πυκνώνοντας τη χορεία Αδώνηδων και Σίας, σ’ αυτήν λέω τη χώρα ο αρχιεπίσκοπος δηλώνει πως αισθάνεται υπό εξόντωση.
Ο αρχιεπίσκοπος που σίγουρα διέλυσε το τοξικό νέφος το οποίο έπνιγε τον δημόσιο βίο επί Χριστοδούλου, αλλά σύντομα άρχισε να μας ξαφνιάζει.
Σε άλλο αναντίρρητα επίπεδο, με άλλο οπωσδήποτε ύφος (μπορεί όμως και γι’ αυτό ακριβώς πιο αποτελεσματικά –για εκείνον και την Εκκλησία), άρχισε να παρεμβαίνει στα της Πολιτείας και να προβάλλει απόψεις που ελάχιστα διαφέρουν πια από του προκατόχου του αλλά και, σήμερα ιδίως, από τα πιο ακραία ιδεολογικά ρεύματα.
Πριν καν συμπληρωθεί χρόνος από την ανάρρησή του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο, αυτός που είχε εναντιωθεί στο δημοψήφισμα του Χριστόδουλου για τις ταυτότητες ζητούσε δημοψήφισμα για τον χωρισμό Εκκλησίας - κράτους (Καθημερινή, 28.12.08), αντιμετωπίζοντας δηλαδή, όπως έγραφα τότε, τις θρησκευτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα με όρους πλειοψηφίας και μειοψηφίας: ήταν το λιγότερο, και από πολλές απόψεις ίσως εύλογο και κατανοητό.
Ομως τελευταία, σε διάφορες συνεντεύξεις (π.χ. Σκάι, 10.2.16· ΕΡΤ 1, 21.3.16· και τώρα Πρώτο Θέμα, 10.4.17), τον παρακολουθούμε να αναδιπλώνεται στο θέμα της ανέγερσης τζαμιών, να αρνείται δηλαδή ουσιαστικά τις θρησκευτικές ελευθερίες και να εκφράζει, άλλοτε έμμεσα, άλλοτε αμεσότερα, ισλαμοφοβικές και γενικότερα ξενοφοβικές θέσεις.
Με τους πρόσφυγες «θα χάσουμε [...] τη γειτονιά μας την ελληνική, [...] αυτό που λέγαμε, είμαστε μια χώρα καθαρή…» έλεγε στην ΕΡΤ 1, ενώ στο Πρώτο Θέμα τώρα (ασχολίαστο αυτό), που το διαβάζει μάλιστα κάθε Κυριακή (επίσης ασχολίαστο), δηλώνει πως πρέπει «να μάθουν οι άνθρωποι αυτοί ότι έχουμε αγάπη, είμαστε φιλόξενοι, αλλά δεν είναι εδώ ο τόπος τους, ο προορισμός τους είναι να πάνε στην πατρίδα τους»!
Δύσκολο να σχολιάσει κανείς εδώ, όταν έχουμε σχεδόν ξεχάσει (και επισήμως πάντως αναστείλει) το δικαίωμα του καθενός στην αναζήτηση καλύτερης ζωής, δηλαδή την οικονομική μετανάστευση, δικαίωμα που το διεκδικήσαμε μ’ ολόκληρα χωριά μας από τις αρχές του περασμένου αιώνα, και το πολύ που χωράει στο μυαλό και στην πολιτική μας είναι οι πρόσφυγες πολέμου, κι αυτό όχι σαν δικαίωμα δικό τους και ρητή υποχρέωση δική μας, αλλά σαν οίκτος και ψευτοελεημοσύνη: «έχουμε αγάπη, είμαστε φιλόξενοι».
Σε τι διαφοροποιείται ο αρχιεπίσκοπος, επανέρχομαι, από τον τρέχοντα ρατσιστικό λόγο;
Σε τι διαφοροποιείται από συγκεκριμένους ιεράρχες που κηρύσσουν το μίσος κατά των πάσης φύσεως «άλλων»;
Σε σχετικές ερωτήσεις ο αρχιεπίσκοπος απάντησε πως έχουν και κόσμο αυτοί τον οποίο εκφράζουν, «και αν δεν τον εξέφραζαν αυτό τον κόσμο [...] θα ήταν έλλειμμα στην Εκκλησία» έλεγε στον Σκάι, κάτι που ακούγεται αμοραλιστικό, όπως σημείωνα τότε.
Επανήλθε τώρα ο μακαριότατος, σε ερώτηση ειδικά για τον Θεσσαλονίκης και τον Πειραιώς: «Οποιοδήποτε πρόσωπο έχει ηγετική θέση έχει και απόψεις. Γιατί εμείς δεν πρέπει να έχουμε απόψεις; Γιατί π.χ. ο Πειραιώς να μην έχει άποψη, την προσωπική του, και να μην τη λέει; Νομίζετε ότι δεν έχει πλήρωμα που τον ακολουθεί και του λέει “καλά τα λες”;»
Λίγο το βρίσκω τώρα το επίθετο «αμοραλιστικός». Και μάλλον προσβλητική την τάχα αφέλεια της επισήμανσης πως κάποιοι ακολουθούνε κάποιους και τους λένε πως καλά τα λένε!
Ούτε λόγος. Και τους μαχαιροβγάλτες της Χρυσής Αυγής και τον κάθε δικτάτορα ή μεγαλοαπατεώνα κάποιοι πάντα τους ακολουθούνε και τους λένε πως καλά τα λένε.
Οπως και τον Εξαποδώ, μακαριότατε, πειράζομαι να πω, μήπως και δούμε τα όρια μιας τέτοιας σκανδαλωδώς παράλογης, άλογης λογικής.
