Τα κοράκια των Μ.Μ.Ε

Τις προάλλες βρισκόμουν στο σπίτι της πεθερούλας μου. Κάποια στιγμή ανοίγει την τηλεόραση στον σταθμό ΣΤΑΡ και αρχίζει να παρακολουθεί -μαζί κι εγώ- την εκπομπή μιας δημοσιογράφου ονόματι Κουτσελίνη. Η λέξη δημοσιογράφος έχει πολύ ξεχειλώσει τελευταία, ώστε να χωράνε όλα τα φρούτα που νομίζουν ότι με δυνατή φωνή που σκεπάζει τους άλλους, μπόλικη αυθάδη ασχετοσύνη και προσεγμένη εξωτερική εμφάνιση έχουν δικαιωματικά κερδίσει τον τίτλο. Α, ιδιαίτερα οι γυναίκες πρέπει οπωσδήποτε να είναι ξανθιές. Οι μπούρδες που κατά κανόνα εκστομίζουν γίνονται έτσι περισσότερο πιστευτές. 

Συνήθως τέτοιες εκπομπές, καλόπιστης κοινωνικής κριτικής, εφόσον σέβονται την αποστολή τους πρέπει να έχουν εκτός από την παρουσιάστρια-συντονίστρια και ένα πάνελ συνομιλητών, ο καθένας σε έναν ρόλο. Έτσι η συγκεκριμένη κυρία, επειδή συνήθως παρουσιάζει υποθέσεις του αστυνομικού δελτίου με κοινωνκό ενδιαφέρον, διαθέτει ερευνητή-δημοσιογράφο του αστυνομικού ρεπορτάζ, έναν τηλεοπτικό δικηγόρο και έναν τηλεοπτικό γιατρό-ιατροδικαστή. Εκεί άκουσα για την υπόθεση ενός βρέφους στου Ζωγράφου (εδώ) το οποίο υποτίθεται -στην εκπομπή ήταν κατηγορηματικοί- βιάστηκε και σκοτώθηκε από τους γονείς-συγγενείς του, κάποιους μαυριδερούς μουσουλμάνους μετανάστες. Όπως αποδείχτηκε ένας προδήλως ρατσιστής ιατροδικαστής βρήκε την ευκαιρία να επιδείξει τα "ευγενικά" αισθήματά του και να γίνει πρώτη μούρη στις ειδήσεις. Τις δηλώσεις του τις κοινώνησε στο ρατσιστικό και ανθρωποφαγικό κοινό του -μαντέψατε μήπως;- το Πρώτο Θέμα. Και μετά δίκην σκυταλοδρομίας άλλοι... Παλιότερα υποτίθεται η λέξη κομμουνιστής έφερνε ρίγη στην πλάτη των νοικοκυραίων, σήμερα έχει αντικατασταθεί με τις λέξεις μουσουλμάνος μετανάστης.

Τα υπόλοιπα διαβάστε τα από τη γραφίδα του Παντελή Μπουκάλα στη Καθημερινή.

Κίτρινα κοράκια

του Παντελή Μπουκάλα

Είναι απλό. Εφιαλτικά απλό. Αν το μωρό στου Ζωγράφου δεν ήταν το παιδί ξένων, συριακής ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας, αν ήταν Ελληνάκι, και δη γνήσιο, όχι κάνα γυφτόπουλο, Πομακάκι ή μουσουλμανάκι, όλα θα είχαν γίνει αλλιώς. Κανένας ιατροδικαστής, όσο κι αν λιμπίζεται τη δημοσιότητα, δεν θα αποφαινόταν μπροστά στις κάμερες, με ανάλγητη σπουδή, ότι το μωρό βιάστηκε. Και από ποιον; Από τον πατέρα ή τον θείο του. Και κανένας ρεπόρτερ, ραδιοσταθμός ή κανάλι, καμιά εφημερίδα ή ιστοσελίδα, δεν θα έσπευδε να υιοθετήσει χωρίς στοιχειώδη έλεγχο την αποτρόπαιη «είδηση». Θα περίμεναν όλοι να τελειώσει η έρευνα, να ανακοινωθεί επίσημα το ιατροδικαστικό πόρισμα και το αστυνομικό συμπέρασμα.

Αλλά το μωρό ήταν ξενάκι. Ασιατάκι μάλιστα. Και –ήμαρτον, Κύριε– μουσουλμανάκι. Αρα; Αρα «όλα είναι πιθανά μ’ αυτούς, κυρίως δε είναι πιθανά τα χείριστα και τα αίσχιστα. Είναι κι η θρησκεία τους τέτοια». Και αφού «όλα είναι πιθανά», είναι σαν να έγιναν κιόλας. Οπότε, λιντσάρισμα. Κανιβαλισμός. Διαθέτουμε άλλωστε το ηθικό πλεονέκτημα, εθνικά και φυλετικά. Εδώ δεν έχουμε γονείς να δέρνουν τα βλαστάρια τους ή να πετάνε νεογέννητα σε κάδους. Ούτε μπαρμπάδες και παππούδες (και παπάδες ακόμα) να μαγαρίζουν παιδιά κάθε ηλικίας.

Τους κανιβαλίσαμε οικογενειακώς, νεκρούς και ζωντανούς, τους Σύρους πρόσφυγες, που θα θυμούνται πια τη Μόρια σαν παράδεισο, έπειτα από όσα έπαθαν στην Αθήνα. Τους δικάσαμε στην οθονίτσα μας, το μέγα λαϊκό δικαστήριο, και τους καταδικάσαμε αναπολόγητους σε ηθικό θάνατο. Κατήγορος ένας ανεπίτρεπτα επιπόλαιος ιατροδικαστής  (αλήθεια, γιατί πρέπει οι ιατροδικαστές να περιγράφουν καταλεπτώς μπροστά στα μικρόφωνα τα ζοφερά ευρήματά τους, τόσες τσεκουριές, τόσες μαχαιριές ή σφυριές;).  Εισαγγελείς, πρόεδροι, ένορκοι, όλοι όσοι άκουσαν στα λεγόμενα του ιατροδικαστή αυτά που ήθελαν να ακούσουν, άρα και να αναμεταδώσουν. Κι όχι από τον συνήθη κιτρινισμό τους, αλλά από έναν κιτρινισμό φυλετικό αυτή τη φορά, πολιτισμικό, ρατσιστικό.

Από τα ανώνυμα κοράκια και τις ψευδώνυμες ύαινες που λυσσάνε στο Διαδίκτυο και από τα μακελάρικα πρωτοσέλιδα δεν περίμενε κανείς τίποτε άλλο παρά δηλητήριο. Αλίμονο όμως αν, για τέτοιες υποθέσεις, πρέπει να περιμένουμε από την Ιατροδικαστική Εταιρεία να φρονιμέψει κάθε μέλος της ξεχωριστά και από την ΕΣΗΕΑ να υποχρεώσει κάθε δημοσιογράφο-κανιβαλίσκο να ζητήσει συγγνώμη. Σέβας σε ενέσιμη μορφή δεν κυκλοφορεί. Ούτε το χρέος της αυτοκριτικής σε πόσιμη.