Τα ασύγκριτα

"Επειδή θυμάμαι την κοινή μας καταγωγή, γι’ αυτό πλησιάζω τους ανθρώπους αδελφούς μου. Επειδή αρνούμαι να λησμονήσω ότι το μέλλον τους είναι σημαντικό όσο και το δικό μου" Αυτά τα λόγια βγήκαν από τα χείλη του Πάπα Φραγκίσκου μαζί με άλλα όταν επισκέφθηκε τον προσφυγικό καταυλισμό στο Καρά Τεπέ. Επίσης δεν μπορώ να αγνοήσω, πόσω μάλλον να ξεχάσω, την αποστροφή του: "Όποιος σας φοβάται, δεν σας έχει κοιτάξει στα μάτια. Όποιος σας φοβάται, δεν έχει δει τα πρόσωπά σας. Όποιος σας φοβάται δεν έχει δει τα παιδιά σας. Λησμονεί ότι η αξιοπρέπεια και η ελευθερία υπερβαίνουν φόβο και διαίρεση. Λησμονούν ότι η μετανάστευση δεν είναι ένα πρόβλημα της Μέσης Ανατολής και της βόρειας Αφρικής, της Ευρώπης και της Ελλάδος. Είναι ένα πρόβλημα του κόσμου".
Εκεί έχουμε φτάσει-καταντήσει. Να αισθανόμαστε ευχάριστη έκπληξη, ευγνώμονα ευχαρίστηση όταν ακούς από το στόμα ενός ηγέτη -θρησκευτικού, πολιτικού, δεν έχει σημασία- τα αυτονόητα. Όταν ακούς να αρθρώνεται - επιτέλους - από επίσημα χείλη η τόσο απούσα ανθρωπιά και αλληλεγγύη στους σύγχρονους ικέτες που για τους αρχαίους προγόνους μας ήταν κάτι ιερό. Και από την άλλη πόσο σε απογοητεύει, πόσο σε καταθλίβει όταν οι ντόπιοι θρησκευτικοί ηγέτες αποστρέφουν το βλέμμα. Τι να πεις; Ότι δεν υπάρχει σύγκριση; Οι μεν τιμούν αυτά που πιστεύουν και οι δε τα θυμούνται αλά καρτ;

Φυσικά παραδίδω στη κρίση σας, εκείνους τους παπάδες που το μόνο που βρήκαν να δηλώσουν ήταν το μίσος τους για τον "αρχιαιρεσιάρχη ανθέλληνα μονάρχην".