Στιγμιότυπα της παρέλασης

«Μπορώ να μιλήσω για τουλάχιστον 7 τέτοιες περιπτώσεις (ασθενών σε ράντζα) και δεν έχει κλείσει ακόμα η εφημερία, κι εξ όσων γνωρίζω ακόμα και τώρα εξετάζονται περιστατικά covid. Δεν είναι καθόλου καλή η μέρα για μας,» πρόσθεσε ο Νίκος Ορφανός, επισημαίνοντας παράλληλα πως «υπάρχουν εκτός από τα 90 κρεβάτια και 7 φορεία στους θαλάμους, ενώ έχουν παραμείνει και 2 διασωληνωμένοι εδώ και 5 μέρες σε κλίνες εκτός ΜΕΘ και δεν έχουν πάει σε κρεβάτι γιατί δεν υπάρχει διαθέσιμη θέση. Κάποια στιγμή χθες σταμάτησε η εφημερία και υπήρχαν τα υποστηρικτικά νοσοκομεία που αναλάμβαναν τα περιστατικά covid». Αυτά είναι τα λόγια του κ. Νίκου Ορφανού, προϊσταμένου της μονάδας Covid, στο Λαϊκό Νοσοκομείο, για όσα συνέβησαν στην εφημερία της Τρίτης (24/3), και κατέληξε λέγοντας ότι «έχουν έρθει στο Λαϊκό 5 ιδιώτες γιατροί». (πηγή TVXs)

Στο μεταξύ, ανεπαισθήτως, μετασχηματιστήκαμε σε... Σοβιετία, σε πείσμα του μετρίως μέτριου πρώην μπασκετμπολίστα Κικίλια, που τώρα υποδύεται τον υπουργό Υγείας. Βεβαίως οι επιτάξεις, που ως τώρα έγιναν, πληρώνονται. Μάλιστα σε κάτι κλινικές, όπως του ομίλου Euromedica, που έχει ζητήσει να υπαχθεί στον πτωχευτικό κώδικα, η αποζημίωση είναι μάννα εξ ουρανού. Παρομοίως, ακολουθούν οι γιατροί με τα φύλλα πορείας. Πορεία προς το μέτωπο με το αζημίωτο. Η απορία μου είναι πόση ουσιαστική βοήθεια μπορούν να προσφέρουν σε ένα σύστημα, που ήδη έχει πιτσικάρει στις υποδομές του. Τι θα κάνουν στο ΕΣΥ; Τους τρoχονόμους στα ράτζα, που συσσωρεύονται στους διαδρόμους; Μήπως μπορούν να στελεχώσουν νέες ΜΕΘ; Να βρουν νέα κρεβάτια και αίθουσες, για όσους νοσούν από τον ιό; Εκτός από ιατρικό προσωπικό, δεν υπάρχουν ανάγκες σε προσωπικό άλλων ειδικοτήτων;

Φασκελοκουκούλωστα, όπως έλεγε κάποια ψυχή...

Κοτζαμπάσηδες...
Σκίτσο του Γιάννη Δερμεντζόγλου, από τον ιστότοπο TVXs

Το επίκαιρο -από πολλές απόψεις- τραγούδι "Μια φορά κι έναν καιρό", με τη φωνή του Μανόλη Μητσιά, που ακούγεται παρακάτω, είναι τμήμα των μουσικών ρούχων του θεατρικού έργου Προστάτες, του Μήτσου Ευθυμιάδη, που ανέβηκε το 1975 στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία του Κάρολου Κουν.