Στίχοι και σκέψεις ατάκτως ερριμμένες

Η ποίηση
είναι μια εξομολόγηση.
Κι αν γράφω ποιήματα
είναι γιατί
δεν έχω μάθει να μιλώ
σε άλλη γλώσσα. *

* Απόσπασμα από το ποίημα με τίτλο "Ομολογία" του Σπύρου Τσακνιά (1929-1999).

* ΔΥΣΚΟΛΗ ΣΤΙΓΜΗ

Ένα λευκό πουκάμισο
μια βρόμικη φανέλα
ένας φίλος που ξέκοψε
μια γνωριμία που απομάκρυνα ευσχήμως
το κορίτσι που δεν μ' αγάπησε
η γυναίκα που μ' άφησε αδιάφορο κι ας μ' αγαπούσε
μια δουλειά που παράτησα
μια θεσούλα που αγκιστρώθηκα επάνω της με πείσμα
κι ένα πλήθος άλλα
μικρά ή μεγάλα περιστατικά
σκέψεις αισθήματα συμβάντα
για μια στιγμή
πήραν μορφή και σχήμα
σαν
από μόνα τους
ξαφνικά
και στήθηκαν εμπρός μου επιμένοντας
πως είναι "η ζωή μου".

Για μια στιγμή κλονίστηκα
για μια στιγμή.

* Του ιδίου από τη ποιητική συλλογή "Τα Ποιήματα" 1952-1992.

Μαζί με την ανασφάλεια και την αβεβαιότητα που συνοδεύουν την καθημερινότητά μου, έχει έρθει και η διαταραχή στον κύκλο του ύπνου μου. Ξυπνώ κάτι περίεργες ώρες μέσα στη νύχτα, άνευ λόγου, και με διάφορες σκέψεις κολλημένες σαν αλογόμυγες στο κρανίο μου. Κάποιες φορές -τις λιγότερες- είναι κάποιο τραγούδι βαθιά καταχωνιασμένο στα ανήλιαγα κελιά της μνήμης, που άγνωστο πώς και με ποιους μηχανισμούς απόδρασης βγαίνει στην επιφάνεια και το σιγοψιθυρίζω, κάποιες φορές για πολλές ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας, με αποτέλεσμα η γυναίκα μου να με κοιτάζει με ένα μείγμα  ανησυχίας και ευθυμίας. Άλλες φορές μένω στο κρεβάτι, ελπίζοντας ότι θα με λυπηθεί ο Μορφέας και θα μου χαρίσει λίγες ώρες ακόμη αδιατάραχτου ύπνου, ενώ άλλες φορές σηκώνω το τάμπλετ που βρίσκεται πάντα δίπλα στο κρεβάτι και ανοίγομαι με απλωτές στη θάλασσα του διαδικτύου. Μ' αυτά και μ' αυτά κάποια στιγμή κλείνουν οι διακόπτες και καταφέρνω να κοιμηθώ λίγο παραπάνω.

Ειλικρινά δεν γκρινιάζω και δεν με απασχολεί αν με την αποχώρηση της πανδημίας θα αποχωρήσει μαζί της και αυτή η διαταραχή, που ομολογώ σε ελαφρότερη μορφή την είχα και προ κορονοϊού. Την αποδέχομαι, μαζί με άλλα χαρακτηριστικά αυτής της φάσης της ζωής μου -δεν έχουν μείνει δα και πολλές. Αϋπνία λοιπόν, καταβολή δυνάμεων, λαχάνιασμα σε ανηφορικές διαδρομές, μικρά συμπτώματα αφηρημάδας ή αμνησίας και άλλα μικρότερα που σημαδεύουν θέλεις δεν θέλεις την καθημερινότητά σου. Πώς μπορείς να σταματήσεις τη σωματική φθορά; Αφού είναι σύμφυτη με τη ζωή, όπως και ο θάνατος όλων των έμβιων όντων. Δεν χρειάζεται πανικός ούτε κατάθλιψη για κάτι που είναι τόσο φυσικό σαν την αναπνοή μας. Απλώς συμβαίνει. Χιούμορ χρειάζεται και μάλιστα από εκείνο που έχει αποδέκτη όχι τους άλλους, αλλά εσένα τον ίδιο. Ας γυρίσουμε όμως πάλι στην παυσίλυπη τέχνη της ποίησης, που μας κάνει καλύτερους άνθρωπους - έτσι πιστεύω ακράδαντα.

ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ *

Ὅλα τὰ ποιήματά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
ἀτέλειωτα μένουν.

Φταίει ποὺ πάντα βιάζεται ἡ ἄνοιξη,
φταίει ποὺ πάντα ἀργεῖ ἡ διάθεσή μου.

Γι᾿ αὐτὸ ἀναγκάζομαι
κάθε σχεδὸν ποίημά μου γιὰ τὴν ἄνοιξη
μὲ μιὰ ἐποχὴ φθινοπώρου
ν᾿ ἀποτελειώνω. 

* Της Κικής Δημουλά, από τη ποιητική συλλογή "Ποιήματα".

ΔΙΑΛΟΓΟΣ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΜΕΝΑ ΚΑΙ ΣΕ ΜΕΝΑ
Σοῦ εἶπα:
- Λύγισα.
Καὶ εἶπες:
- Μὴ θλίβεσαι.
Ἀπογοητεύσου ἥσυχα.
Ἤρεμα δέξου νὰ κοιτᾷς
σταματημένο τὸ ρολόι.
Λογικὰ ἀπελπίσου
πῶς δὲν εἶναι ξεκούρδιστο,
ὅτι ἔτσι δουλεύει ὁ δικός σου χρόνος.
Κι ἂν αἴφνης τύχει
νὰ σαλέψει κάποιος λεπτοδείκτης,
μὴ ριψοκινδυνέψεις νὰ χαρεῖς.
Ἡ κίνηση αὐτὴ δὲν θά ῾ναι χρόνος.
Θά ῾ναι κάποιων ἐλπίδων ψευδορκίες.
Κατέβα σοβαρή,
νηφάλια αὐτοεκθρονίσου
ἀπὸ τὰ χίλια σου παράθυρα..
Γιὰ ἕνα μήπως τ᾿ ἄνοιξες.
Κι αὐτοξεχάσου εὔχαρις.
Ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς,
γιὰ τὰ φθινόπωρα, τὰ κύκνεια,
τὶς μνῆμες, ὑδροροὲς τῶν ἐρώτων,
τὴν ἀλληλοκτονία τῶν ὠρῶν,
τῶν ἀγαλμάτων τὴν φερεγγυότητα,
ὅ,τι εἶχες νὰ πεῖς
γι᾿ ἀνθρώπους ποὺ σιγὰ-σιγὰ λυγίζουν,
τὸ εἶπες.

Της ιδίας από την ίδια ποιητική συλλογή.

Χθες έμαθα ότι έφυγε για το μεγάλο επέκεινα ο σπουδαίος Χιλιανός συγγραφέας Λουίς Σεπούλβεδα. Τον είχε εξορίσει ο Πινοτσέτ για το ανυπότακτο δημοκρατικό του φρόνημα και έκτοτε ζούσε στο εξωτερικό, με τελευταίο σταθμό την Ισπανία, όπου είχε μια μοιραία συνάντηση με τον κορονοϊό. Και, σαν να μην έφτανε αυτό, σήμερα το πρωί έμαθα για τον θάνατο ενός αγαπημένου μου Γάλλου τραγουδοποιού, του Κριστόφ. Το τραγούδι του "Oh mon amour", που εξακολουθεί όποτε το ακούω να με συγκινεί βαθιά, είχα την τύχη να το χορέψω -στο βαθύ παρελθόν- κρατώντας σφιχτά το αντικείμενο του πόθου μου. 

Στη μνήμη και των δύο μπορείτε να δείτε και να ακούσετε τρία βίντεο.