Σε τι κράτος ζούμε, γαμώ το φελέκι μου...

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι θα ήταν σαφώς καλύτερο για την υγεία μου, με την ευρύτερη έννοια, να απέχω συνειδητά από κάθε μορφή ενημέρωσης. Να περιοριστώ στις ταινίες και στη μουσική μου, να διαβάζω αποκλειστικά ποίηση, νουβέλες και μυθιστορήματα, και ποτέ -διά ροπάλου, λέμε- πολιτικά κείμενα. Να καταστέλλω εν τη γενέσει της κάθε πολιτική συζήτηση, όποτε βρίσκομαι με τους φίλους, απειλώντας τους ότι θα διακόψω κάθε σχέση μαζί τους. Επίσης περνά από τον νου μου να ακυρώσω κάθε συνδρομή σε ειδησεογραφικούς κόμβους και εφημερίδες, και στο εξής να αφιερωθώ στην ενημέρωση από τα πρωινάδικα της τηλεόρασης – ξέρετε, του στιλ ποιος πήδηξε ποια ή ποια χώρισε ποιον, κ.λπ. Μόνο ευχάριστα πράγματα, βρε αδερφέ!

Αφορμή, για πολλοστή φορά, τέτοιων σκέψεων είναι η άθλια πραγματικότητα. Φυσικά δεν εννοώ μόνο τις επισφάλειες της επιβίωσης, με τα διάφορα κόστη που απειλούν να μας συνθλίψουν, αλλά τις χειροπιαστές αποδείξεις ότι ζούμε σε μια μπανανία από πλευράς κράτους δικαίου και ποιότητας της δημοκρατίας.  Αυτή η διαπίστωση εξουθενώνει και περιορίζει δραστικά τις ελπίδες. Στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει ο οχαδερφισμός και ο κυνισμός, αυτοί οι σταθεροί σύντροφοι πολλών συμπολιτών μας – δυστυχώς.

Δύο ειδήσεις, αυτής της εβδομάδας που φτάνει στο τέλος της, πυροδότησαν τη δυσθυμία μου. Η μία προβλήθηκε, γιατί ακόμη και τα πετσοταϊσμένα ΜΜΕ δεν μπορούσαν να την αγνοήσουν, ενώ η άλλη θάφτηκε εκκωφαντικά από τη συντριπτική πλειονότητα του φιλοκυβερνητικού έντυπου και ηλεκτρονικού Τύπου. Αυτή, η δεύτερη, ήταν η δικαίωση από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (ΕΔΑΔ) έστω και έπειτα από 12 χρόνια των δώδεκα οροθετικών γυναικών, που τον Μάιο του 2012 διαπομπεύτηκαν βάναυσα με απόλυτη ευθύνη των τότε δύο αρμόδιων υπουργών, δηλαδή του Ανδρέα Λοβέρδου και του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, με κίνητρο την ψηφοθηρία. Ήταν προεκλογική περίοδος γαρ! Αυτοί οι δύο αρχολίπαροι και συνεπείς σοσιαλ(η)στές είναι λαλίστατοι όταν αισθάνονται ότι πρέπει να καυχηθούν για κάτι. Τώρα, κρύβονται. Ελπίζουν να ξεχαστεί γρήγορα το ευρωπαϊκό χαστούκι! Κι αν για τα θύματα μπορεί κάποιος δικαίως να ισχυριστεί «too little, too late», γι’ αυτά τα δύο τσαμπιόνια της πολιτικής εύχομαι μέσα από τη καρδιά μου να υποστούν μια δίκαιη τιμωρία –με πολιτικούς όρους, για να μην παρεξηγηθώ– ευθέως ανάλογη του πόνου και του εξευτελισμού που επέβαλαν!

Η άλλη είδηση, εξίσου συνταρακτική ήταν η κατάθεση στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής της κυρίας Μαρίας Καρυστιανού – προέδρου του συλλόγου των θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών. Φιλοξενώ ολόκληρη τη κατάθεσή της (2:55:24 ώρες). Αξίζει κάθε της λεπτό! Την παρακολούθησα απνευστί και με πολλή συγκίνηση. Ένα κράτος δικαίου θα όφειλε να την ενσωματώσει στη σχολική ύλη, λέω έχοντας επίγνωση ότι αναφέρομαι σε κράτος άλλου πλανήτη.
Στην κατάθεσή της συμπυκνώνονται στο σύνολό τους η υπανάπτυξη, η διαφθορά, το αλισβερίσι και η σκανδαλώδης έλλειψη κάθε ελέγχου, που χαρακτηρίζουν τη λειτουργία του ελληνικού δημοσίου και που συνυπάρχουν με την παροιμιώδη μετάθεση κάθε ευθύνης από την εκάστοτε κυβερνώσα παράταξη. Τώρα ήταν οι σιδηρόδρομοι, μια άλλη φορά ήταν τα αντιπλημμυρικά έργα ή τα διαχρονικά απίστευτα πολεοδομικά εγκλήματα, το πάρτι των απευθείας δημόσιων αναθέσεων, μην τα ξεχνάμε αυτά…

Οπότε ευλόγως αναρωτιέσαι: Σε ποιο κράτος ζω, γαμώ το φελέκι μου; Στην πράξη βεβαίως, ακόμη και αυτή η υγειονομικά ασφαλής ενημερωτική ζώνη, στην οποία επιθυμούσα να περιοριστώ, έχει πολλά ρήγματα. Οπότε πάντοτε θα γειώνομαι στην οδυνηρή πραγματικότητα και, κατά βάθος, μάλλον προτιμώ να ζω πληγωμένος, απαισιόδοξος και θυμωμένος, παρά αδαής και λοβοτομημένος.