Σε πείσμα των καιρών...

Φέτος η Εαρινή Ισημερία μάλλον προς ανέκδοτο φέρνει, τουλάχιστον ως προς την πρώτη λέξη. Γιατί, όπως και να το δεις, τα εαρινά... χιόνια και οι πολικές θερμοκρασίες, ακόμη και στο κλεινόν άστυ, μόνο σε άνοιξη δεν παραπέμπουν. Μαζί με το κακοπέσιμο της Εαρινής Ισημερίας πέρασε κάτω από το ραντάρ και η φετινή παγκόσμια ημέρα ποίησης. Θέλεις ο φριχτός πόλεμος στην Ευρώπη, θες ο κακός μας ο καιρός -σε όλα τα επίπεδα- εδώ στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, δεν μας επέτρεψαν να τη σκεφτούμε, να την αναζητήσουμε. Έστω λοιπόν καθυστερημένα, εν μέσω βομβαρδισμών και διάφορων απειλητικών απόνερων ας μνημονεύσουμε λιγάκι την ποίηση κι ας αναστοχαστούμε μέσα από στίχους.

Και ξεκινώ με ένα ποιητικό απόφθεγμα του αγαπημένου μου βλάσφημου και ασεβούς Τσαρλς Μπουκόφσκι, το οποίο πλέον -με δεδομένο ότι φέτος θα κλείσω τα εβδομήντα- το συμμερίζομαι απόλυτα: 

Βρισκόμαστε εδώ / για να γελάσουμε στα μούτρα / όλων των πιθανοτήτων / και να ζήσουμε τη ζωή μας / τόσο καλά, ώστε / ο θάνατος / να τρέμει από το φόβο του / να μας πάρει. ("Ποιήματα από τη τελευταία νύχτα στη γη", HarperCollins Publishers 1992)                                                                                                                                                                                                 Κι ακόμη ένα δικό του: 

Ορίζοντας τη μαγεία (ποιητική)

Ένα καλό ποίημα είναι σαν μια παγωμένη μπίρα, / όταν την έχεις ανάγκη. / Ένα καλό ποίημα είναι σαν ένα ζεστό σάντουιτς με γαλοπούλα, όταν πεινάς. / Ένα καλό ποίημα είναι ένα περίστροφο, / όταν ο αγριεμένος όχλος σε στριμώχνει. / Ένα καλό ποίημα είναι κάτι / που σου επιτρέπει να περπατάς στους δρόμους της κόλασης. / Ένα καλό ποίημα μπορεί να κάνει τον θάνατο να λιώνει / σαν βούτυρο στη φωτιά. / Ένα καλό ποίημα μπορεί να κάνει την αγωνία ζωγραφιά / και να την κρεμάσει σ' έναν τοίχο. / Ένα καλό ποίημα μπορεί να επιτρέψει στα πόδια σου να πατήσουν στην Κίνα. / Ένα καλό ποίημα μπορεί να επιτρέψει σ' ένα πληγωμένο πνεύμα να πετάξει. / Με ένα καλό ποίημα θα σφίξεις το χέρι του Μότσαρτ. / Με ένα καλό ποίημα μπορείς να παίξεις μπαρμπούτι με τον ίδιο τον Διάβολο και να τον κερδίσεις. / Με ένα καλό ποίημα μπορείς να κάνεις τα πάντα / και, το σημαντικότερο, / ένα καλό ποίημα ξέρει πολύ καλά πότε να σταματά.

Ο παραπάνω ορισμός της ποίησης, κατά Μπουκόφσκι, μου θύμισε την ποιητική συλλογή του Τίτου Πατρίκιου "Σε βρίσκει η ποίηση" 2014, εκδ. ΚΙΧΛΗ. Αντιγράφω:

ΙΙ

Εκεί πάνω που συλλογίζεσαι ποιος είσαι και τι έκανες / πόσο ανοίχτηκες στους άλλους για να σε δεχτούν / πόσο επιδείχτηκες στο κοινό για να τους αρέσεις / πώς κλείστηκες τόσο πολύ για να προστατευτείς / σε τι έφταιξες σ´εκείνους που σ´απέρριψαν / για πόσο καιρό τ´ανέβαλλες κι εσύ να τους απορρίψεις / πότε έδωσες ένα στήριγμα σε κάποιον που το χρειαζόταν / πότε εγκατέλειψες τον άνθρωπο που σε είχε ανάγκη / πόσο αντέδρασες όταν έβλεπες να πλουτίζουν / αυτοί που έλεγαν ότι μάχονται για τους φτωχούς / όταν άκουγες να δημηγορούν υπέρ των αδικημένων / εκείνοι που αδικούσαν έχοντας πάντα δίκιο / πόσο ενίσχυσες αυτούς που τους προσφέρθηκες να σε δυναστεύουν / πόσο με τη δράση σου βοήθησες ν´ανατραπούν / ως πότε απόλυτα δεχόσουν τις μονολιθικές αλήθειες / πόσο αντιπάλεψες την κάθε φορά ακράδαντή σου πίστη / για πόσο φερόσουν σαν πιστός ενώ πια δεν πίστευες / πόσο αφέθηκες στις παρορμήσεις σου, πόσο τις δάμασες / πόσο προχώρησε η γνώση σου, πόσο δοκιμάστηκε / ως πού κατόρθωσε να φτάσει η πράξη σου, που στόμωσε / πόσο άργησες ή πόσο βιάστηκες για μια κρίσιμη απόφαση…

Εκεί απάνω σε βρίσκει η ποίηση.

Κάπου εδώ σταματώ με την ευχή: Του χρόνου και καλύτερα!