Πρωτομαγιά

Πρωτομαγιά λοιπόν του 2017! Σας στέλνω όλες μου τις ευχές. Θα ήταν ίσως προτιμότερο να τη δούμε με το νατουραλιστικό της στοιχείο, δηλαδή άνοιξη, εξοχή, έκρηξη χυμών και γονιμότητας, πουλάκια και άλλα φυσιολατρικά. Καλό θα είναι να αποφύγουμε να εντρυφήσουμε στο ιστορικό και συμβολικό περιεχόμενο της ημέρας. Τα τελευταία χρόνια γίνεται ένα συστηματικό πισωγύρισμα των εργασιακών δικαιωμάτων, στο όνομα πάντα της "απασχόλησης", της "εργασιακής ασφάλειας", της "καταπολέμησης της ανεργίας", σε όλα εκείνα που καθιερώθηκαν με αιματηρούς πολλές φορές αγώνες από το Σικάγο πριν από 131 χρόνια ως τις μέρες μας, τις μέρες της μνημονιακής σωτηρίας μας. Τι να πρωτοθυμηθείς από τα δικαιώματα-θύματα στο βωμό της αχαλίνωτης κερδοφορίας; Μήπως την εκ περιτροπής εργασία, την περίφημη ευελφάλεια, δηλαδή την εργασιακή ευελιξία και ασφάλεια; Κομμένη και ραμμένη μονίμως στα μέτρα των εργοδοτικών και πολιτικοοικονομικών ελίτ; Μήπως τη μαύρη εργασία που συνεχώς ζει και βασιλεύει και τους εργασιακούς χώρους κυριεύει; Κι άλλα πολλά, βγαλμένα από διάφορες νεοφιλελεύθερες εργαλιοθήκες... Γι' αυτό σας λέω καλύτερα οι μελισσούλες, τα πουλάκια και τα λουλουδάκια! 

Έτσι για την ημέρα λοιπόν, ένα σκίτσο και τους στίχους που έγραψε ο αείμνηστος Μάνος Λοίζος για σήμερα. Όποιος θέλει να το ακούσει εδώ: www.youtube.com/watch?v=KZHB2kVQjFQ

Το σκίτσο είναι του Τάσου Αναστασίου, από την Αυγή

Π Ρ Ω Τ Η  Μ Α Ϊ Ο Υ

του Μάνου Λοΐζου

Πρώτη Μαΐου κι απ’ τη Βαστίλη

ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών

χίλιες σημαίες κόκκινες μαύρες

Ο Φρεδερίκο η Κατρίν και η Σιμόν

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος

τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος

πού ειν’ το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πες μου Μαρία μήπως θυμάσαι

κείνο το βράδυ που σε πήρα αγκαλιά

Πρώτη Μαΐου, όπως και τώρα

κι εγώ φιλούσα τα μακριά σου τα μαλλιά

Μέσα στους δρόμους μέσα στο πλήθος

τρέχω στους δρόμους ψάχνω στο πλήθος

πού ειν’ το κορίτσι το κορίτσι που αγαπώ

Πρώτη Μαΐου μαύρα τα ξένα

κλείσε το τζάμι μην κρυώσει το παιδί