Πρέπει να μιλήσουμε για τον Καμμένο...

Από την αρχή, από τον Γενάρη του '15, η "υποχρεωτική" θέλετε, προσχεδιασμένη προτιμάτε, συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο είχε προκαλέσει κριτική και πολλές επικρίσεις στους κόλπους της Αριστεράς, αλλά και σε πολλούς καλοπροαίρετους -και κακοπροαίρετους φυσικά- συμπολίτες μας. Τα ερωτηματικά ήταν πολλά και τα έθεταν αρκετοί ψηφοφόροι και μη του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά επικράτησε η λογική του "αναγκαίου κακού", της "ανωτέρας βίας". Πάντως αξίζει να σημειώσουμε ότι εντός των οργανώσεων του κόμματος δεν συζητήθηκαν ιδιαίτερα -εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω- τα πώς και τα γιατί αυτής της συνεργασίας, αν υπήρχαν δυνατότητες συνεργασίας με άλλους(;). Επικράτησε μια αιδήμωνα σιωπή, ανοχή και έτσι ο "Μπούλης" έγινε, προφανώς στανικά, αποδεκτός από τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, οργανωμένου και μη. 

Φυσικά, έχει δικαίωμα ο καθένας να εκφέρει αρνητική άποψη για τη συγκεκριμένη συνεργασία. Όμως να λέγεται ότι ταυτίζονται τα δύο κόμματα με τις δύο όψεις του λαϊκισμού (αριστερού και δεξιού), σαν το πρόσωπο του Ιανού, και ότι τα καταφέρνουν να συνεργάζονται με σχετική σύμπνοια γιατί δήθεν ταυτίζονται είναι χυδαίες και ελεινές πολιτικές απόψεις με προφανή πολιτική σκόπευση. Οι δύο πολιτικοί οργανισμοί έχουν εμφανείς και μεγάλες πολιτικές διαφορές, τόσο προγραμματικές όσο και στρατηγικές, δίχως να χρειάζεται να καταπιαστούμε με τα δύο πρόσωπα των αρχηγών. Η πολιτική συγκυρία, το διακύβευμα των εκλογών του 2015 -τουλάχιστον στους περιώνυμους στόχους της διαπραγμάτευσης- τους έφερε κοντά, πλην όμως νομίζω ότι επιβάλλεται το τέλος αυτής της συνεργασίας. Από πολλές πλευρές η κυβερνητική υποχρεωτική(;) συγκατοίκηση έχει πληγώσει και πληγώνει αριστερά και ευρύτερα δημοκρατικά ακροατήρια σε διάφορα επίπεδα, γιατί είναι "καταδικασμένα" να υπομένουν στο όνομα μιας σημαντικότερης σκοπιμότητας, για έναν υπέρτερο λόγο, διάφορους επικίνδυνους ή επιεικώς γραφικούς τύπους, όπως τον έτερο Καμμένο ή τον Π. Χαϊκάλη..., έτσι για παράδειγμα. Φυσικά δεν περνούν απαρατήρητα διάφορα καμώματα, ντροπιαστικές κοινοβουλευτικές συμπεριφορές και εσχάτως ανεξήγητες ή ασύμβατες με το αξίωμά του πρακτικές του ιδίου του Πάνου Καμμένου! Δεν νοείται υπουργός, οποιασδήποτε κυβέρνησης και όχι μόνο της συγκεκριμένης, να τζογάρει σε καζίνο... ακόμη και αν τα χρήματα (το δέχομαι απολύτως) είναι εξ ολοκλήρου δικά του! Ο κόσμος υποφέρει, κύριε! Δεν έχεις δικαίωμα εσύ, ένα δημόσιο πρόσωπο, να του τρίβεις στη μούρη την πολυτελή ζωή σου! Και να βγαίνει μετά η σύζυγός του και να καθαρίζει γι' αυτόν. Πλήρης και χονδροειδέστατη αδιαφορία και περιφρόνηση στον αντίκτυπο που δυνητικά έχει στη δημόσια εικόνα της κυβέρνησης.

Ο Αλ. Τσίπρας ως πότε θα του παρέχει κάλυψη; Ως πότε αυτές οι ανώτερες επιδιώξεις (αλήθεια πώς συνδυάζονται με το 3ο μνημόνιο;) θα αποτελούν το άλλοθι για τη συνέχιση μιας παρά φύσιν συνεργασίας; Δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο πολιτικό παρελθόν του Π. Καμμένου, αρκεί το παρόν... Ο ΣΥΡΙΖΑ με τα μέλη του δεν μπορεί να κρύβεται, πρέπει να υψώσει τη φωνή του και να απαιτήσει να ακουστεί... Αν επικρατήσει η ίδια αδιαφορία και παραίτηση στο όνομα του παντογνώστη αρχηγού, της κυβερνησιμότητας και όχι στις αρχές, στα πιστεύω και στο πολιτιστικό περιεχόμενο της Αριστεράς, φοβάμαι ότι θα καταλήξουν  στα "τέσσερα", ακριβώς όπως ο ίδιος ο Π. Καμμένος εκφράστηκε χυδαία, γιατί αυτό είναι το ύφος του -τι να κάνουμε;- στο Κοινοβούλιο. Πραγματικά αυτό θα είναι κάτι τραγικό.