(Πράττω)Κατά τον δαίμονα εαυτού*

Πρέπει να ήταν το 1968 ή το 1969, μαθητής της τελευταίας τάξης του τότε εξαταξίου γυμνασίου, όταν άκουσα για πρώτη φορά το αμερικανικό ροκ συγκρότημα, The Doors. Το τραγούδι είχε τον τίτλο "People are strange" ("Οι άνθρωποι είναι παράξενοι"). Έκτοτε ακούω με την ίδια ευχαρίστηση τα τραγούδια τους. Εξακολουθούν να μου αρέσουν και να μου προκαλούν τα ίδια συναισθήματα όπως τότε που ήμουν ένας λιγάκι μπερδεμένος και εξεγερμένος νεανίας (όπως και οι περισσότεροι άλλωστε). Η ψυχή και η κινητήρια δύναμη του συγκροτήματος, δίχως να υποτιμώ τη συμβολή των άλλων τριών μελών, ήταν αναμφίβολα ο τραγουδιστής Τζιμ Μόρισον. Ταλαντούχος, χαρισματικός, παρορμητικός, αυτοκαταστροφικός, νάρκισσος, θα μπορούσα να παραθέσω κι άλλους επιθετικούς προσδιορισμούς, αλλά περιορίζομαι σε αυτούς. Τον παρομοιάζω με μια φλόγα που άλλοτε έλαμπε λαμπρά κι άλλοτε αμυδρά, ανάλογα με τα... φεγγάρια στα οποία βρισκόταν, όντας μπλεγμένος βαθιά στους ψεύτικους κόσμους που τα ναρκωτικά και το αλκοόλ δημιουργούσαν. Είναι μοιραίο και σχεδόν νομοτελειακό αυτοί οι άνθρωποι να πεθαίνουν νέοι. Έτσι έγινε με τον Μόρισον όπως και με άλλους χαρισματικούς μουσικούς της γενιάς του (Χέντριξ, Τζόπλιν κ.ά.). Πέθανε 28 ετών στο Παρίσι, στις 3 Ιουλίου του 1971. 

Σήμερα αν ζούσε θα ήταν 75 χρονών, πιθανόν θα είχε παιδιά και εγγόνια στα οποία θα διηγόταν τις άγριες μέρες των νιάτων του. Τότε που σχεδόν σε κάθε συναυλία τον μπαγλάρωναν οι αστυνομικοί με διάφορες κατηγορίες. Θα τους έλεγε πώς σκάρωσε τους στίχους εκείνου του τραγουδιού ή του άλλου, για τα πάρτι που με άλλες πήγαινε και με άλλες έφευγε. Those were the days my friend... 

* Η φράση αυτή είναι χαραγμένη στον τάφο του Τζιμ Μόρισον στο παρισινό κοιμητήριο Περ-Λασέζ και σημαίνει: "Πράττω σύμφωνα με αυτό που η συνείδησή μου θεωρεί σωστό". Δεν νομίζω ότι χρειάζεται σχολιασμό...