Πώς αλλάζουν οι καιροί, ε;

Στο πρόσφατο παρελθόν, το ίδιο γεγονός -η έξοδος στις αγορές- ήταν αιτία εύλογης κριτικής και δικαιολογημένης κοροϊδίας. Σήμερα, η τότε αντιπολίτευση και νυν κυβέρνηση βγαίνει στις αγορές καμαρώνοντας και προσδοκώντας την ανάπτυξη που όπου να 'ναι -πού θα πάει;- έρχεται. Η δε νυν αντιπολίτευση; Τα ίδια ακριβώς με την τότε... Πλήρης αντιστροφή ρόλων. Και εμείς πού βρισκόμαστε; Βρισκόμαστε στον μικρόκοσμο της καθημερινότητάς μας, με μπόλικη σύγχυση, θυμό, κατάθλιψη, μερικές φορές με αδιαφορία και σίγουρα με μια αίσθηση ανημπόριας για όλα όσα συμβαίνουν στο όνομά μας, δίχως τη θέλησή μας. Παρακολουθούμε ένα θέατρο όπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση διεκδικούν τους διακριτούς ρόλους τους κάτω από το άγρυπνο μάτι του σκηνοθέτη (ευρωπαϊκό διευθυντήριο, Γερμανοί, διεθνή funds και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις). Εμείς φυσικά στη γαλαρία, είτε χειροκροτώντας είτε σφυρίζοντας είτε με θυμό, ανάλογα με την οπτική του καθενός.

Ανοιχτήκαμε λοιπόν στις θάλασσες των αγορών ελπίζοντας σε ούριους ανέμους... Υπάρχει άλλωστε ιστορική συνέχεια με το ομόλογο του 2014. Εκείνα τα ομόλογα, ένα μέρος τους, ανανεώνονται με τα τωρινά, τα αριστερά. Τότε ο Ευκλ. Τσακαλώτος είχε δηλώσει σχετικά "...Η έξοδος στις αγορές, με δεδομένο ότι το χρέος παραμένει μη βιώσιμο, απαντά στα πολιτικά και επικοινωνιακά προβλήματα της κυβέρνησης (Σαμαρά)... Είναι προφανές ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας δεν πρόκειται να δει καμία βελτίωση στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει". Νομίζω ότι η κριτική του Ευκλείδη δεν έχει χάσει σε κανένα σημείο την επικαιρότητά της. 

Στα δύο χρόνια που έχουν μεσολαβήσει μεταξύ των δύο εξόδων στις αγορές, τα πράγματα πάνε σταθερά από το κακό στο χειρότερο. Η επιδοματική πολιτική δεν μπορεί να θεραπεύσει ή να κρύψει τη δραματική φτώχεια, που ενδημεί πλέον στη πατρίδα μας σαν λοιμώδες νόσημα. Το δημόσιο χρέος αυξάνεται, επενδύσεις δεν έρχονται, η ανεργία καλά κρατεί, οι άμεσοι και έμμεσοι φόροι έχουν γίνει δυσβάστακτοι. Έχουμε φτωχύνει ακόμη περισσότερο και έχουμε πλησιάσει επί παραδείγματι τους φτωχούς Βαλκάνιους γείτονές μας, που κάποτε θεωρούσαν την Ελλάδα ως Παράδεισο επί της γης. 

Υπάρχει κάτι άλλο πέραν του εφαρμοζόμενου μνημονίου; Κάτι σπαράγματα σχεδίων από δω κι από κει, που δεν απολαμβάνουν ιδιαίτερης δημοσιότητας για προφανείς λόγους. Κάτι σαν τα έντυπα "σαμιζντάτ" που κυκλοφορούσαν στη προεπαναστατική, αλλά και μεταπαναστατική Ρωσία χέρι με χέρι. Και καλά από τη Ν.Δ., τον κεντρώο χυλό της ΔΗ.ΣΥ και το ΠΟΤΑΜΙ, τι περισσότερο να περιμένεις; Αλλά από την Αριστερά, βρε αδερφέ, είχες και έχεις(;) κάποιες προσδοκίες που (δυστυχώς) εξακολουθούν να εξαντλούνται μεταξύ επαναστατικού αναχωρητισμού και σοσιαλδημοκρατίας που καμώνεται ότι είναι ριζοσπαστική.

Καλό μήνα, φίλοι και φίλες...

Του Γιάννη Ιωάννου από την Εφημερίδα των Συντακτών