Plastics!!

Αυτή η λέξη μού ήρθε αυθόρμητα στο μυαλό, καθώς διάβαζα το άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου στο περιοδικό Lifo. Είναι μια ατάκα που εκστομίζει ο φτασμένος και έμπειρος οικογενειακός φίλος του πρωταγωνιστή, σε μια εμβληματική ταινία της δεκαετίας του '70, με τίτλο The Graduate. Τον ήρωα ενσαρκώνει ο Ντάστιν Χόφμαν, στην αρχή της μεγάλης καριέρας του. Στην περί ου ο λόγος σκηνή, ο οικογενειακός φίλος παίρνει παράμερα τον Ντάστιν Χόφμαν, που γιορτάζει την αποφοίτησή του, και τον συμβουλεύει με το απόλυτο τουπέ της αυθεντίας ότι πρέπει να ασχοληθεί επαγγελματικά με τα πλαστικά.

Πολύ πολύ αργότερα από εκείνο το καλοκαίρι -νομίζω του '68-, που είχα παρακολουθήσει τη ταινία, συνειδητοποίησα ότι, εκτός από τα διάφορα χρηστικά αντικείμενα κατασκευασμένα από πλαστικό που έχουν κατακλύσει την καθημερινότητά μας και έχουν -ελπίζω όχι ανεπίστροφα- μολύνει το περιβάλλον σε παγκόσμια κλίμακα, υπάρχουν τα πλαστικά όνειρα και οι πλαστικές ελπίδες που επιβάλλονται και κατακλύζουν το μυαλό και κατά συνέπεια τις επιθυμίες των ανθρώπων. 

Για σκεφτείτε λίγο. Βρισκόμαστε στην πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα και πλέον βιώνουμε τη ραγδαία διάψευση του φιλελευθερισμού, που ήταν η απάντηση τόσο στον φασισμό όσο και στον -ας τον πούμε- κομμουνισμό. Αυτό που μας πρότεινε ήταν όσο το δυνατόν περισσότερη ελεύθερη αγορά και ιδιωτική πρωτοβουλία, δημοκρατικότερους θεσμούς και δημοκρατικότερο πολιτικό σύστημα, που όλα θα υπηρετούν το ευρύτερο οικονομικό γίγνεσθαι. Αυτό, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα πράγματα, είχε και τη θετική του πλευρά καθώς η μετάβαση σε βαθύτερη και ευρύτερη Δημοκρατία -έστω ελεγχόμενη από το Κεφάλαιο- προκάλεσε πολυποίκιλα και πολύχρωμα κινήματα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και αυτών των διαφόρων μειοψηφιών. Έτσι ο φιλελευθερισμός φαίνεται να αποτυγχάνει στο οικονομικό πεδίο και να προκαλεί ακόμη περισσότερη φτώχεια, ακόμη περισσότερες ανισότητες και εντέλει μια προϊούσα αυταρχικοποίηση της Δημοκρατίας, ως απάντηση των κυρίαρχων ελίτ στη διογκούμενη δυσαρέσκεια, κάτι που τα τελευταία χρόνια το παρατηρούμε σε όλα τα γεωγραφικά πλάτη και μήκη του πλανήτη.

Αλλά διαβάστε καλύτερα το άρθρο της κ. Τσαλίκογλου και θα διαπιστώσετε πόσο "γλυκά" περάσαμε από τον βαθύ ύπνο και την άγνοια στα πλαστικά όνειρα και στην αποθέωση του μικρόψυχου "εγώ". Πόσο δυσάρεστα οι διαψεύσεις αμετακίνητων, όπως νομίζαμε, βεβαιοτήτων έχουν επιδράσει διαλυτικά στην κοινωνία μας.