Επί τρεις δεκαετίες οι μεγαλύτεροι όμιλοι του κατασκευαστικού κλάδου και ξένοι κολοσσοί (δεν πιστεύω να νιώσατε έκπληξη που ανάμεσά τους είναι και η αγαπημένη των παλιών κομμάτων εξουσίας Siemens) είχαν δημιουργήσει καρτέλ (αυτός είναι ο όρος που χρησιμοποιεί στην έκθεσή της η Επιτροπή Ανταγωνισμού) και μοίραζαν την πίτα των δημόσιων έργων.

Τι έκαναν; Καθόριζαν το ύψος των προσφερόμενων εκπτώσεων, δεν υπέβαλλαν οικονομικές προσφορές σε διαγωνισμούς έναντι οικονομικών ανταλλαγμάτων (κοινώς, πάρε τόσα και φύγε από τη μέση), αναλάμβαναν από κοινού την εκτέλεση έργων παρά τη συμμετοχή τους σε ανταγωνιστικά σχήματα (μια τρυφερότητα άλλο πράμα), παραιτούνταν από τη διεκδίκηση διαγωνισμών με αντάλλαγμα την από κοινού συμμετοχή στην εκτέλεση έργων. Η είδηση είναι όντως πολύ σοβαρή. Ορισμένες παρατηρήσεις.

-Μάθαμε με στοιχεία αυτό που υποψιαζόμασταν ότι συνέβαινε συστηματικά στον χώρο του κατασκευαστικού κλάδου. Ο τόπος βοούσε ότι κάτι σάπιο υπάρχει σ’ αυτήν την οικονομική περιοχή, ότι επιχειρηματίες πλουτίζουν με παράνομο τρόπο, χρεώνοντας το Ελληνικό Δημόσιο με υπερβολικό κόστος, ενίοτε παραδίδοντας ημιτελή έργα, ωστόσο οι κυβερνήσεις δεν ακουμπούσαν το θέμα, λες και είχαν λόγους να μην ασχοληθούν.

-Επιτέλους λειτούργησε η αρμόδια επιτροπή. Η έρευνα ξεκίνησε το 2013 με εφόδους, ύστερα από καταγγελίες, σε γραφεία επιχειρήσεων και εργοληπτικών συνδέσμων και κατέληξε σε συμπεράσματα τρία χρόνια μετά. Για το ελληνικό κράτος μάλλον είναι επίδοση-ρεκόρ, αν κρίνουμε από τις χαμηλές ταχύτητες που έχουν δείξει οι ελεγκτικοί μηχανισμοί του σε άλλες περιπτώσεις, ανάλογης έκτασης.

Δεν περιμέναμε αυτήν την υπόθεση για να συνειδητοποιήσουμε ότι ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα δεν είναι όαση σοβαρότητας, συνέπειας και εντιμότητας, όπως ισχυρίζονται οι εγχώριοι οπαδοί του αγοραίου καπιταλισμού, αντιπαραβάλλοντάς τον με το διεφθαρμένο, γραφειοκρατικό, σπάταλο και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα, ο οποίος, σύμφωνα με την ανάλυσή τους, είναι το κύριο πρόβλημα της χώρας διαχρονικά -και πριν από τα μνημόνια και σήμερα- και γι’ αυτό πρέπει να συρρικνωθεί δραστικά αφήνοντας χώρο στην ιδιωτική πρωτοβουλία ώστε να λειτουργήσει ελεύθερα για το καλό του τόπου.

Τα περί ελεύθερου ανταγωνισμού, πιστής εφαρμογής των κανόνων και ανεπίληπτων πρακτικών από την επιχειρηματική τάξη (η γενίκευση ασφαλώς αδικεί) είναι ένα κακόγουστο αστείο. Καραδοκεί ο αντίλογος: Αυτά είναι φαινόμενα που αναπτύσσονται σε χώρες όπου ο καπιταλισμός είναι «πειραγμένος», στρεβλός.

Μια ματιά στο πώς κινούνται τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα σχεδόν παντού στην Ευρώπη -ακόμη και εκεί που υπάρχει μια διαφορετική κουλτούρα για το επιχειρείν- αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για ελληνική εξαίρεση. Απλώς εδώ όλα γίνονται πιο χοντροκομμένα και οι δράστες είναι πιο ξετσίπωτοι.

Αλλωστε, σε όλα τα μεγάλα σκάνδαλα που είχαμε στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια πρωταγωνίστησαν εταιρείες, οι έδρες των οποίων είναι σε υποτίθεται ενάρετες οικονομίες. Εκτός αν δεχτούμε ότι η διαφθορά αφορά μόνο αυτόν που διαφθείρεται και όχι αυτόν που διαφθείρει.

Και βεβαίως να θυμίσουμε σε όσους χλευάζουν τον βαλκανικό καπιταλισμό μας, ότι οι «σοβαρές» κυβερνήσεις προσφέρουν και νομική και πολιτική προστασία στους υπηκόους τους όταν πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη.

-Οπως φαίνεται, το μεγάλο πάρτι πήρε ξέφρενους ρυθμούς την περίοδο που η χώρα είχε την ευθύνη για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων -της νέας Μεγάλης Ιδέας του έθνους. Μεγάλες καθυστερήσεις-μεγάλες ρεμούλες. Αναθέσεις χωρίς διαγωνισμούς, υπερκοστολογημένα έργα, πρόχειρες κατασκευές μιας χρήσεως. Επρεπε να είμαστε εντάξει με τις προθεσμίες και τα πάντα επιτρέπονταν.

Πρόσφατα, ο Κώστας Σημίτης ασκώντας κριτική στην κυβέρνηση και ειδικότερα στον ΣΥΡΙΖΑ κάλεσε τη Δημοκρατική Συμπαράταξη, προκειμένου να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου, να υιοθετήσει τη θέση «καλύτερα δυσάρεστοι, παρά ψεύτες».

Αυτός ήταν τότε πρωθυπουργός. Γνωρίζουμε ότι δεν ανήκε στην κατηγορία των πολιτικών που είχαν ενθουσιαστεί με την υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων, γιατί φοβήθηκε ότι θα συμβούν αυτά που τελικώς συνέβησαν. Μήπως όμως κάποια στιγμή πρέπει να γίνει δυσάρεστος και να μιλήσει για το πώς και το γιατί η Μεγάλη Ιδέα έγινε Μεγάλη Λεηλασία;

-Εκτός από τις οφθαλμοφανείς πολιτικές ευθύνες των κυβερνήσεων, είναι αναγκαίο να αναζητηθούν και να αναδειχτούν (εφόσον προκύψουν) και οι ποινικές ευθύνες πολιτικών προσώπων.

Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς ότι επί τόσα χρόνια είχαμε διασπάθιση δημόσιου χρήματος, παράνομες συμφωνίες, καρτέλ σε πλήρη ανάπτυξη, ερήμην των αρμόδιων αξιωματούχων των κυβερνήσεων. Είτε γνώριζαν και σιώπησαν (εγκληματική παράλειψη) είτε με τον έναν ή τον άλλο τρόπο συμμετείχαν και ωφελήθηκαν (συνένοχοι).

-Δεν προξένησε καμία εντύπωση η παχυλή αδιαφορία των περισσότερων μέσων ενημέρωσης. Χαμηλά στα δελτία των οκτώ, σε μονόστηλα στις εφημερίδες (εκτός από την «Εφ.Συν.» που ανέδειξε το θέμα πριν από τρία χρόνια και το έκανε πρώτο τις προηγούμενες μέρες).

Δεν τους λείπει η ικανότητα να αξιολογήσουν ένα γεγονός, πότε δηλαδή συνιστά σοβαρή είδηση και πότε δεν αξίζει να ασχοληθούν σοβαρά. Απλώς τυχαίνει (;) σε ορισμένες περιπτώσεις η ιδιότητα του εργολάβου και η ιδιότητα του μετόχου σε ΜΜΕ να συναντιούνται στο ίδιο πρόσωπο.

ΥΓ.: Η πρόθεση της κυβέρνησης να προσφέρει ποινική ασυλία για να εισπράξει πρόστιμα δεν συνάδει με την ηθική της Αριστεράς. Μυρίζει συναλλαγή.