Ουφ, εκλογές επιτέλους

Ε, άμα το σκέφτεται η Ντόρα, τι να πω κι εγώ; Κι αν αυτή έχει δυό τρία πράγματα να καταλογίσει στον αδερφό της, εγώ έχω πολύ περισσότερα, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι ερωτεύτηκα τον φωτογενή Αλέξη των πολλών υποσχέσεων και των -σχεδόν- άλλων τόσων κυβιστήσεων. Εδώ ισχύει το ρηθέν "το μη χείρον βέλτιστον". Θα ψηφίσω το λιγότερο κακό ή, αν είστε αθεράπευτοι θιασώτες του θετικού πνεύματος, το σχετικά καλύτερο. Έχει περάσει ανεπιστρεπτί -για μένα πλέον- η εποχή της απόλυτης βεβαιότητας, του απόλυτου πλεονεκτήματος, της αταλάντευτης συστράτευσης με κάποιο κόμμα.

Βέβαια παραμένω στρατευμένος στην Αριστερά, ασχέτως αν υπάρχει πλέον σοβαρό πρόβλημα εκπροσώπησης καθώς και επαναπροσδιορισμού κάποιων -όχι όλων- θεωρητικών εργαλείων ανάλυσης. Όμως η πάλη των τάξεων καλά κρατεί στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, ενώ το κοινωνικο-οικονομικο-πολιτικό της όνειρο εξακολουθεί να με ελκύει. 

Θα ψηφίσω λοιπόν για άλλη μια φορά τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτήν τη φορά δίχως ενθουσιασμό, με μοναδικό κριτήριο ότι ο επελαύνων Κυριάκος μαζί με τις αντικοινωνικές νεοφιλελεύθερες απόψεις του είναι πολύ χειρότερος για τις ανάγκες μας συνολικά, αλλά και για το μέλλον της Ευρώπης, συναθροιζόμενος με τους ομόσταυλούς του εκεί (βλ. Μάνφρεντ Βέμπερ).

Εν πάση περιπτώσει, μία ψήφο διαθέτω και στο μέτρο αυτό θα προσπαθήσω να γείρω τα πράγματα προς τα εκεί που νομίζω ότι θα είναι καλύτερα. Αυτή είναι η άποψή μου. Και αν δεν σας αρέσει, παρηγορηθείτε με τα λόγια του σκληροτράχηλου μπάτσου επιθεωρητή Κάλαχαν, του βρόμικου Χάρι, που έλεγε ότι: "Οι απόψεις είναι σαν τις κωλο....ίδες. Όλοι έχουν από μία".