Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Την τελευταία εβδομάδα μαίνεται ένας πόλεμος κειμένων και σχολίων στον έντυπο και ιδιαίτερα στον ηλεκτρονικό Τύπο, για την απόφαση της κυβέρνησης να απελάσει δύο Ρώσους διπλωμάτες και να απαγορεύσει την είσοδο σε άλλους δύο. Έτσι, μετά τη συμφωνία με τους βόρειους γείτονές μας, τους Βορειομακεδόνες και τις ένθεν και ένθεν κατηγορίες, τώρα είμαστε "υποχρεωμένοι" να απαντήσουμε στην ερώτηση αν η κυβέρνηση έπραξε καλώς, αν υπερασπίστηκε τα εθνικά συμφέροντα κ.λπ. Αρχικά αυτά τα εθνικά συμφέροντα σηκώνουν αρκετή κουβέντα. Πολλοί τα αντιλαμβάνονται υπό το πρίσμα της όποιας εκκλησίας ανήκουν. Εγώ πάλι, ιδιαίτερα μετά τα "κατορθώματα" και τους "πανωλεθρίαμβους" της πρωτοδεύτερης φοράς Αριστεράς, έχω γίνει κατά τι προσεκτικότερος, ίσως και κυνικότερος. Ενθουσιασμό ουκ έχω. Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Οπότε το γνωμικό "αν δεν μπορείς μόνος να ξύσεις την πλάτη σου, μην περιμένεις απ' τους άλλους", αποκτά μια άλλη σημασία και αξία. Επειδή είναι πασιφανές ότι εμείς οι Έλληνες δεν ανήκουμε στην κατηγορία εκείνων των κρατικών οντοτήτων που εξυπηρετούν τις φαγούρες τους μόνοι, πολλώ δε μάλλον δεν είμαστε ικανοί να ξύσουμε κανενός άλλου την πλάτη, της δικής μας περιλαμβανομένης, τι πρέπει να πράξουμε; Κυνικά -το ομολογώ- μιλώντας, θα υποστήριζα ότι πρέπει ανάλογα με την εκάστοτε συγκυρία και τους εκάστοτε ισχύοντες συσχετισμούς δυνάμεων, μεταξύ των παγκόσμιων παικτών να επιλέγουμε, να προσεγγίζουμε -όχι να ανήκουμε ολοκληρωτικά- τον προσφορότερο. Δεν είμαι πιστός καμίας εκκλησίας και δεν πιστεύω σε καμία σωτηρία από όσες προσφέρουν στους πιστούς τους. Θέλω να πιστεύω πλέον ότι κρατώ κάποια απόσταση από όλες τις "θαυμαστές" λύσεις που μου προτείνονται και από όλους τους "παραδείσους" που κάθε θρησκεία -είτε αυτή είναι κοσμικής φύσης είτε θρησκευτικής- θεωρεί ότι επιβάλλεται να μου "πουλήσει".

Υπό αυτή την έννοια φιλοξενώ σήμερα ένα άρθρο του Τάσου Παππά, από την Εφημερίδα των Συντακτών, σχετικό με το φλέγον θέμα των ημερών. Μετά θα απασχοληθούμε με κάποιο άλλο... Οι εποχές άλλωστε είναι εξόχως αβέβαιες και θολές και αρκετά πράγματα μπορεί να κυοφορούνται... 

Από τα ρούβλια στα δολάρια

Δεν υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι η εξωτερική πολιτική και από τις μεγάλες και από τις μικρές χώρες ασκείται στη βάση ηθικών κριτηρίων. Τα συμφέροντά τους κοιτάνε να προωθήσουν και επιλέγουν εκείνα τα μέσα που κρίνουν ότι θα βοηθήσουν στην επίτευξη των στόχων τους. Αυτό συνέβαινε πάντα. Την εποχή του Ψυχρού Πολέμου οι ΗΠΑ και η ΕΣΣΔ διακινούσαν διάφορα σπουδαιοφανή κλισέ περί «προμαχώνων της ελευθερίας και της δημοκρατίας» και «προλεταριακού διεθνισμού».

Ηταν τα προσχήματα για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Οπου ένιωθαν να απειλούνται από τη δράση του αντιπάλου ή από γεγονότα στο εσωτερικό των χωρών που ανήκαν στη σφαίρα επιρροής τους, δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν βία (στρατιωτικές επεμβάσεις, πραξικοπήματα) ή να οργανώσουν νομιμοφανείς εκτροπές (ανατροπή απείθαρχων κυβερνήσεων).

Σήμερα, τουλάχιστον στην Ευρώπη, εφαρμόζονται άλλες μέθοδοι. Πιο πολιτισμένες. Δεν πρόκειται να δούμε «παρελάσεις» ξένων στρατευμάτων όπως στην Ουγγαρία το 1956 και στην Τσεχοσλοβακία το 1968, ούτε πραξικοπήματα όπως στην Ελλάδα το 1967, ούτε ακόμη και ωμές παρεμβάσεις για την αποτροπή του κομμουνιστικού κινδύνου όπως στην Ιταλία μεταπολεμικά και τη δεκαετία του ’70 (στρατηγική της έντασης). Ολα γίνονται πιο διακριτικά. Ο στόχος όμως παραμένει ο ίδιος: να μην επιτραπεί στον ανταγωνιστή να αποκτήσει οικονομική επιρροή και να αναβαθμίσει τον ρόλο του στην ευρύτερη περιοχή.

Στο Μακεδονικό έχουμε εμπλοκή και των ΗΠΑ και της Ρωσίας. Οι ΗΠΑ θέλουν την ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, για να εμποδίσουν τη Ρωσία να διευρύνει την παρουσία της στα Βαλκάνια. Συνεπικουρούμενες από την Ε.Ε. ενθάρρυναν την ελληνική κυβέρνηση να ξεκινήσει συζητήσεις, πίεσαν τον Ζάεφ να υποχωρήσει και το αποτέλεσμα ήταν η Συμφωνία των Πρεσπών. Η εξέλιξη αυτή δεν άρεσε καθόλου στη Ρωσία και δεν το έκρυψε.

Η εκπρόσωπος Τύπου του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών, Μαρία Ζαχάροβα, δήλωσε προχτές: «Η Ρωσία πάντα ήταν υπέρ της επίτευξης μιας αμοιβαία αποδεκτής συμφωνίας από τα Σκόπια και την Αθήνα, χωρίς εξωτερική πίεση και δίχως τεχνητές προθεσμίες, που θα αντικατόπτριζε τη θέληση των λαών και των δύο χωρών, με βάση την ευρεία κοινωνική συναίνεση, σε συνταγματική και νομική βάση. Αυτό δεν συνέβη. Η Συμφωνία των Πρεσπών οδήγησε σε βαθιά ρήξη στην κοινωνία της Ελλάδας και της Μακεδονίας». Κατηγόρησε την ελληνική κυβέρνηση ότι σύρθηκε σε μια βρόμικη προβοκάτσια, την οποία, κατά τη γνώμη της, σχεδίασαν οι Αμερικανοί. Υπάρχει κάτι τέτοιο;

Η ελληνική κυβέρνηση το διαψεύδει κατηγορηματικά, αλλά είπαμε, όλα είναι πιθανά όταν διακυβεύονται μεγάλα συμφέροντα. Στην ιστορία όμως αυτή δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ένας κακός, ο συνήθης ύποπτος, δηλαδή ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Αν κρίνουμε από την ένταση της αντίδρασης της Ρωσίας στη Συμφωνία των Πρεσπών, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε ανάλογη δράση από την πλευρά της.

Διαφώνησε με τη συμφωνία, το είπε σε όλους τους τόνους, είναι λογικό λοιπόν να υποθέσουμε ότι προσπάθησε και συνεχίζει να προσπαθεί να την υπονομεύσει. Οχι φυσικά για το καλό των δύο χωρών, αλλά για τα συμφέροντά της. Εκτός αν δεχτούμε, όπως φαίνεται να υποστηρίζουν αρκετοί στην Ελλάδα, ότι η Ρωσία δεν είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και νοιάζεται μόνο για την παγκόσμια ειρήνη και την ευημερία όλων των λαών. Ωραίο ανέκδοτο.

Το ερώτημα είναι αν Ρώσοι διπλωμάτες ξεπέρασαν τα όρια και προέβησαν σε ενέργειες κατάφωρα επιθετικές, όπως υποστηρίζει η ελληνική κυβέρνηση. Τέτοιου τύπου στοιχεία δεν έχουν κατατεθεί ή, για να ακριβολογούμε, δεν τα έχει δώσει στη δημοσιότητα το ελληνικό κράτος. Αναρωτιέμαι όμως γιατί η ελληνική κυβέρνηση να φτάσει στο σημείο να απελάσει δύο Ρώσους διπλωμάτες και να απαγορεύσει την είσοδο σε άλλους δύο χωρίς να έχει στη διάθεσή της τουλάχιστον ενδείξεις για παράτυπες δραστηριότητες.

Γιατί να μπει σε λογική τυφλής σύγκρουσης με μια μεγάλη χώρα. Και δεν πρόκειται για μια οποιαδήποτε χώρα, αλλά για τη Ρωσία με την οποία έχει στενές σχέσεις, στην οποία συμπαραστάθηκε όταν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες την κατήγγειλαν με αφορμή την υπόθεση Σκριπάλ, και μάλιστα τη στιγμή που προγραμματιζόταν επίσκεψη Λαβρόφ στην Αθήνα και επίσκεψη Τσίπρα στη Μόσχα. Αφέλεια; Τυχοδιωκτισμός; Ερασιτεχνισμός; Η εύκολη απάντηση που δίνουν διάφοροι στην Ελλάδα -μέχρι χτες φανατικοί εχθροί του Πούτιν, σήμερα όμως θαυμαστές του- είναι «γιατί έτσι διέταξαν οι Αμερικανοί».

Αρα ο Τσίπρας πρακτορεύει τα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Από τα ρούβλια που έψαχνε τον Ιούλιο του 2015, έπεσε στα δολάρια το 2018. Ράβδος στη γωνία, άρα βρέχει. Το ενδεχόμενο να έχουν διαπράξει κάτι παράνομο οι Ρώσοι το απορρίπτουν μετά βδελυγμίας γιατί αν υιοθετήσουν τη συγκεκριμένη εκδοχή θα δικαιώσουν την ελληνική κυβέρνηση, την οποία μισούν περισσότερο και από τις (πολλές) αμαρτίες τους.

Τώρα πώς γίνεται να συγκλίνουν αυτοί που χαρακτηρίζουν τη συμφωνία κατάπτυστη και προδοτική επειδή παραχωρεί όνομα, γλώσσα και εθνότητα με εκείνους που έχουν αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα από το 1992 με το όνομα Μακεδονία (σκέτο) και δέχονται ότι οι κάτοικοί της είναι Μακεδόνες που μιλούν τη μακεδονική γλώσσα, είναι κάτι που μόνο η αναιδής φαντασία των συγγραφέων κατασκοπικών μυθιστορημάτων μπορεί να εξηγήσει.