Όλοι μιλούν για την Ιθάκη...

Βγήκαμε λοιπόν από τα μνημόνια...  Δηλαδή, όχι ακριβώς. Αυτό που τελείωσε οριστικά(;) -κρατώ μια υγιή επιφύλαξη- είναι η δανειοδότηση μέσω μηχανισμών τύπου τρόiκας. Αποδώ και πέρα δανειζόμαστε, όπως κάνουν όλα τα "φυσιολογικά" κράτη, από τις περιώνυμες "αγορές". Τι σημαίνει αυτό; Ανταλλάσσουμε κρατικά ομόλογα με κεφάλαιο συν τόκους. Καμία αγορά δεν σου επιβάλλει όρους για να σε δανείσει, όπως γνωρίσαμε πολύ καλά πάνω στην καμπούρα μας. Ο μοναδικός όρος που καθιστά συμφέρουσα ή όχι την καταφυγή στις αγορές είναι το επιτόκιο δανεισμού. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, εξαιτίας του απαγορευτικού επιτοκίου δανεισμού από τις αγορές (+6%) γύρω στο 2009-2010, καταφύγαμε στις μνημονιακές θωπείες και εναγκαλισμούς. Και -υποτίθεται- ότι σωθήκαμε από τη χρεωκοπία, ενώ η παρούσα κυβέρνηση περιφέρει τα εμφανή χάλια μας και το γκρίζο και αβέβαιο μέλλον που μας επιφυλάσσεται, σαν τρόπαιο χρηστής διακυβέρνησης και συνεπούς εφαρμογής όλων εκείνων που μας καλούσε να συστρατευτούμε για να ανατρέψουμε. Τόσο καλά! Για τους θεομπαίχτες της αντιπολίτευσης, τους πασοκονουδούδες, τα αθώα αυτά και παρεξηγημένα πλάσματα, που τρέφουν τις ανιδιοτελέστερες προθέσεις, αρνούμαι να γράψω άλλη γραμμή. Απλώς υπενθυμίζω ότι αυτοί, παρόλο που διαφωνούν σφόδρα με όσα νομοθέτησε η κυβέρνηση, σπεύδουν να διαβεβαιώσουν άπαντες -εντός και εκτός της χώρας- ότι όταν πάρουν την εξουσία θα τα εφαρμόσουν κατά γράμμα. 

Φτάσαμε λοιπόν στην Ιθάκη μας, όπως διακηρύσσουν τα πιο υπεύθυνα χείλη τόσο εδώ όσο και στην Εσπερία. Ακούσαμε μάλιστα και το σχετικό επικολυρικό λογύδριο από τον πάντοτε χαμογελαστό πρωθυπουργό μας. Για να δούμε λοιπόν αν άξιζε που παλέψαμε τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες, για να φτάσουμε στο απάνεμο λιμάνι μας και τι μπορούμε να περιμένουμε από τούδε και στο εξής. 

Μπορεί λοιπόν ο δανεισμός με τον τρόπο που τον γνωρίζαμε να τελείωσε, όμως οι περιοριστικοί όροι που περιέχονται στα μνημόνια και σε όσα επιβάλλονταν μέσω των αξιολογήσεων ισχύουν κανονικότατα. Για παράδειγμα η δημόσια περιουσία που εκποιήθηκε ή βρίσκεται σε διαδικασία εκποίησης θα επιστραφεί "ελεύθερη βαρών" μετά από 99 χρονάκια. Κάντε την πρόσθεση...

Μας λένε ότι μετά τα μνημόνια θα υπάρχει κάποια άνεση στον δημοσιονομικό χώρο, η οποία θα επιτρέπει στην κυβέρνηση να διορθώσει κάποιες αδικίες, περιορισμούς, βάλτε όποιον επιθετικό προσδιορισμό προτιμάτε. Πελώριες μπούρδες - επιεικώς! Η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, δεν μπορεί να καταργήσει το παραμικρό ή να δώσει το παραμικρό, αν δεν συναινούν οι πανταχού παρόντες δανειστές. Θα στέλνουν τους σμπίρους τους κάθε τρίμηνο, μην το ξεχνάμε. Και δεν θα 'ρχονται μόνο για ψαράκια και για τη θέα της Αθήνας από τον τελευταίο όροφο του Χίλτον. Θυμάστε τι έγινε με τον ΦΠΑ στα πέντε ακριτικά νησιά και την άρνηση εκταμίευσης των 28 εκατομμυρίων εξαιτίας της μονομερούς, όπως ισχυρίστηκαν οι δανειστές μας, ενέργειας της κυβέρνησης; 

Όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί μετά το 2010 και κατ' επέκταση το Ελληνικό Κοινοβούλιο δεν έχουν την ισχύ και την ανεξαρτησία να πάρουν καμία απόφαση που θα επιφέρει μεταβολή -αμέσως ή εμμέσως- των δημοσίων οικονομικών μεγεθών ΑΝ δεν έχουν τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών μας.  Αναπότρεπτο συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι η λιτότητα ζει και βασιλεύει στο διηνεκές, χέρι χέρι με την ασφυκτική επιτήρηση και την αναπόφευκτη επιτροπεία.

Του Μιχ. Κουντούρη, από την ΕφΣυν.

Θα δεχτώ ότι ορισμένοι μακροοικονομικοί δείκτες έχουν βελτιωθεί. Πόση αντανάκλαση έχουν στην καθημερινότητα μας; Πόσο καιρό αντέχουμε ακόμη να περιμένουμε για να αλλάξει ουσιωδώς προς το καλύτερο η μίζερη και στερημένη ζωή που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα των συμπολιτών μας; Μήπως οι μισθοί και οι συντάξεις δεν παραμένουν καθηλωμένοι σε αβίωτα επίπεδα; Μήπως στο τέλος του χρόνου δεν θα μειωθούν οι συντάξεις για άλλη μία φορά; Μήπως το κυνήγι των -αντιαναπτυξιακών και καταστροφικών για την οικονομία της αγοράς- υπέρογκων πλεονασμάτων θα σταματήσει; Μήπως νομίζετε ότι η συνέχιση της απονομής σε μέρος του πληθυσμού ενός ετήσιου επιδόματος λίγων εκατοντάδων ευρώ διορθώνει όλα τα κακώς κείμενα της υπόλοιπης χρονιάς; Μήπως οι πλειστηριασμοί από οποιονδήποτε οργανισμό -κρατικό ή ιδιωτικό- που είναι σε θέση να τους επιβάλει επί δικαίων και δυστυχώς επί αδίκων δεν θα συνεχιστεί; Αφού η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε συγκεκριμένους στόχους...

Ας αποφύγω να μιλήσω για τον ελέφαντα στο δωμάτιο -το γνωστό χρέος- που βαίνει αυξανόμενο παρά τις... φιλότιμες και καλοπροαίρετες προσπάθειες των δανειστών μας να το μειώσουν. Πριν από λίγους μήνες διάβαζα σε μια έκθεση του Οργανισμού Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους ότι το χρέος της κεντρικής διοίκησης στο τρίμηνο Δεκεμβρίου '17-Μαρτίου '18 αυξήθηκε κατά 15,034 δισ. ευρώ. Τώρα που σας γράφω αυτές τις γραμμές έχει αυξηθεί κι άλλο, εξαιτίας της λήψης των τελευταίων δισεκατομμυρίων ευρώ (το γνωστό μαξιλάρι για την έξοδο στις αγορές)). Το χρέος όσο και να το κουρεύεις, το ψαλίδι σου χαλάς...

 Ε, δεν το λες αυτό έξοδο από τα μνημόνια...

Φυσικά κάθε κυβέρνηση, η παρούσα δεν μπορούσε και δεν ήθελε να είναι η φωτεινή εξαίρεση, φτιάχνει τις παραμυθίες που επιθυμεί να "πουλήσει" στους υποψήφιους αγοραστές-εκλογείς. Και οι προηγούμνες κυβερνήσεις, όπως εκείνη του αγλαού Καλαματιανού έβλεπε success story, επιστροφή στην ανάπτυξη και στην κανονικότητα, έξοδο από τα μνημόνια κι άλλα ωραία παραμύθια. Και η παρούσα, μετά από έντονη αντιμνημονιακή ρητορεία, από ατέλειωτες και μαχητικές αναλύσεις για τη βλαπτικότητα των μνημονίων στην πατρίδα μας, εντέλει κατέληξε, μετά από μια σχέση μίσους σε έναν έρωτα μεγάλο μαζί τους και σε μια συνειδητή προσπάθεια να μας μεταπείσει ότι το δικό της μνημόνιο με μια μικρή δόση κοινωνικής ευαισθησίας (ετήσια βοηθήματα στο τέλος της χρονιάς) είναι μια κάποια λύση. Τι να πω περισσότερο, πέραν του ότι αυτή η έξοδος από τα μνημόνια ισοδυναμεί με έξοδο από την απλή λογική και από ό,τι η κοινή παρατηρητικότητα και οι αισθήσεις μας υποδεικνύουν.   

Από την αντιπολίτευση και εντεύθεν ήμουν -εξακολουθητικά- ένας ψηφοφόρος της ανανεωτικής και μετά της ριζοσπαστικής Αριστεράς λόγω ιδεολογίας, προϊστορίας και συναισθηματισμού. Τα δύο τελευταία με ισχυρά βιωματικά στοιχεία. Όμως την τελευταία οκταετία έκανα ένα μεγάλο άλμα πίστης και κατέληξα να γκρεμοτσακιστώ. Αισθάνθηκα ότι για μια ακόμη φορά, μπροστά σε μια ιστορική καμπή της πατρίδας μου, που μπορούσε να γεννήσει ιστορικές ευκαιρίες για μια άλλη πορεία, εκείνη την ανέλπιστη πορεία που αμφέβαλλα αν θα τη ζούσα ποτέ στη ζωή μου, έπρεπε να συμμετάσχω κι εγώ. Τα πόνταρα όλα, δίχως επιφυλάξεις, στον άσο και έχασα. Δεν πειράζει. Και μια και μιλάμε για την Ιθάκη... Η Ιθάκη σ’ έδωσε τ’ ωραίο ταξείδι./Χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο./ Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.

ΥΓ. Πριν από λίγο διάβασα το επικολυρικό αφήγημα του τέλους των μνημονίων από τα χείλη του πρωθυπουργού μας. Είχε άλλη μια χρυσή ευκαιρία να πει μερικές αλήθειες για τα πριν, τα τότε και τα μετά. Αντ' αυτού επέλεξε να παρουσιάσει με περίσσιο θράσος την πρώτη μνημονιακή πενταετία σαν τη -μοναδική- επάρατη περίοδο, όπου η πατρίδα καταποντίστηκε, εφαρμόζοντας τι άραγε; Ενώ τα δικά του τρία χρόνια της διακυβέρνησης, σαν τη χαραυγή μιας νέας εποχής, εφαρμόζοντας τι άραγε; Προφανώς το 3ο και καλύτερο μνημόνιο, το οποίο όπως προσπαθούν να μας πείσουν είναι ένα καινούργιο κοινωνικό συμβόλαιο με τον λαό, που μας οδηγεί ντουγρού στην ανάπτυξη. Τόση απόκρυψη της αλήθειας, τόσος εμπαιγμός σε έναν λόγο...