Ολοι αγαπούν κάποιον, κάποτε

Συνήθως ξυπνώ δυο τρεις φορές τη νύχτα για ευνόητους λόγους. Αρκετές φορές ξυπνώ μετά μουσικής. Το τζουκ μποξ του μυαλού μου έχει ακόμα ικανή χωρητικότητα και φιλοξενεί πολλά είδη μουσικής. Πάντα δε με εκπλήσσει η επιλογή κάποιου ξεχασμένου τραγουδιού, που όμως βρίσκεται καταχωνιασμένο στη μνήμη μου και με κάποιο ανεξήγητο μηχανισμό ανασύρεται κατά τη διάρκεια του ύπνου και το τζουκ μποξ, που λέγαμε, το παίζει. Σήμερα λοιπόν, μέσα στη μαύρη νύχτα, γύρω στις τρεις παρά, ξύπνησα και το πικάπ έπαιζε Ντιν Μάρτιν και το ''Everybody loves somebody''. Όταν το άκουσα ήμουν πρωτάκι στο Γυμνάσιο. Το είχε ο πατέρας μου σε 45άρι δισκάκι. Θυμάμαι επίσης ένα άλλο 45άρι, αυτό ήταν του Σινάτρα, το ''Strangers in the night''. Αυτά τα δύο τα είχα κυριολεκτικά λιώσει στο οικογενειακό στερεοφωνικό, ξέρετε το γνωστό έπιπλο με ραδιόφωνο και πικάπ. Το δικό μας ήταν μάρκας Grundig, για όσους θυμούνται. Αργότερα, από την 3η Γυμνασίου και μετά, άρχισα σιγά σιγά να στήνω τη δική μου δισκοθήκη με μουσική της επιλογής μου, δηλαδή ροκ και τα μυαλά στα κάγκελα. Μαζί με το Νέο Κύμα ήταν τα μόνα μου ακούσματα, προς μεγάλη αγανάκτηση του πατέρα μου που ήταν παθιασμένος με όπερα και κλασική μουσική.

Τελικά, όταν είχα τελειώσει το Γυμνάσιο και λίγο πριν δώσω για δεύτερη φορά εισαγωγικές για το Πανεπιστήμιο, αγόρασα τα πρώτα μου στερεοφωνικά ακουστικά, προς μεγάλη ανακούφιση των γονιών μου, που έτσι δεν ήταν υποχρεωμένοι να ακούν μουσική για... αγρίους και με πολλά ντεσιμπέλ. Για πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα την αγαπημένη μου ροκ από ακουστικά στο δισκάδικο Blow Up, στην οδό Βουκουρεστίου, ιδιοκτησία της περίφημης Ρηνιώς Παπανικόλα. Αν θυμάμαι καλά, το πρώτο κομμάτι που άκουσα ήταν το "I put a spell on you" στη διασκευή των Creedence Clearwater Revival. Μου 'φυγε το τσερβέλο! Ακόμα και τώρα, τόσες δεκαετίες μετά, όποτε αισθάνομαι ότι χρειάζομαι... αποσυμπίεση, για οποιονδήποτε λόγο και αιτία, βάζω τα ακουστικά και ακούω αγαπημένες ροκιές, με την ένταση στο φουλ. 

Όλες αυτές οι σκέψεις και οι αναμνήσεις από μια μουσική που ξεπηδά στον ύπνο ή στο ξύπνο. Είναι πραγματικά εντυπωσιακό τι υλικό ανασύρουν οι ήχοι από τα βάθη της μνήμης. Μια πανσπερμία αισθήσεων/αναμνήσεων του παρελθόντος, που περιμένει υπομονετικά τη στιγμή για να διαχυθεί στο  παρόν. Κάπου διάβασα ότι στην ανάκληση της μνήμης ακόμη ισχυρότερο ερέθισμα είναι οι μυρουδιές. Λογικό, αν σκεφτείς ότι ο πολύ μακρινός πρόγονός μας, με τις σαφώς οξύτερες αισθήσεις, χάρη και στην όσφρηση έβρισκε τροφή, αλλά και απέφευγε το ενδεχόμενο να γίνει ο ίδιος τροφή.

"Όλοι αγαπούν κάποιον, κάποτε και με κάποιον τρόπο". Ας περιοριστούμε σ' αυτό δίχως πολύ ψάξιμο. Χριστούγεννα έρχονται και ο παλιός ο χρόνος πνέει τα λοίσθια, οπότε σε πείσμα των καιρών ας υποκύψουμε στο ετήσιο εορταστικό δρώμενο και συνειδητά ας ξεχαστούμε λίγο...