"Όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες".

Ο Τζίμης Πανούσης, ο Τζιμάκος για όσους τον συμπαθούσαν και απολάμβαναν την τέχνη του, στο συγκεκριμένο τραγούδι του (Κάγκελα παντού) είχε εκφράσει αυτή την αδιαφιλονίκητη -δυστυχώς- αλήθεια. Εδώ και δεκαετίες το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου έχει "αγκαλιάσει"... με πάθος τον επαγγελματικό αθλητισμό και φυσικά μέσω αυτού αγκάλιασε και τις πολύχρωμες στρατιές των οπαδών, κυρίως στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Η ελπίδα ότι ο εναγκαλισμός αυτός θα εκφραστεί και στη κάλπη είναι φυσικά εξώφθαλμη. Βέβαια συμβαίνει και ο αντίστροφος εναγκαλισμός... Κλασικό παράδειγμα η παντρειά του γνωστού υπόδικου επιχειρηματία και πρώην δημοτικού συμβούλου Πειραιά εις "σάρκαν μία" με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να θυμίσω τις πάσες και τα τριγωνάκια που έχουν ανταλλάξει στο παρελθόν και συνεχίζουν σήμερα οι διοικήσεις επαγγελματικών αθλητικών σωματείων με πολιτευτές, βουλευτές, κόμματα κλπ. Έχουν φτιαχτεί καριέρες...

Γράφω τα παραπάνω γιατί τις περασμένες ημέρες ένας μικρός πολιτικός... σεισμούλης ταρακούνησε το πολιτικό σύστημα και τους οπαδούς (έτσι ισχυρίζονται) των ομάδων του Άρη και του Ολυμπιακού. Αφορμή κάτι δηλώσεις του γνωστού αμετροεπή-διασκεδαστή πολιτικού και υφυπουργού Παιδείας Κ. Ζουράρι. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να αναπαράξω τις σχετικές δηλώσεις του που αφορούσαν τη σχέση των οπαδών των δύο αυτών ομάδων με ένα συγκεκριμένο μέρος της ανατομίας του. 

Αυτό που έχει ενδιαφέρον να τονίσω είναι η υποκρισία του πανεπιστημιακού δασκάλου, του εραστή της ελληνικής γλώσσας και "σοφού", όπως αυτοπροσδιορίζεται. Δηλαδή, ενώ αποδέχτηκε την υπουργοποίησή του σε ένα σημαντικό υπουργείο με όσες συμβάσεις αυτή η αποδοχή σημαίνει, από την άλλη θεωρεί ότι έχει το αναφαίρετο δικαίωμα να χυδαιολογεί, να υποδαυλίζει οπαδικές αντιπαλότητες και πάθη διαλαλώντας τη δική του προτίμηση και συμπεριφερόμενος σαν ένας από τους αρκετούς δυστυχώς χουλιγκάνους που συναντούμε στην καθημερινότητά μας, όχι αποκλειστικά στους αθλητικούς χώρους. Ο ίδιος επικαλέστηκε τον... Αριστοφάνη (τρομάρα του). Μόνο που αυτός δεν κατείχε ποτέ του δημόσια θέση... σε αντίθεση με τον κ. καθηγητή. 

Από την άλλη, δεν μπορώ να μην καγχάσω με την αντίδραση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Πολλοί ολυμπιακοί και αρειανοί φαίνεται ότι έχουν μαζευτεί σε αυτά. Βρήκαν χρυσή αφορμή για να στηλιτεύσουν την κυβέρνηση και να εισπράξουν κάποιο πολιτικό όφελος. Ομοθυμαδόν ζήτησαν την παραίτησή του, αυτός την υπέβαλε και ο "ερίδματος πρωθυπουργός μας" (ζουράριος χαρακτηρισμός) την έκανε αποδεκτή. 

Τι μένει από όλη αυτή την ιστορία; Η κυβέρνηση ελπίζει ότι σχετικά γρήγορα θα ξεχαστεί. Η αντιπολίτευση κάνει ταμείο και προσεύχεται να βρεθούν κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες μήπως και κερδίσει λίγα ψηφαλάκια. Ο Ζουράρις θα ψιλοκαμαρώνει ότι τα έχωσε στους μισητούς αντιπάλους με αριστοφανικό στιλ. Όσο για μας, που παρακολουθούμε το κακοπαιγμένο αυτό θεατρικό δρώμενο, με τίτλο "Πολιτική ζωή του τόπου", μας εύχομαι κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε από την τόσο βολική για το πολιτικό σύστημα αδράνειά μας.