Ήταν Φεβρουάριος του 1991 όταν η επιχείρηση «Καταιγίδα της Ερήμου» εναντίον του Ιράκ έφερε, μέσω του CNN, τον πόλεμο στα σπίτια μας, αφού ήταν η πρώτη φορά που βλέπαμε μια ένοπλη σύρραξη σε απευθείας μετάδοση. 

Από τότε το LIVE στην άκρη της οθόνης έγινε σήμα κατατεθέν για τη ζωντανή μετάδοση γεγονότων ιστορικής σημασίας, που μέχρι εκείνη την περίοδο διαβάζαμε στα βιβλία και ακούγαμε στις αφηγήσεις των παλιότερων γενεών. 

Το βράδυ της Παρασκευής ζήσαμε LIVE και μια απόπειρα πραξικοπήματος στην Τουρκία, στην αντιμετώπιση του οποίου έπαιξαν ρόλο δύο παράγοντες: η μαζική αντίσταση μεγάλου μέρους του τουρκικού λαού -ο οποίος βγήκε στους δρόμους για πρώτη φορά κόντρα σε στρατιωτικές δυνάμεις που κατέλυσαν τη δημοκρατία- και των επικοινωνιακών μέσων που μετέφεραν το μήνυμα της αντίστασης. 

Η αυταρχική διακυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν συσσώρευσε ένα εκρηκτικό δυναμικό, ανοίγοντας πολλά μέτωπα και διχάζοντας την τουρκική κοινωνία. 

Η απόπειρα πραξικοπήματος από αμετανόητους στρατιωτικούς, που συνεχίζουν να αισθάνονται πολιτικοί κηδεμόνες της Τουρκίας και θεματοφύλακες των κοσμικών αξιών, δεν αποτελεί παρά ένα σπασμό στην πολιτική κρίση που σοβεί όλο το τελευταίο διάστημα στη γειτονική χώρα. 

Ο ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος κατά των Κούρδων, η λογοκρισία, η καταστολή, οι διώξεις των αντιφρονούντων, η επιθετικότητα και η μεγαλομανία του Ερντογάν έχουν απομονώσει την Τουρκία και -σ' αντίθεση με την περίφημη «πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες»- την έχουν οδηγήσει σε διαρκείς τριβές και έριδες. 

Το καλό σενάριο είναι τα γεγονότα της Παρασκευής να κάνουν τον Τούρκο πρόεδρο να ξανασκεφτεί ορισμένα πράγματα και να θέσει υπό έλεγχο τις φιλοδοξίες και την αμετροέπειά του. 

Το κακό σενάριο είναι να τον κάνουν περισσότερο εκδικητικό και εριστικό, κάτι που θα βλάψει πρωτίστως τη χώρα του και δευτερευόντως την ευρύτερη περιοχή, η οποία ήδη βρίσκεται σε γενικευμένο αναβρασμό. 

Το ποιο δρόμο θα ακολουθήσει ο κ. Ερντογάν μένει να φανεί.