Οι περιδεείς του Μαξίμου

Συνήθως οι περιδεείς ή, για να το εκφράσω λαϊκά, οι χεσμένοι φαίνονται -παραδόξως- να επιζητούν την όξυνση, τη σύγκρουση. Αυτό εξηγείται πολύ απλά, αν σκεφτούμε ότι τους οδηγεί εκεί η απελπισία, η γνώση της μειονεξίας τους, που δεν φτιασιδώνεται σε δύναμη, η βαθύτερη επίγνωση ότι το δίκιο και οι περιρρέουσες συνθήκες δεν είναι με το μέρος τους. Ουσιαστικά, με την επίθεση που εξαπολύουν δεν επιθυμούν να κατισχύσουν, όσο να αποδράσουν. Το φαινόμενο αυτό το παρατηρείς ευχερέστερα στο κόσμο των ζώων. Ισχυρίζομαι λοιπόν ότι στις οργανωμένες κοινωνίες των ανθρώπων μια τέτοια συμπεριφορά μπορεί να την παρατηρήσει κάποιος όχι μόνο ατομικά αλλά και συλλογικά, στις κυβερνήσεις τους.

Έγραψα αυτή την εισαγωγή για να δηλώσω ότι το νομοσχέδιο για τις διαδηλώσεις, που κατέθεσε ο απερίγραπτος υπουργός Χρυσοχοΐδης, αυτόν ακριβώς τον φόβο εκφράζει. Σε τέτοιο δε βαθμό που μπορείς και να τον μυρίσεις στον κρύο ιδρώτα που έχει αρχίσει προκαταβολικά να τους στάζει από το φρύδι. Γιατί καταλαβαίνουν το μέγεθος των οικονομικών προβλημάτων που θα κληθούν οσονούπω να χειριστούν και το μέγεθος της λαϊκής οργής, με την οποία θα αναμετρηθούν. Σκάρωσαν λοιπόν ένα εκτρωματικό νομοθέτημα και εύχονται στην αγία Θάτσερ και στον όσιο Πινοτσέτ να τρομοκρατηθεί ο κόσμος, να μην βρεθούν... αυτοφωράκηδες, για να πάρουν πάνω τους τις πιθανές αστικές ευθύνες, και να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου. Έφτασαν στην ξεφτίλα να επινοήσουν την κατάλληλη νομική πρόβλεψη εντός του ν/σχ. που θα επιτρέπει συλλήψεις σε όσους συμμετέχουν σε συγκεκτρώσεις-διαδηλώσεις, οι οποίες είτε δεν έχουν αδειοδοτηθεί είτε έχουν απαγορευτεί με οποιοδήποτε επιχείρημα. Εδώ όποιος επιθυμεί μπορεί να διαβάσει σχετικό ρεπορτάζ.

Αντί λοιπόν οι "άριστοι", που απαρτίζουν την "επιτελική κυβέρνηση, να προσπαθήσουν με σοβαρότητα και ειλικρίνεια να μειώσουν δραστικά τους λόγους για τους οποίους ο κόσμος θα μπορούσε να κατεβεί στον δρόμο, επιλέγει την περιστολή δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ουδεμία έκπληξη από αυτή την κυβέρνηση. Έχει δώσει ικανά δείγματα γραφής ήδη. Εγώ χρησιμοποιώ τα λόγια του ποιητή Γιάννη Ρίτσου: "Μην τους φοβάσαι. Στο φόβο σου ποντάρουν!"

Διάβασα ένα πολύ ωραίο σχετικό σχόλιο του Πάνου Λάμπρου στον ιστότοπο agitatoras, το οποίο αναπαράγω σήμερα εδώ.

Μπροστά στο φόβο του δρόμου...

Πόσο φοβούνται τον κόσμο. Πόσο φοβούνται το δρόμο. Πόσο τρέμουν το κίνημα, πόσο... Και έτσι, τόσα χρόνια μετά από την περίοδο της χούντας, επιχειρούν να φιμώσουν τις φωνές διαμαρτυρίας, τους ήχους των ανθρώπων, που δεν συναινούν στη νεοφιλελεύθερη και αυταρχική πολιτική τους. Αυτή είναι η Νέα Δημοκρατία. Αυτή είναι η παράταξη της δεξιάς...
Απειλούν με φυλακίσεις όσους και όσες δεν θα συμμορφώνονται, δεν θα πειθαρχούν στην ανελευθερία. Απειλούν και με αστικές κυρώσεις τις συλλογικότητες, που θα οργανώνουν τα "παράνομα" συλλαλητήρια και βάζουν για άλλη μια φορά τον χωροφύλακα, όχι απλώς να καταστείλει, αλλά να καθορίζει που, πότε, αν... οι άνθρωποι θα βγουν στο δρόμο.
Όμως, λογαριάζουν χωρίς τον... άνθρωπο. Λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο.
Το δικαίωμα στη διαδήλωση, το δικαίωμα στη διεκδίκηση, την οργή, την εξέγερση, ότι και να κάνουν δεν καταστέλλεται, δεν φιμώνεται, δεν φυλακίζεται. Οι κοινωνικές ανάγκες είναι ισχυρότερες από τον αυταρχισμό τους. Η ελευθερία ως πανανθρώπινη αξία, θα νικήσει το σκοτάδι της ανελευθερίας...
Πάνος Λάμπρου (fb)