Οι μεγάλες αγάπες δεν σβήνουν

Από μικρό παιδί θυμάμαι τον πατέρα μου να διαβάζει ή καλύτερα να ξεκοκαλίζει την εφημερίδα που αγόραζε καθημερινά. Το ίδιο ακριβώς θυμάμαι ότι γινόταν και με τους δύο θείους μου, πάντα με μια εφημερίδα στο χέρι. Έτσι ήταν απολύτως φυσικό και για μένα η εφημερίδα να είναι μια καθημερινή αγάπη. Όλα της μου άρεσαν, ακόμη και η μαυρίλα από το μελάνι που έμενε στα χέρια μου... Διαστροφή πείτε το, δεν με πειράζει. Ειλικρινά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή δίχως μια εφημερίδα δίπλα μου. Μάλιστα έχω διαπιστώσει ότι μαζί με τον καφέ συνθέτουν ένα αχτύπητο δίδυμο. Οι φίλοι μου με αποκαλούν γκατζετάκια όχι μόνο γιατί όντως οι διάφορες συσκευές ηλεκτρονικές και μη με σαγηνεύουν, αλλά γιατί έχω μια ευκολία και εξοικείωση με την τεχνολογία. Όμως το γραμμένο χαρτί, που για πολλούς -ιδιαίτερα νέους ανθρώπους- θεωρείται ξεπερασμένο από την τεχνολογική εξέλιξη, σ΄ εμένα ασκεί ακαταμάχητη γοητεία. 

Είναι αλήθεια ότι προσπάθησα να εξοικειωθώ πριν από κάποια χρόνια με το ηλεκτρονικό βιβλίο. Πλήρης αποτυχία! Βρίσκεται μέσα σε κάποια ντουλάπα -δεν θυμάμαι πού και δεν με ενδιαφέρει- στη θήκη του. Δεν κατάφερα να διαβάσω ούτε δέκα σελίδες... Μου έλειπε αφόρητα η επαφή με το χαρτί, η μυρωδιά, ο ήχος των σελίδων που γυρίζουν. Καλή η τεχνολογία δεν το αρνούμαι, αλλά ο καθένας έχει τα όριά του. Έτσι, παρόλο που είμαι τακτικός χρήστης του διαδικτύου, η ενημέρωσή μου μέσω εφημερίδων και περιοδικών είναι εκ των ων ουκ άνευ.  Διαβάστε λοιπόν το παρακάτω άρθρο του Δ. Βραϊμάκη, ο οποίος με αφορμή τη μεγάλη κρίση που εδώ και κάποια χρόνια ενδημεί στον χώρο της έντυπης ενημέρωσης γενικώς καταθέτει τους λόγους -συμφωνώ και επαυξάνω- που οι εφημερίδες θα είναι πάντοτε απαραίτητες, και αγαπητές συμπληρώνω εγώ. 

Η εφημερίδα ποτέ δεν πεθαίνει

Είχα διαβάσει σε ένα μυθιστόρημα του Ερνεστ Χεμινγουέι (δεν υπάρχει εύκαιρο στη μνήμη μου, αλλά σε ναυάγιο αναφερόταν) για έναν παλιό ναυτικό που μπορούσε να καταλάβει σε ποιας χώρας θάλασσα ταξιδεύει από το πώς κουνάει το καράβι. Δηλαδή από τον κυματισμό και μόνο. Ένας παλιός δημοσιογράφος, με τον οποίο συζητούσα μερικά χρόνια πριν από την κρίση, μου έλεγε ότι από τα χτυπήματα που κάνει το σκάφος τού Τύπου νιώθει, το αισθάνεται, ότι είμαστε πολύ κοντά στα βράχια. Το κλείσιμο της Ελευθεροτυπίας, η αναστολή λειτουργίας της ΕΡΤ (του μοναδικού ραδιοτηλεοπτικού φορέα που, πέρα από τα όποια άσχημά του, παράγει Πολιτισμό) και τώρα η περιπέτεια ζωής τού ΔΟΛ, δικαιώνουν τον παλιό συνάδελφο. Τα βράχια είναι πολύ κοντά και ακούμε την απεγνωσμένη φωνή τού φαροφύλακα να μας φωνάζει.

Αλλά μια αποταμιευμένη από παλιά ελπίδα μού λέει ότι το καράβι τής Ενημέρωσης θα σωθεί, και δεν εννοώ μόνο τον ΔΟΛ. Με αβαρίες, ναι, αλλά θα μείνει στην επιφάνεια με πάντα βασικό πλήρωμα τις εφημερίδες. Οι οποίες ποτέ δεν πεθαίνουν. Συνεχώς ξεψυχάνε (σαν την Ελλάδα, όπως έχει πει ο Δημήτρης Χορν, νομίζω) μα θα ζουν για πάντα. Γιατί η εφημερίδα, ο γραπτός Τύπος γενικά, έχει τη δύναμη του παλιού που έρχεται από μακριά και τραβάει για μακριά.

Για την συνέχεια του άρθρου, εδώ: harddog-sport.blogspot.gr/2017/01/blog-post_27.html#more