"Οι καιροί ου μενετοί"

Είναι το πρώτο κείμενο που γράφω στο μπλογκ μου και ομολογώ ότι νιώθω κάποια αμηχανία, όχι τόσο για το περιεχόμενο, όσο για το ύφος και την ένταση αυτών που θα γράψω, με δεδομένη την επιτακτικότητα που ο τίτλος του κειμένου υποδηλώνει. Πραγματικά οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν. Πρέπει να δράσουμε δίχως καθυστέρηση σε μια ασφυκτική συγκυρία, όπου οι πιέσεις που ασκούνται στη χώρα και στην κυβέρνησή της έχουν -κατά την ταπεινή γνώμη του γράφοντος- πάρει διαστάσεις και κλιμάκωση εχθροπραξιών. Μέσα σε όλα αυτά πρέπει κάποτε να ανοίξουμε ευθαρσώς την κουβέντα για το πώς βλέπουμε το μέλλον μας σε ΑΥΤΗ την Ευρώπη, με ΑΥΤΟΥΣ τους συσχετισμούς δυνάμεων, με ΑΥΤΟ το νόμισμα, με ΑΥΤΗ τη μη εκλεγμένη γραφειοκρατία των κοινοτικών οργάνων, που αμφισβητεί ακόμη και την έννοια της δημοκρατίας και των διαδικασιών της, με ΑΥΤΗ την αδυναμία του Ευρωκοινοβουλίου, του μόνου εκλεγμένου σώματος από τους λαούς-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Πολλές απαιτήσεις σε λίγο, απελπιστικά λίγο χρόνο, αλλά μην ξεχνάμε ότι η Αριστερά, αυτή η Αριστερά, είναι για τα δύσκολα - μήπως το ξεχάσαμε κι αυτό;

Διάβασα στη συνέντευξη του σ. Γ. Δραγασάκη: "[...] ζούμε ως κοινωνία, μια διαδικασία ανασύνθεσης των κοινωνικών συμμαχιών. Μέχρι τώρα είχαμε μια συμμαχία με άξονα το μνημόνιο, αντιμνημονιακή συμμαχία. Αυτή τη στιγμή, αυτό υπάρχει ως συνέχεια του παρελθόντος, αλλά έχουμε ανάγκη και από κοινωνικές συμμαχίες με βάση την προοπτική και το μέλλον που θέλουμε να δημιουργήσουμε". Η διαπίστωσή του για την ανάγκη κοινωνικών συμμαχιών, με οδηγό τις απαιτήσεις του μέλλοντος που θέλουμε να δημιουργήσουμε, είναι σωστή. Ωστόσο φαίνεται να τίθεται αντιθετικά η αντιμνημονιακή συμμαχία σαν κάτι που ανήκει αποκλειστικά στο παρελθόν, άρα ξεπερασμένο, άρα πιθανή τροχοπέδη στα μελλοντικά μας σχέδια;  Μήπως μνημόνιο δεν είναι αυτό που καλούμαστε να εφαρμόσουμε και μάλιστα με τη μεγαλύτερη δυνατή κοινωνική ευαισθησία, όπως προεκλογικά υποσχεθήκαμε; Γιατί αυτό το "απεταξάμην"; Κάτι άλλο που παρατήρησα στην ίδια συνέντευξη είναι κάποια δυσφορία απέναντι στην αυτοκριτική, ιδιαίτερα όταν αυτή ασκείται ή πρέπει να ασκηθεί μπροστά σε ευρύτερο ακροατήριο και όχι μόνο σε κομματικό. Δεν θέλω, προς το παρόν, να επεκταθώ περισσότερο γι' αυτό το θέμα, μόνο να δηλώσω ότι όσο το αφήνουμε "αιδημόνως" ασχολίαστο ή το σχολιάζουμε με μισόλογα, τόσο θα το βρίσκουμε μπροστά μας. Παρακάτω στη συνέντευξη, πολύ σωστά αναφέρεται ότι δίχως συγκρούσεις η πολιτική και η χώρα δεν μπορούν να προχωρήσουν. Επίσης, εκεί που έχουμε φτάσει χρειάζονται σοβαρές μεταρρυθμίσεις και όχι ημίμετρα. Εδώ, βέβαια, μπαίνω στον πειρασμό να αποσαφηνίσω λίγο αυτή την πολύπαθη και πολύπλαγκτη λέξη: μεταρρύθμιση. Για παράδειγμα, μεταρρύθμιση προσπάθησαν να μας πείσουν ότι είναι οι οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων, η συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, η κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση κρατικής περιουσίας και πολλά άλλα πράγματα που βγαίνουν μέσα από τα εγχειρίδια της νεοφιλελεύθερης οικονομικής σκέψης. Μεταρρυθμίσεις όμως είναι, για παράδειγμα, εκείνες οι δημόσιες πολιτικές που θα μειώνουν την ανεργία, τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, που τόσο δραματικά έχουν θεριέψει τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, είναι η απλοποίηση των διοικητικών διαδικασιών για να ξεκινήσεις οποιαδήποτε επαγγελματική δραστηριότητα, είναι η εξασφάλιση μιας υψηλού επιπέδου δημόσιας παιδείας, η πραγματική μεταρρύθμιση ενός άρρωστου εδώ και χρόνια ασφαλιστικού συστήματος που θα το καθιστά βιώσιμο καθολικό και δίκαιο. Πώς είναι δυνατόν με μία λέξη να νοηματοδοτούνται τόσο αντικρουόμενα πράγματα; Και όμως είναι, γιατί όταν μιλάμε για μεταρρυθμίσεις πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε ποιος τις κάνει και σε ποιους απευθύνονται. Αυτός που τις κάνει πρέπει πρώτα απ' όλα να έχει πειστεί για την αναγκαιότητά τους και να έχει οργανώσει τις απαραίτητες κοινωνικές συμμαχίες, ώστε να μπορέσει να πείσει και να εμπνεύσει αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Αν δεν υπάρχει κοινωνική στήριξη και η δικαιότερη-εύστοχη μεταρρύθμιση θα εκφυλλιστεί σε διοικητικό-αυταρχικό καταναγκασμό. Και αυτή την περίοδο ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του θα βρεθούν αντιμέτωποι με το παρελθόν τους. Όταν π.χ. στο παρελθόν στήριζες τα αιτήματα κάθε επαγγελματικού κλάδου δίχως να εξετάζεις τη βασιμότητά τους, μόνο για να κάνεις αντιπολίτευση, όταν ο συμβιβασμός στο παρελθόν ήταν συνώνυμος της... ταξικής προδοσίας, τότε είναι πολύ δύσκολο να πείσεις ότι οι δικοί σου συμβιβασμοί είναι έντιμοι και εύλογοι και ότι τα αιτήματα διάφορων επαγγελματικών τάξεων μπορεί να τα διακρίνει ιδιοτέλεια και κακώς εννοούμενο συμφέρον εις βάρος άλλων. Όπως λέει η παροιμία: "Όποιος κατουράει στη θάλασσα, θα το βρει στ' αλάτι". Αλλά πάλι ξαναρχόμαστε στην αυτοκριτική... Το θλιβερό είναι ότι η κυβέρνηση κάνει την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο του 3ου μνημονίου και προσπαθεί να κρατήσει αμετακίνητες κάποιες "κόκκινες" γραμμές πλην όμως, κατά τα φαινόμενα, καμία κοινωνική ομάδα δεν την πιστεύει. Δυστυχώς διαχέεται η αντίληψη ότι όλοι είναι ίδιοι και άλλα υπόσχονται ενώ άλλα κάνουν. Αλλά επ' αυτού θα ασχοληθούμε αργότερα σε άλλο σημείωμα.

Ένα άλλο θέμα των ημερών, από την ειδησεογραφία, είναι οι απίστευτες πιέσεις που ασκούνται στην Ελλάδα στο θέμα των προσφύγων από τους "εταίρους" μας, σε συνδυασμό με την ανεκτική (για να μην πω τίποτα χειρότερο) στάση απέναντι στην Τουρκία. Κάτι απίθανοι διάλογοι, που αποκαλύφθηκαν από το ειδησεογραφικό σάιτ euro2day.gr μεταξύ Ερντογάν-Τουσκ-Γιουνκέρ, αποκαλύπτουν την εθελόδουλη στάση των Γερμανών και του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου προς την Τουρκία και την απροκάλυπτη δυσανεξία προς την Ελλάδα και την κυβέρνησή της. Επίσης αποκαλύπτουν την αυξανόμενη συρρίκνωση του ανθρωπισμού, της δημοκρατίας, την αύξηση του αυταρχισμού, που δυστυχώς χαρακτηρίζουν τη γηραιά ήπειρο σήμερα, παρ' όλα τα ελπιδοφόρα σημάδια που έρχονται από τον Νότο. Με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα, η Ευρώπη δείχνει τον χειρότερο εαυτό της, βγαλμένο μέσα από τις χειρότερες σελίδες της ιστορίας της. Γιατί, φίλοι και φίλες, Ευρώπη είναι ο Διαφωτισμός, η Βιομηχανική Επανάσταση, τα μεγάλα κινήματα που σάρωσαν την ήπειρο και διαμόρφωσαν άλλες συνθήκες για τους λαούς της, είναι όμως και η Ιερά Εξέταση, τα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η αποικιοκρατία και η απροκάλυπτη αντιδραστικότητα και αδιαφορία των κυβερνήσεων που δεν έχουν κανένα πρόβλημα να κάνουν κατάσχεση μετρητών και αντικειμένων αξίας από απελπισμένους πρόσφυγες, με αντάλλαγμα τροφή και στέγαση στη χώρα τους. Συγχρόνως αυτές οι ίδιες κυβερνήσεις χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τα πνιγμένα παιδάκια  στο Αιγαίο και  κουνάνε το δάχτυλο με ιερή αγανάκτηση προς τη μεριά της Ελλάδας.

Μου είναι δύσκολο να μη γράψω δύο λόγια για τις εξελίξεις σχετικά με το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές συχνότητες. Τα κανάλια και η αντιπολίτευση έχουν σηκώσει το μπαϊράκι της επανάστασης. Τους πνίγει το δίκιο τους. Άντε να τους δούμε όλους τους καναλάρχες, Μπόμπολα, Αλαφούζο, Κυριακού, Βαρδινογιάννη πιασμένους αλαμπρατσέτα με τον Γιάννη, την Όλγα, τον Παύλο, τον Άρη τον Μπάμπη και τα άλλα τα καλά παιδιά και με υψωμένες γροθιές να βροντοφωνάζουν τα δίκια του αγώνα. Θα ΄θελα να το δω αυτό. Σοβαρά τώρα, συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η μάχη τώρα αρχίζει, ότι θα είναι πολύ σκληρή και με ανοιχτό αποτέλεσμα. Αυτοί που σήμερα σκούζουν και παρουσιάζονται σαν προστάτες της δημοκρατίας, του πλουραλισμού και του Συντάγματος βαρύνονται με πολλά και το παρελθόν τους είναι ιδιαίτερα κακόφημο. Έχουν το θράσος να υπερασπίζονται, δήθεν, τις θέσεις εργασίας αυτοί που απέλυαν εργαζομένους δίχως το παραμικρό δισταγμό τώρα στη διάρκεια της κρίσης, που έκοβαν και κόβουν μισθούς, που περικόπτουν κατοχυρωμένα δικαιώματα, που αφορούν τις συλλογικές τους συμβάσεις. Τόσο πονάνε τους εργαζομένους τους! Θέλουν να συνεχιστεί αυτή η ασυδοσία με τους τραπεζικούς δανεισμούς τους. Αφού σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς, που όλα τα βλέπει και όλα τα ρυθμίζει, θα έπρεπε προ πολλού να έχουν κλείσει. Είναι η ίδια αυτή αγορά υπέρ της οποίας σφάζονται εκεί στην αντιπολίτευση, σε αντιδιαστολή με τους... μπολσεβίκους της κυβέρνησης. Θα δοκιμαστεί  όμως και η συνέπεια των λόγων και των πράξεων αυτής της κυβέρνησης. Είδομεν...

Θα τελειώσω εδώ το πρώτο μου σημείωμα με μια ευχή σε όλες και όλους που θα μου κάνουν την τιμή να με διαβάσουν. Επειδή στη στήλη αρέσουν η ποίηση, η μουσική και τα... ανέκδοτα σας αφιερώνω το Forever young, δηλαδή "πάντα νέοι", σε εκτέλεση της Τζόαν Μπαέζ. Οι στίχοι είναι οι εξής: "Μακάρι ο θεός να σε ευλογεί και να σε προσέχει / και όλες οι επιθυμίες σου να γίνουν πραγματικότητα / μακάρι να προσπαθείς πάντοτε για τους άλλους / και να επιτρέπεις σε άλλους να κάνουν το ίδιο για σένα / μακάρι να φτιάξεις μια σκάλα που να φτάνει τ' άστρα και να σκαρφαλώσεις κάθε σκαλοπάτι της / και πάντοτε να παραμείνεις νέος. / Μακάρι να γίνεις δίκαιος και ειλικρινής / μακάρι να ξεχωρίζεις πάντοτε την αλήθεια και τις αξίες που βρίσκονται γύρω σου / μακάρι να είσαι πάντα θαρραλέος και να στέκεσαι όρθιος και δυνατός /και μακάρι να μείνεις για πάντα νέος. / Μακάρι πάντοτε να απασχολείς τα χέρια σου και να είσαι γοργοπόδαρος / να έχεις ισχυρά θεμέλια όταν αλλάζουν κατεύθυνση οι άνεμοι της αλλαγής / μακάρι η καρδιά σου πάντοτε να είναι χαρούμενη και το τραγούδι σου να είναι και στα χείλη άλλων / μακάρι να μείνεις για πάντα νέος".  Έτσι είναι, το σώμα γερνά αλλά το πνεύμα οφείλει να παραμένει νέο με ό,τι αυτό σημαίνει. Παρακάτω θα βρείτε έναν σύνδεσμο που σας παραπέμπει σε ένα φιλμάκι στο YouTube με το τραγούδι.

       https://www.youtube.com/watch?v=-4UoJ47SzjA

Σας ασπάζομαι, Πάνος Στ.