Οι 9 νάνοι στο επιβατηγό Κεντροαριστερά

"... οδηγήσαν μια γενιά στα πιο βαθιά χασμουρητά..." *

Χθες βράδυ στρογγυλοκάθισα με τη γυναίκα μου για να (ξάνα)δω, στη συχνότητα της κρατικής τηλεόρασης, τα εννέα καϊνάρια της πολύπλαγκτης ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας ή της κεντροαριστεράς όπως οι ίδιοι προτιμούν να αυτοαποκαλούνται. Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι κακεντρεχείς εξ υμών θα πουν "Καλά να πάθεις" και "Ας πρόσεχες". Τέλος πάντων, ούτε κι εγώ δεν ήξερα για ποιο λόγο κάθισα να παρακολουθήσω αυτή την κρύα και άνοστη σούπα του συγκεκριμένου ντιμπέιτ.  Ομολογώ ότι προσπάθησα με φιλοτιμία να το παρακολουθήσω μέχρι τέλους, αλλά μου ήταν αδύνατον. Θυμάμαι κάποια στιγμή γύρισα στη μεριά της Δανάης και της είπα ότι πρέπει να ανήκουμε στο ηρωικό ποσοστό του 3 με 4% του κοινού που το απασχολεί το μέλλον και η ενότητα του συγκεκριμένου χώρου, αλλά ότι όλα τα εθελοντικά βασανιστήρια έχουν και τα όριά τους. Και να φανταστείτε ότι δεν έχουμε υπάρξει ποτέ ψηφοφόροι του πάλαι ποτέ ένδοξου κινήματος, ούτε τότε στα ντουζένια του, ούτε στην παρακμή του. Οπότε το γύρισα σε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ στη δορυφορική του ΟΤΕ. 

Παραδέχομαι ότι κάποτε ο πολιτικός αυτός χώρος έδινε ένα δύο σοβαρούς λόγους για να τον ψηφίσεις. Προσέφερε οράματα, καλλιέργησε προσδοκίες, έκανε πολλούς αριστερούς να αισθανθούν κάποια δικαίωση. Φυσικά είχε -πώς δεν θα ήταν δυνατόν!- και τα κακά σημεία του. Το μεγαλύτερο απ' όλα ήταν ο αρχηγοκεντρικός χαρακτήρας του και η παντελής έλλειψη ανοχής σε οποιαδήποτε άλλη άποψη υπήρχε (αν υπήρχε) αντίθετη με την ιερή αγελάδα του κινήματος τον φοβερό και τρομερό Αντρέα. Μετά ήρθε ο Σημίτης και τα σπέρματα της σήψης και της ανυποληψίας στο άλλοτε κραταιό κίνημα.

Ομολογώ ότι βρίσκω εξαιρετικά σουρεαλιστικό το γεγονός ότι πρώτα θα βγάλουν αρχηγό και μετά θα συνθέσουν πρόγραμμα. Όπως επίσης ότι θα υπάρχουν δύο διακριτές κοινοβουλευτικές ομάδες. Προφανώς τα βρίσκουν πολύ... αυτονόητα.

Τις δύο φορές που παρακολούθησα (όσο άντεξα) τα ντιμπέιτ, δεν άκουσα σχεδόν τίποτα που να προσομοιάζει με αυτοκριτική, με αναζήτηση των αιτίων που έφτασαν στη σημερινή κατάσταση. Σχεδόν σε όλων τον λόγο κυριαρχούσαν οι άλλοι, δηλαδή 95% ο βδελυρός ΣΥΡΙΖΑ και το υπόλοιπο 5% η δεξιά που προφανώς τους παρέσυρε σε ανώμαλα παιχνίδια που διέφθειραν και διακόρευσαν τη σοσιαλιστική τιμή τους και τον παρθενικό υμένα τους!

Τώρα με μεγάλη αγωνία ψάχνουν πολιτικό στίγμα -και το βασικότερο- πολιτικό και εκλογικό ακροατήριο, εν μέσω επικοινωνιακών αλληλοκαρφωμάτων μεταξύ τους. Είναι ένας πραγματικός θίασος ποικιλιών όπου μπορείς να αναγνωρίσεις διάφορους δημοφιλείς τύπους, όπως τον Καραγκιόζη, τον μπάρμπα Μυτούση, την Πασιονάρια (έτσι νομίζει), τον Μικρό Ήρωα, τον Σπίθα, τον εφευρέτη Κύρο Γρανάζη και τον Χιούι τον Ντιούι και τον Λιούη!

Αν όλα αυτά τα τυπάκια καταφέρουν να εμπνεύσουν πάνω από 120.000 συμπολίτες μας να πάνε να τους ψηφίσουν, πραγματικά αξίζουν συγχαρητηρίων. Βέβαια μένει ως ερωτηματικό τι θα πράξουν μερικοί από αυτούς που θα χάσουν. Ονόματα δεν λέμε, αλλά ξέρετε εσείς, μετά τις πρώτες δημοσκοπήσεις για τον "νέο" φορέα της κεντροαριστεράς και την ή τον νεόκοπο αρχηγό του, μπορεί να αναπτυχθούν φυγόκεντρες τάσεις...

* Από το τραγούδι του Διον. Σαββόπουλου, με τίτλο "Νέο κύμα".