Ωδή σ' έναν θεούλη

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα -το χέρι του Θεού- έφυγε από κοντά μας και πάει να συναντήσει τον μεγάλο Θεό ή κάποιο ανώτερο ον τελοσπάντων, για να τα πούνε και να αναλάβει, ίσως, κάποια άλλα επουράνια καθήκοντα. Κάτι που να έχει σχέση με την μπάλα του ποδοσφαίρου, τη μεγάλη του και παντοτινή αγάπη του. Ο Μαραντόνα αγαπήθηκε και μισήθηκε στον μέγιστο βαθμό. Οι οπαδοί της Νάπολι, στην οποία έπαιξε λίγα χρόνια, βάφτιζαν τα παιδιά τους με το όνομά του. Και τα τσιμέντα του σταδίου τους ριγούσαν και στέναζαν μαζί με όσους κάθονταν πάνω τους, μπροστά στις επινοήσεις, στις επελάσεις του και στα γκολ που κάρφωνε στα αντίπαλα τέρματα. Οι Άγγλοι, από την άλλη μεριά, τον μισούσαν θανάσιμα, για όσα τους έκανε σ' εκείνο το μάτς του Παγκόσμιου Κυπέλλου του '86, όπου ήταν η νέμεσή τους. Δεν του το έχουν συγχωρήσει ούτε μετά θάνατον. Το "χέρι του Θεού" τους στοιχειώνει ακόμα. 

Έζησε τη ζωή του αντισυμβατικά και πάντα στην αριστερή λωρίδα, με τέρμα τα γκάζια και -δυστυχώς- με σπασμένα φρένα. Πολλές οι καταχρήσεις που σπαταλούσαν την υγεία του, αλλά όχι την αγάπη του κόσμου. Ακόμα κι όταν μας κάρφωσε, τρεις φορές παρακαλώ, στο -εφιαλτικό για τα χρώματά μας- Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, και πανηγύρισε κυριολεκτικά έξαλλα αυτά τα γκολ, οι περισσότεροι Έλληνες φίλαθλοι του το συγχώρησαν. Πάντως εκεί όπου πάει είμαι βέβαιος ότι θα βρει διαλεχτή και ταιριαστή παρέα. 

Να, όποιος θέλει μπορεί να διαβάσει ένα ωραίο κείμενο του Βασίλη Σκουντή, εδώ.