Ο σουρεαλισμός στην εξουσία

Πριν από λίγες μέρες συνέβη ένα γεγονός, μια δήλωση μάλλον άξια σχολιασμού, η οποία ισχυρίζομαι ότι εξηγεί επαρκώς τον τίτλο του κειμένου. Είναι η δήλωση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Φίλη, που αφορούσε την τροπολογία που αποπειράθηκε να κάνει η κυβέρνηση στον νόμο που ορίζει τα των απεργιών. Είπε λοιπόν:  "Ένα ρωμαλέο εργατικό κίνημα μπορεί με τη μαζική και συνειδητή συμμετοχή των εργαζομένων να καταργήσει στην πράξη τέτοιες ρυθμίσεις". Φυσικά θα υπερψηφίσει το περιεχόμενο της τροπολογίας, δεν πρόκειται να βάλει σε περιπέτειες την κυβέρνηση της Αριστεράς με την ψήφο του. Μιλάμε για διχασμό, για ένα δράμα. Εδώ ξεδιπλώνεται ο κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ, ο κινηματικός, με αναπεπταμένα όλα του τα φλάμπουρα και τα συνθήματα κατά του κυβερνητικού. Αξίζει εδώ να αναφέρουμε ότι η συγκεκριμένη τροπολογία εισήχθη στα μουλωχτά σε συζήτηση άσχετου νομοσχεδίου, σύμφωνα με το παράδειγμα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων που είχαν πρωτοπορήσει στα νέα κοινοβουλευτικά ήθη. Ούτε ο Φίλης ούτε κανένας άλλος βουλευτής της κυβερνητικής πλειοψηφίας είχε καμία σχετική αντίρρηση.

Φυσικά το έργο το έχουμε ξαναδεί. Θα υπενθυμίσω ότι τα τελευταία επτά χρόνια υπήρξαν βουλευτές τόσο του ΠΑΣΟΚ, όσο και της ΝΔ που ψήφιζαν ΝΑΙ -για αρκετές τελευταίες φορές-, ενώ πνίγονταν από τις αμφιβολίες τους, τις αντιρρήσεις και τις τύψεις τους. Εκτός πραγματικά ελάχιστων εξαιρέσεων που μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, όλοι κατάφερναν, Κύριος οίδε πώς, αφενός να ισορροπούν με τη συνείδησή τους (παρουσιάζοντας και επιχειρηματολογώντας τις διαφωνίες τους) και αφετέρου υπερψηφίζοντας αυτά για τα οποία διαφωνούσαν. Η μόνιμη δικαιολογία ήταν και είναι "Δεν θα ρίξω εγώ την κυβέρνηση με την ψήφο μου", που στην περίπτωση των διαφωνούντων βουλευτών της πρώτης φοράς Αριστεράς εμπλουτίζεται με το "Δεν θα αφήσουμε τη χώρα σ' αυτούς που την κατέστρεφαν επί σαράντα χρόνια". 

Του Πέτρου Ζερβού από την ΕφΣυν.

Στην περίπτωση, για να επανέλθουμε, του Ν. Φίλη που ειρήσθω εν παρόδω έχει πλειστάκις επικοινωνήσει τις διαφωνίες του (πλειστηριασμούς, πώληση πολεμικού υλικού στη Σαουδαραβία κλπ.), δεν του έχει περάσει ποτέ -προφανώς- από το μυαλό ότι υπάρχει τρόπος και να φανεί συνεπής με ό,τι πιστεύει και να μη θέσει σε κίνδυνο τη σταθερότητα της κυβέρνησης. Να παραιτηθεί. Τόσο απλά. Θεωρώ εντελώς απαραίτητο στην άσκηση της πολιτικής να υπάρχει η αντιστοιχία λόγων και πράξεων. Ειδάλλως όλα ευτελίζονται και κινούνται στον δρόμο που οδηγεί σε φαινόμενα σήψης, απαξίωσης και υποβάθμισης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και στην εμφάνιση απολίτικων και αντιπολιτικών απόψεων. Το θέριεμα των ποσοστών της Χ.Α., όσο και η ευρύτερη αποδοχή των απόψεών της και της απεχθούς πρακτικής της εκεί νομίζω ότι πρέπει να αποδίδονται. Δυστυχώς και ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετέχει αναλογικά με τις δικές του ευθύνες σε αυτό το πλαίσιο απαξίωσης.

Κατά τη γνώμη μου υπάρχει και μια άλλη παράμετρος στην περίπτωση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που, ενώ διαφωνούν με διάφορα νομοσχέδια και ενέργειες της κυβέρνησης, τη στιγμή της ψηφοφορίας... υποκύπτουν. Πιστεύω πλέον ότι εξυπηρετεί τους ίδιους αλλά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να υπάρχει αυτού του είδους η "αριστερή αντιπολίτευση". Με αυτό τον τρόπο το μεν κόμμα κλείνει κατά κάποιο τρόπο το μάτι στο αριστερό ακροατήριο, υπονοώντας ότι εξακολουθούμε να έχουμε ευαισθησίες και δεν έχουμε ξεχάσει ποιοι είμαστε, οι δε βολικώς και εντέλει χρήσιμοι διαφωνούντες να επισημαίνουν "Θυμάσαι τότε που τα έλεγα;", να βάζουν υποθήκες στην κομματική επετηρίδα και να αποκτούν οπαδούς διά πάσαν χρήση, γιατί ποτέ δεν ξέρεις... Και, για να κλείσουμε το θέμα, στην υποθετική περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στα έδρανα της αντιπολίτευσης και στα όσα σουρεαλιστικά θα ακούσουν τα δύστυχα αυτάκια μας, οι διάφοροι "Φίληδες" θα έχουν έναν ιδιαίτερο ρόλο προσδίδοντας την έξωθεν καλή μαρτυρία στο κόμμα τους για τον νέο ρόλο που θα κληθεί αυτό να παίξει στα πράγματα.

Υπήρξε και μια ατυχέστατη(;) δήλωση του Γ. Δραγασάκη, που έγινε σε μια συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ (Τρίτη 5/12), όταν μπούκαραν εκεί υποστηρικτές των γνωστών "λαϊκών αγωνιστών" Ρούπα και Μαζιώτη. Τους αποκάλεσε "δικά μας παιδιά". Φυσικά πολύ καλά έκαναν οι συγκεντρωμένοι και δεν αντέδρασαν στον ακτιβισμό των αλληλέγυων στους ένοπλους αντάρτες, αλλά όχι και δικά μας παιδιά! Δεν αισθάνομαι καμιά ιδεολογική συγγένεια μαζί τους που να δικαιολογεί την έκφραση μια τέτοιας συγκατάβασης και διατύπωσης. Οι "αγωνιστές" αυτοί δυσφημούν την Αριστερά και οι γραμμές τους προσφέρονται για τα πιο αντιδραστικά πολιτικά παιχνίδια, έστω και δίχως τη θέληση τους. Τελεία και παύλα.