Ο Μίκης έγραψε ιστορία...

"Στρατηγέ, τι γύρευες στην Λάρισα, εσύ έναςΥδραίος;"* 

Από χθες ο Μίκης σκορπίζει θλίψη στους συνοδοιπόρους και  φίλους του, και ευχαρίστηση μαζί με ενθουσιασμό στους μέχρι πρότινος ιδεολογικούς του αντιπάλους. Φαντάζομαι ότι σήμερα που θα του μετέφεραν ή ο ίδιος θα πληροφορήθηκε τα συγχαρητήρια, τη συγκίνηση ή τη μεγαλόθυμη συγχώρεση που έσπευσαν να εκφράσουν προσωπικότητες του τόπου σαν τον χρυσαυγίτη Κασιδιάρη και τον ακροδεξιό γιο του αρχιβασανιστή της Μακρονήσου Σκαλούμπακα, ίσως να αισθάνθηκε κάτι άλλο εκτός από ικανοποίηση και δικαίωση ότι τα είπε... χύμα και τσουβαλάτα στους πρώην συντρόφους του. Στους πιο πονηρούς, απατηλούς και επικίνδυνους φασίστες, τους αριστερόστροφους και στην εθνομηδενιστική κυβέρνηση μειοψηφίας που κυβερνά αυτό το τόπο. Είπε, είπε πολλά... Και από κάτω οι οργανωμένοι κλακαδόροι τον παρότρυναν κάθε τρεις και λίγο, φωνάζοντας εν χορώ: "Μίκη, αλλάζεις την ιστορία". Ποια ιστορία όμως;

Η πολιτική διαδρομή του Μίκη είναι λίγο πολύ γνωστή. Έχει διαγράψει σαν εκκρεμές μια πλήρη ταλάντωση από την Αριστερά στη Δεξιά και τούμπαλιν. Υπήρχε όμως πάντα μια σταθερά. Κι αυτή ήταν το υπερτροφικό πολιτικό εγώ του που δεν του επέτρεπε την επί μακρόν συστράτευση με ένα κόμμα. Βασικά ο Μίκης ήταν και εξακολουθεί να είναι πάντοτε ο εαυτός του, με τις ιδιαίτερες πολιτικές του θέσεις που δεν χωρούσαν στους εκάστοτε (πολιτικούς) χώρους όπου βρισκόταν. Ήταν, είναι παρορμητικός, χειμαρρώδης, μεσσιανικός και αρκούντως νάρκισσος. Έπαιξε έναν σημαντικό πολιτικό και πολιτιστικό ρόλο στην ιστορία των τελευταίων εξήντα χρόνων στην πατρίδα μας και τον ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Δίχως την καθοριστική συμβολή του σε διάφορα πολιτικά γεγονότα, όπως για παράδειγμα στη Νεολαία Λαμπράκη (πρόεδρος), στη δολοφονία του Σωτ. Πέτρουλα και στον αντιδικτατορικό αγώνα, δίχως τις όλο φλόγα, συναίσθημα και στράτευση διηγήσεις του, από βιβλία, συνεντεύξεις εδώ και στο εξωτερικό, ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές, πάρα πολλοί συμπολίτες μας -φυσικά κι εγώ- θα είχαν στερηθεί πράγματα και θα ήταν άλλοι άνθρωποι. Η μουσική του αποτέλεσε τον συναρπαστικό καμβά όπου διαμορφώθηκαν τα πιστεύω μου και τα ιδανικά μου. Και πάλι τον ευχαριστώ. Θα θυμάμαι πάντοτε με ιδιαίτερη συγκίνηση τη συναυλία στο Καραϊσκάκη με το Κάντο Χενεράλ. Ήμουν τόσο συγκινημένος και φορτισμένος που γύρισα με τα πόδια στο σπίτι μου στη Δάφνη, τότε, σε μια προσπάθεια να χαλαρώσω κάπως. Δεν τα κατάφερα και έμεινα άγρυπνος.

Από την άλλη, χθες, επιβεβαιώθηκε με οδυνηρό τρόπο ο απαράβατος και αμείλικτος νόμος της φθοράς... που όταν συνδυάζεται με εγωισμό και επιθυμία για προβολή (πόσο ακόμη πια;) σε οδηγεί σε χείριστες επιλογές. Ομολογώ ότι το να ακούω το "σώπα όπου να 'ναι θα σημάνουν οι καμπάνες" και από κάτω να το ακούν φασίστες, παπαδαριό, πολιτικάντηδες και να του πλέκουν το εγκώμιο πληρωμένοι, με αποστολή, δημοσιογράφοι της συμφοράς, ήταν συγχρόνως σουρεαλιστικό και οδυνηρό. Μίλησε και είπε όσα είπε στο όνομα των κινδύνων που διατρέχουμε από την Π.Γ.Δ.Μ. Ισχυρίστηκε ότι εξυφαίνονται συνομωσίες για να αποσπάσουν εδάφη από την επικράτειά μας. Και επικαλέστηκε την εθνική ενότητα, προφανώς με όλους όσους τον γλείφουν και τον χειροκροτούν τώρα, που τον έχουν βάλει  μπροστά, αμνήμονα, απολίτικο, εχθρικό απέναντι στην Αριστερά, για να εξυπηρετήσει τα σχέδια τους. Ακόμη όμως και γι' αυτά τα δυσάρεστα τον ευχαριστώ. Όλα όσα άκουσα από τα χείλη του χθες ήταν τόσο στενόχωρα όσο και αποκαλυπτικά. 

* Στίχος από το ποίημα "Σιμόν Μπολιβάρ", του μεγάλου μας υπερρεαλιστή ζωγράφου και ποιητή Νίκου Εγγονόπουλου.