Ο κανόνας της εξαίρεσης

Βρισκόμουν σε μια αβρή ηλικία, σίγουρα σε κάποια τάξη του Δημοτικού, δεν θυμάμαι ποια, όταν πρωτάκουσα τη φράση "εξαίρεση στον κανόνα". Αφορούσε την εκμάθηση της γλώσσας μας. Στρυφνής, ζόρικης, αλλά συγχρόνως τόσο γοητευτικής. Κουβαλάει όλο αυτό το βάρος της ιστορικής διαδρομής μιας υπεραιωνόβιας φυλής, με όλα της τα σκαμπανεβάσματα. Για φανταστείτε, εκτός από εδώ, το σημείο εκκίνησης, πόσα άλλα μέρη έχουν αποκαλέσει οι Έλληνες "πατρίδα", μεταφέροντας μαζί με τις λίγοστές αποσκευές και τη γλώσσα τους. Βέβαια, ήταν πολλές και οι νέες πατρίδες, που τις εγκατέλειψαν με ακόμη λιγότερες αποσκευές, αλλά πάντα είχαν μαζί τους την προγονική γλώσσα. Πόσα δάνεια και αντιδάνεια την πλούτισαν και εκείνη με τη σειρά της εμπλούτισε άλλες γλώσσες! 

Λογικό λοιπόν σε μια τέτοια γλώσσα, με τέτοια ιστορική διαδρομή και πλούτο λέξεων, πολυδαίδαλων γραμματικών και συντακτικών κανόνων, να υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις. Έτσι σε μικρή ηλικία έμαθα για τις εξαιρέσεις των ρημάτων με κατάληξη "-ίζω", που το γιώτα του κανόνα αντικαθίσταται από το ύψιλον στα ρήματα που εξαιρούνται. Πού να φανταστώ τότε ότι πάρα πολλές φορές -απείρως περισσότερες από τη γραμματική- θα συναντήσω άλλου είδους εξαιρέσεις στη ζωή μου, από το εγγύτερο περιβάλλον, για παράδειγμα τη διαχείριση των σχέσεών μου -οικογενειακών, φιλικών, ερωτικών-, μέχρι εκείνες που αφορούσαν τη σφαίρα της εφαρμοσμένης πολιτικής! Ειδικά οι τελευταίες είναι πολλές φορές τόσο προκλητικές και κραυγαλέες που πραγματικά σου προκαλούν μεγάλο θυμό και έχουν δημιουργήσει τον κανόνα της εξαίρεσης. Θα μου πείτε "σιγά, ανακάλυψες το βραστό νερό", με τους πολιτικούς όλου του πολιτικού φάσματος, οι οποίοι άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, άλλοι φόρα παρτίδα και επαιρόμενοι κι άλλοι... σεμνά και ταπεινά, έχουν κάνει την εξαίρεση τρόπο ζωής τους και πηγή θυμού ή αισθήματος αδικίας για όλους εμάς. Δίκιο θα έχετε αν το πείτε. Αυτή είναι η αλήθεια όσο πικρή και εξοργιστική κι αν είναι. Όμως εξακολουθεί να με πληγώνει. Φαίνεται ότι το πετσί μου δεν έχει αργαστεί στο σωστό σημείο αναισθησίας. Άραγε να προσβλέπω σε πιο αναίσθητες και κυνικές μέρες; Είναι κι αυτό μια λύση.

Με αφορμή λοιπόν μια τελευταία εξαίρεση, που φρόντισε να μας τρίψει στη μούρη το (ακρο)δεξιό εξαπτέρυγο της κυβέρνησης των "αρίστων", ο Άδωνις Γεωργιάδης, παραθέτω ένα σχετικό κείμενο για όλες αυτές τις εξαιρέσεις, που με περισσή ευκολία μάς πασάρουν ως δήθεν "εύλογες" και ως καλυμμένες από "ειδική άδεια". Φυσικά αυτές οι εξαιρέσεις δεν ισχύουν για όλους εμάς τους υπολοίπους, τους πληβείους. Το άρθρο αναρτήθηκε στον ιστότοπο ThePressProject και στη στήλη Αγγελιοφόρος, του Θάνου Καμήλαλη.

Ειδικές άδειες

του Θάνου Καμήλαλη

Ο Υπουργός Ανάπτυξης, Άδωνις Γεωργιάδης, ανακοίνωσε περήφανα ότι έγινε νονός, μολονότι τα βαφτίσια απαγορεύονται βάσει του τελευταίου ΦΕΚ με τους περιορισμούς για το «lockdown». Όταν το ζήτημα δημοσιοποιήθηκε, υποστήριξε ότι για την τελετή ελήφθη «ειδική άδεια» από την Πολιτική Προστασία, προκαλώντας περισσότερες αντιδράσεις. Μετά κλασικά τα έριξε στην Αριστερά και στον Κουφοντίνα, μολονότι οι διαδηλώσεις και επιτρέπονται από το ίδιο ακριβώς ΦΕΚ και είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι με μέτρα ατομικής προστασίας δεν συμβάλλουν στην αύξηση των κρουσμάτων. Όμως αυτό δεν είναι ένα κείμενο για τον Άδωνη Γεωργιάδη. Αυτό είναι ένα κείμενο για την ειδική άδεια, με χρήση της επαγωγικής μεθόδου. Στο κάτω κάτω, γίνεται κάθε μέρα όλο και πιο ξεκάθαρο ότι ζούμε σε μία χώρα γεμάτη ειδικές άδειες, στην κοινωνία, στην οικονομία, στη Δημοκρατία.

Συχνά, η περίοδος της πανδημίας μας κάνει να ασχολούμαστε με μικρά ζητήματα, όπως τα βαφτίσια του Γεωργιάδη, μία βόλτα στην Πάρνηθα και ένα τραπέζωμα στην Ικαρία. Συχνά επίσης, η απάντηση από οπαδούς και μόνιμους χειροκροτητές της κυβέρνησης είναι «πώς κάνετε έτσι» και «σιγά το θέμα». Δεν είναι απλά θέμα, είναι το μόνιμο καθεστώς. Απλώς, το βλέπουμε καλύτερα σε τέτοια δήθεν «μεμονωμένα περιστατικά», σε ζητήματα καθημερινότητας που έχουμε στερηθεί επί τόσους μήνες περιορισμών. Εμφανίζεται λοιπόν σε τέτοια μικρά προνόμια μέσα στις απαγορεύσεις, σαν ξυπνητήρι, ή φτύσιμο στα μούτρα.

Ζούμε σε μία χώρα γεμάτη ειδικές άδειες, στην κοινωνία, στην οικονομία, στη Δημοκρατία, άδειες που μάλιστα, εντείνονται και αποθρασύνονται από τον εκρηκτικό συνδυασμό πανδημίας και κυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη. Μόλις πριν φτάσει η συζήτηση στον Γεωργιάδη και το τι είναι αυτό το χαρτί της Πολιτικής Προστασίας που εμφάνισε (και αν μπορεί κάθε πολίτης να το λάβει τόσο εύκολα), παρακολουθούσαμε επί δύο μέρες την εξαφάνιση ενός θανατηφόρου τροχαίου που έγινε ακριβώς δίπλα στη Βουλή, με υπηρεσιακό αυτοκίνητο της Ασφάλειας της Ντόρας Μπακογιάννη. Όπως έχει επισημανθεί ήδη εκτενώς στα κοινωνικά μέσα (αυτά στα οποία επιτίθεται ο Πρωθυπουργός, που πάλι ανέδειξαν το ζήτημα), το ζήτημα δεν θα ήταν πολιτικό αν υπήρχε άμεση ενημέρωση από την πρώτη στιγμή και αν ο αστυνόμος της Τροχαίας δεν έδιωχνε τραμπουκίζοντας τον αυτόπτη μάρτυρα που φώναζε ότι ο Ιάσωνας πέρασε με πράσινο. Δεν θα ήταν πολιτικό αν δίπλα στον «Ναό της Δημοκρατίας», με τόσες κάμερες και αστυνομία, ίσχυε τουλάχιστον ό,τι ισχύει για ένα οποιοδήποτε τροχαίο δυστύχημα. Δεν ίσχυσε, πριν την κατακραυγή, γιατί φαίνεται ότι ενεργοποιήθηκε σειρά ειδικών αδειών.

Η συνέχεια του άρθρου εδώ...

Επειδή με τον Άδωνη αρχίσαμε, ας τελειώσουμε με τον ίδιο στη Βουλή επιχειρηματολογώντας για το ορθόν της δικής του εξαίρεσης. Το γεγονός ότι άδειασε το νονό, τόσο ο εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου, όσο και ο αρμόδιος υφυπουργός, είναι προφανώς δίχως σημασία... Παρακολουθείστε το σχετικό βίντεο του Adonis furioso με δική σας ευθύνη.