Ο αποθανών δεδικαίωται;

Η αλήθεια είναι ότι έτσι λένε. Προσωπικά διαφωνώ και μου τη σπάνε αφόρητα οι αγιογραφίες. Και τέτοιες είχαμε μπόλικες με τον θάνατο του Κων. Μητσοτάκη. Αδυνατώ να καταλάβω τις σοροπιαστές περιγραφές των προτερημάτων του ανδρός, ακόμη και από τους πολιτικούς του αντιπάλους - μόνιμους και περιστασιακούς. Είμαι σίγουρος ότι για κάποια τέτοια σχόλια θα γέλαγε κι ο ίδιος με το χαρακτηριστικό του σαρδώνιο γέλιο. Τέτοια τελειότητα και δεν την είχαμε συνειδητοποιήσει... Και τώρα θα πρέπει να αρκεστούμε στον απόγονο! Άσε που πιστεύω ότι για τόσα ευμενή σχόλια περισσεύει η πολιτική σκοπιμότητα και στόχευση... Περίμενα λοιπόν, από λόγους αβρότητας και αστικής ευγένειας προς τους συγγενείς του, να περάσουν λίγες μέρες, για να εκφράσω κάποιες αντιρρήσεις συμπυκνωμένες σε γελοιογραφίες. Λένε ότι κάποιος κερδίζει την αθανασία εφόσον υπάρχουν άνθρωποι που τον θυμούνται - για καλό ή για κακό. Βέβαιο είναι ότι τον Κων. Μητσοτάκη εκτός από την οικογένειά του, τους φίλους του, και διάφορους άλλους, οι σκιτσογράφοι και οι επιθεωρησιογράφοι θα τον θυμούνται πάντοτε με αγάπη για την ύλη που τους προσέφερε γενναιόδωρα. 

του Γιάννη Ιωάννου

του Περικλή

και άλλη μια του αξέχαστου Γιάννη Καλαϊτζή

Και μια τελευταία, από τον μακρινό Ιούλιο του '65, του Κώστα Μητρόπουλου, από τη συλλογή του με τίτλο "Ποτέ πια". Έτσι για να κρατάμε λίγο ζωντανή την ιστορική μνήμη. Πώς να το κρύψωμεν άλλωστε;