Ο Αδάμ και η Εύα στον Φράχτη του Έβρου

Δύο είναι τα γεγονότα που μονοπωλούν την επικαιρότητα, όπως αυτή απεικονίζεται στα δελτία ειδήσεων των 8. Η γνωστή κλασική συνταγή επιτυχίας και ακροαματικότητας, δηλαδή αίμα, σπέρμα, δάκρυα, έχει γνωρίσει μια μικρή παραλλαγή που μπορούμε να τη συνοψίσουμε στον τρόμο και στην εθνική υστερία και στρατοκαβλίαση. Αναφέρομαι στον κορωνοϊό και στα όσα διαδραματίζονται στα χερσαία σύνορά μας με την Τουρκία, στον Έβρο. Εκεί όπου δοκιμάζεται και απειλείται ο ανθρωπισμός και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πολύ λιγότερο από την εθνική μας υπόσταση και συνοχή, όπως προσπαθούν να μας πείσουν εδώ και μέρες η κυβέρνηση και σχεδόν όλα τα Μ.Μ.Ε. Σχεδόν σε όλα τα δελτία παρατηρείς μια κακοκρυμμένη τρομολαγνεία, καθώς οι παρουσιαστές με τη δέουσα έξαψη αναφέρουν τη σοδειά της ημέρας με τον κορωνοϊό και μετά αρχίζουν τα εθνεγερτικά, σαν να ξετυλίγεται μπροστά τους ένα νέο έπος του '40. Ή αυτοί ή εμείς και no pasaran. Όπου αυτοί είναι τα γνωστά μπουλούκια απελπισμένων ανθρώπων, που διάφορες συνθήκες όπως εμφύλιοι πόλεμοι, μεγάλη φτώχεια, απολυταρχικά-βίαια καθεστώτα, μεγάλη περιβαλλοντική υποβάθμιση κ.ά., τους υποχρεώνουν να εγκαταλείπουν τις εστίες τους προς αναζήτηση ζωής. Μπροστά στο ουσιαστικό "ζωή", μη βάλετε κανέναν επιθετικό προσδιορισμό, όπως για παράδειγμα "καλύτερη". Δεν διεκδικούν κάτι τέτοιο. Μόνο ζωή γι' αυτούς και τα παιδιά τους.

Φυσικά δεν υποστηρίζω ότι είναι δυνατόν η πατρίδα μας να ακολουθεί πολιτική ανοιχτών συνόρων, ενώ η Ευρώπη τα έχει περίκλειστα. Όμως αυτή η πραγματικότητα δεν μπορεί να επιβάλει "σιωπητήριο" στον ανθρωπισμό, στα δικαιώματα των προσφύγων, όπως κατοχυρώνονται στη Χάρτα του Ο.Η.Ε., ούτε και υποχρεωτική αποδοχή σε συμφέροντα και σκοπιμότητες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αυταρχικότατο καθεστώς Ερντογάν κάνει πολιτικό παιχνίδι με την Ευρώπη, εργαλειοποιώντας ανθρώπους με  ανάγκες στα όρια ζωής ή θανάτου από τη μία μεριά, ενώ από την άλλη προσπαθεί να δημιουργήσει προβλήματα σ' εμάς. Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία ότι η Ευρώπη παρακολουθεί απαθής το συντελούμενο δράμα, προσποιούμενη ότι αυτό είναι ένα διμερές πρόβλημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, το οποίο δεν την αφορά. Το ότι για πλείστα όσα προβλήματα που οδήγησαν και εξακολουθούν να οδηγούν ανθρώπους στην αναζήτηση της Γης της Επαγγελίας η Ευρώπη είχε και έχει βαρύτατη ευθύνη και ανάμειξη δεν έχει ούτε μόριο αυτοκριτικής στάσης. Η καυτή πατάτα λοιπόν στα χέρια μας, άντε και με κάποιο μπαξίσι, επειδή είμαστε καλά και υπάκουα παιδιά και έχουμε μια βολική κυβέρνηση.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε ένα κείμενο του Τάσου Τσακίρογλου από την ΕφΣυν, που μας υπενθυμίζει από ποια στοιχεία αποτελείται η μεγάλη εικόνα και όχι αυτά που θέλουν να μας πασάρουν, καθώς και τη νέα βαρβαρότητα που θέλουν να μας επιβάλουν.

Ο Αδάμ και η Εύα στον φράχτη του Εβρου

Τάσος Τσακίρογλου

«Αξίζει να θυμηθούμε ότι ο Αδάμ και η Εύα ήταν οι πρώτοι, σε ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας, που καταδικάστηκαν να μεταναστεύσουν» γράφει ο Εντουάρντο Γκαλεάνο στο βιβλίο του «Οι μέρες αφηγούνται», θυμίζοντάς μας ότι πίσω από κάθε μετανάστευση βρίσκεται η αδυσώπητη πραγματικότητα μιας πρωταρχικής βίας, μιας ανάγκης.

Σήμερα αυτή η ανάγκη δεν προέρχεται καν από την παράβαση μιας εντολής ή κάποιο προπατορικό αμάρτημα. Είναι προϊόν μιας ωμής βίας που έχει γεννηθεί μετά από αιώνες αποικιοκρατικής και αρπακτικής τακτικής των δυτικών δυνάμεων και η οποία –ακόμα και σε χώρες που τυπικά δεν βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση– έχει δημιουργήσει συνθήκες αβίωτες για εκατομμύρια ανθρώπων: υπανάπτυξη, φτώχεια, ανεργία, πείνα, ξηρασίες, καταπιεστικά καθεστώτα.

Σε έναν από τους βασικούς αποικιοκράτες και καταστροφείς χωρών σε Μέση Ανατολή, Αφρική και Αμερικές, την Ευρώπη, δεν αποδόθηκαν ποτέ οι ιστορικές της ευθύνες. Σήμερα, η τακτική που ακολουθεί –όπως έκανε και το 2015 όταν ανέχτηκε τους ακροδεξιούς του Βίζεγκραντ να κλείνουν τα σύνορα– είναι να προσπαθεί να εξαγοράσει την ησυχία της δίνοντας ψίχουλα στην Ελλάδα και αφήνοντάς την να τα βγάλει πέρα ουσιαστικά μόνη της.

Οι στρατιές των κολασμένων που φτάνουν στην πόρτα μας, παιχνίδι στα χέρια του εκλεγμένου δικτάτορα Ερντογάν, σαν άλλοι σύγχρονοι ικέτες, αναζητούν τη σωτηρία.

Η Χάνα Αρεντ –αναφερόμενη σε μια άλλη περίοδο διώξεων, προσφυγιάς και καταπίεσης στη διάρκεια του Μεσοπολέμου– λέει ότι ο σύγχρονος κόσμος περιλαμβάνει ανθρώπους που δεν θεωρούνται πολίτες ενός κυρίαρχου κράτους και έτσι δεν ανήκουν σε οποιαδήποτε άλλη κοινότητα. Οπότε, αν οι εθνικές ανάγκες δεν το επιτάσσουν, «κανείς δεν ενδιαφέρεται γι’ αυτούς». Και υπογραμμίζει ότι «η στέρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι, κατ’ αρχάς και πάνω απ’ όλα, στέρηση μιας θέσης μέσα στον κόσμο».

Ανθρωποι δηλαδή όχι μόνο ανέστιοι, αλλά και στερημένοι από τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά τους. Μπορούμε να τους «απωθήσουμε», να τους δείρουμε, να τους βουλιάξουμε τις βάρκες, ακόμα και να τους σκοτώσουμε. Γυμνές υπάρξεις σε no man’s lands, σε στρατόπεδα, σε γκέτο, σε «δομές». Περαστικοί, νομάδες και μετά έγκλειστοι και φυλακισμένοι.

Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ένας στους έξι Ευρωπαίους ψηφίζει κάποιο κόμμα της Ακροδεξιάς, με βασικό κριτήριο τη στάση του προς τη μετανάστευση. Αυτοί οι ψηφοφόροι συμφωνούν ότι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες είναι «επικίνδυνοι άλλοι», οι οποίοι συνιστούν μια οικονομική ή πολιτισμική απειλή για τη δική τους εθνική ομάδα.

Δεν είναι τυχαίο ότι η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, η νέα πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, ονόμασε το πόστο που κατέλαβε ο Μαργαρίτης Σχοινάς σε «υπεράσπισης του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής», το οποίο μετά τις αντιδράσεις μετονόμασε σε «προώθησης του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής». Ολο αυτό, από μόνο του, φέρνει στην επιφάνεια μια βαθιά αποικιοκρατική κουλτούρα, με την οποία είναι εμποτισμένο και ένα μέρος των ευρωπαϊκών λαών που εκλέγει ηγέτες σαν τον Ορμπαν και τον Κατσίνσκι και κόμματα σαν αυτό της Μαρίν Λεπέν.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετατοπίζεται αργά αλλά σταθερά όλο και δεξιότερα, υιοθετώντας ορισμένες φορές και ακραία φρασεολογία, δανεισμένη από την ακροδεξιά της πτέρυγα με επικεφαλής τούς Σαμαρά, Βορίδη και Γεωργιάδη. Ο ελληνικός λαός θα πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός σε ό,τι ακούει και ό,τι βλέπει και, κυρίως, ευαίσθητος απέναντι στους εξόριστους από τον Παράδεισο.