Αν έχετε διαβάσει τη "Χριστουγεννιάτικη ιστορία" του Τσαρλς Ντίκενς ή αν έχετε δει τις κινηματογραφικές ταινίες που βασίζονται στο βιβλίο, θα ξέρετε πολύ καλά τον απωθητικό, μισάνθρωπο, τσιγκούνη, Εμπενίζερ Σκρουτζ. Ο τύπος αυτός υποστήριζε ότι τα Χριστούγεννα είναι μία απάτη και γενικά στη ζωή του δεν έδινε του αγγέλου του νερό... Με μια διασταλτική προβολή στη σημερινή εποχή θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι τον ρόλο του σύγχρονου Σκρουτζ τον υποστηρίζει με ερμηνευτική επάρκεια ο χερ Σόιμπλε! Ελπίζω -με ειλικρίνεια- για τη σωτηρία της ψυχής του και στο πνεύμα των ημερών να δεχτεί κι αυτός την επίσκεψη των τριών φαντασμάτων των Χριστουγέννων, όπως στο βιβλίο, μήπως μπορέσει να σώσει κάτι από την ψυχή του, αλλά και από τη ζωή τόσων ανθρώπων που βρίσκονται στο έλεός του. Πάντως το παρακάτω σχετικό σχόλιο του Harddog δεν χαρακτηρίζεται από αισιοδοξία. Ωστόσο έχουμε κάθε δικαίωμα, μέρες που 'ναι, να πιστεύουμε ακόμα στην καλή πλευρά των ανθρώπων.
Η Ιστορία του Ντίκενς
Λονδίνο, μέσα του 19ου αιώνα, μια νύχτα που χιόνιζε, μια παραμονή Χριστουγέννων. Γεμάτος αδιαφορία για κάθε λογής μαγεία, συναίσθημα ή τρυφερότητα, ο Βρετανός Σκρουτζ, ο γερο-τοκογλύφος, μετράει τα λεφτά του. Εκείνος δεν το γνωρίζει ακόμα, όμως η μοίρα που τον θέλει εγωιστή και παλιάνθρωπο δε θα έχει για πολύ το πάνω χέρι. Ποτέ δεν είναι αργά για ένα θαύμα...
Η ιστορία της Ιστορίας
Βερολίνο, δεύτερη δεκαετία του του 21ου αιώνα, μια νύχτα που χιόνιζε, μια παραμονή Χριστουγέννων. Γεμάτος αδιαφορία για κάθε λογής μαγεία, συναίσθημα ή τρυφερότητα, ο Γερμανός Σκρουτζ από το Φράιμπουργκ, ο γερο-τοκογλύφος, μετράει τα λεφτά του. Εκείνος δεν το γνωρίζει ακόμα, όμως η μοίρα που τον θέλει εγωιστή και παλιάνθρωπο θα τον κρατήσει πάντα εγωιστή και άρρωστο στην ψυχή. Είναι αργά για θαύματα, Βόλφγκανγκ.
