Το 2012, ο τότε υπουργός Υγείας, Ανδρέας Λοβέρδος, έδωσε στη δημοσιότητα τα ονόματα και τις φωτογραφίες «οροθετικών εκδιδόμενων αλλοδαπών γυναικών», με το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας.

Μας είχε πει τότε ο υπουργός ότι υπήρχαν έντιμοι πολίτες, οικογενειάρχες, που είχαν εκτεθεί στον κίνδυνο προσβολής από τον ιό, επειδή είχαν πληρώσει κάτι παραπάνω για να έχουν σεξουαλική επαφή χωρίς τις προφυλάξεις που θα τους προστάτευαν.

Και ότι για να σωθούν οι ίδιοι, οι οικογενειακές εστίες τους, η τιμή και η υπόληψή τους, δηλαδή να πάνε με κάθε μυστικότητα να κάνουν τις ανάλογες εξετάσεις και να λάβουν διακριτικά τη θεραπεία τους, τους προσέφερε την έκθεση των γυναικών, προφίλ και ανφάς, σε τηλεοράσεις και εφημερίδες.

Μερικές από τις γυναίκες αυτές ήταν τοξικοεξαρτημένες. Μερικές δεν ήταν οροθετικές. Αλλες δεν ήταν εκδιδόμενες. Οι περισσότερες δεν ήταν αλλοδαπές, αλλά Ελληνίδες. Ενα λάθος έγινε, βρε παιδιά, μην κατηγορείτε τον υπουργό για διασπορά ψευδών ειδήσεων και για τρομολαγνεία.

Με μόνο κίνητρο την επανεκλογή του, μια επιχείρηση-σκούπα έκανε, για ψηφοθηρικούς λόγους. Τι ήθελε να πει; Οτι οι κακές ξένες κολλάνε AIDS τους αθώους Ελληνες, αυτός όμως θα τις μαζέψει και θα τις μπουζουριάσει. Ετσι, βγήκε φορτσάτος στη γύρα.

Βρήκε στο διάβα του μερικές γυναίκες, νέες οι περισσότερες, Ελληνίδες μπλεγμένες στα ναρκωτικά, και αντί να σκύψει επάνω τους με τη φροντίδα που θα έπρεπε να δείξει ο υπεύθυνος για την υγεία και την πρόνοια, έσπευσε να τις διαπομπεύσει, να τις χώσει στη φυλακή, να στιγματίσει τους γονείς τους και τα παιδιά τους.

Εφτασε στις γειτονιές τους, στα χωριά τους, κινητοποίησε σε γείτονες και φίλους αντανακλαστικά φόβου γι’ αυτές, μπούκαρε στα σχολεία για να ελέγξει τα παιδάκια τους, αδιαφορώντας για τις επιπτώσεις των ενεργειών του. Με υπουργική μέριμνα έκλεισαν για τις γυναίκες αυτές οι περισσότερες πόρτες, κι όμως οι ίδιες συνεχίζουν τον αγώνα τους για επιβίωση κόντρα στο ρεύμα.

Μόνο που δύο πέθαναν πριν δικαιωθούν στο δικαστήριο και ακόμα μία έχασε προχθές τη ζωή της στον πόλεμο που της κήρυξε, τέσσερα χρόνια πριν, η ευνομούμενη κοινωνία με αρχιστράτηγο τον τέως υπουργό.

Ο οποίος, από τη μεριά του, ζει και βασιλεύει, καλοζωισμένος, γυμνασμένος, ηλιοκαμένος χειμώνα-καλοκαίρι, μπαινοβγαίνει στο κόμμα του, ψηφίζει μνημόνια και μετά τα αρνείται πέρα ώς πέρα και γενικώς δεν απολογείται για τίποτα, θεωρώντας ότι «εμείς κριθήκαμε», όπως συνηθίζει να λέει, παραπέμποντας στο «μαύρισμα» που έφαγε το κόμμα του στις εκλογές.

Κρίθηκε, όμως, ο υπουργός για την απόφασή του που παραβίαζε το ιατρικό απόρρητο και έβγαζε στη φόρα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα; Κρίθηκε για τον ψυχικό τραυματισμό του παιδιού, στο σχολείο του οποίου, όπως καταγγέλλεται, έστειλε τις υπηρεσίες του υπουργείου να το εξετάσουν για τον φοβερό ιό, τρομοκρατώντας το ίδιο και τα υπόλοιπα παιδιά; Κρίθηκε για τον θάνατο των τριών νέων γυναικών που τον βαρύνει; Οχι βέβαια.

Οι υπουργοί και οι αποφάσεις τους είναι στο απυρόβλητο και ούτε η πρώτη, ούτε η δεύτερη φορά Αριστερά έστερξαν να θεσπίσουν την ευθύνη αντί της ανευθυνότητας των υπουργών.

Μέρες που είναι, και ενώ η Ελλάδα δονείται και πάλλεται στον ρυθμό της αξιολόγησης που κλείνει, του χρέους που κουβεντιάζεται, του «κόφτη» που ψήνεται, εύχομαι και ελπίζω ότι υπάρχουν ακόμα αριστεροχωρίτες και αριστεροχωρίτισσες, χαμένοι/ες στις αυταπάτες τους, που θυμούνται ότι, ανεξάρτητα από τα μνημόνια, υπάρχουν ευθύνες που πρέπει να αποδίδονται, δηλαδή πράγματα που μπορούν και πρέπει να αλλάξουν οι αμνήμονες κυβερνώντες.

Και ότι θα συνεχίσουν να πιέζουν προς τις αλλαγές αυτές όσοι δεν έχουν απομείνει άλαλοι μετά την κυνική ομολογία του πρωθυπουργού τους περί αλλαγής του ακροατηρίου του, καθώς και όσοι, αργότερα, ξαναβρούν τη φωνή τους και την υψώσουν πάλι, αποδίδοντας τα του Καίσαρος τω Καίσαρι…