Μήπως η ειρήνη είναι υπερτιμημένη;

«Η Διεθνής Αμνηστία έχει τεκμηριώσει τουλάχιστον 35 αεροπορικές επιδρομές του συνασπισμού υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, οι οποίοι φαίνεται να έχουν παραβιάσει το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, σκοτώνοντας τουλάχιστον 504  πολίτες, συμπεριλαμβανομένων 153 παιδιών. Ο ΟΗΕ και οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Υεμένη έχουν τεκμηριώσει δεκάδες ακόμη. Η πλειοψηφία των θανάτων αμάχων οφείλεται σε αεροπορικές επιθέσεις από το συνασπισμό αυτό. Σύμφωνα με το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή των Ηνωμένων Εθνών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τουλάχιστον 5,144 πολίτες, συμπεριλαμβανομένων περισσότερων από 1.200 παιδιά, έχουν επιβεβαιωθεί ότι σκοτώθηκαν και άλλοι 8.749 πολίτες τραυματίστηκαν από τότε που ξεκίνησε η σύγκρουση τον Μάρτιο του 2015. Ο πραγματικός αριθμός των θυμάτων πιθανόν να υπερβαίνει αυτούς τους αριθμούς»*  

* Από ανακοίνωση της Διεθνούς Αμνηστίας, σχετικά με αυτά που γίνονται στην Υεμένη από τη Σαουδική Αραβία και τους συμμάχους της.

Στην ίδια ανακοίνωση η  Διεθνής Αμνηστία υπενθυμίζει στην ελληνική κυβέρνηση ότι:  "Η Ελλάδα έχει επικυρώσει τη Συνθήκη για το Εμπόριο Όπλων στις 30 Μαρτίου 2016, η οποία έχει τεθεί σε ισχύ για τη χώρα μας στις 30 Μάϊου του ιδίου έτους. Με αυτόν τον τρόπο η Ελλάδα έχει δεσμευτεί ότι δεν θα προχωράει σε πώληση όπλων, όταν υπάρχει πιθανότητα να χρησιμοποιηθούν για παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας."  

Ακούσαμε κάτι σχετικό με αυτά κατά τη χθεσινή συζήτηση της "σκανδαλώδους", όπως ισχυρίζεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση, συμφωνίας πώλησης πολεμικού υλικού (βόμβες) στη Σαουδική Αραβία; Αν εξαιρέσουμε την τοποθέτηση του Ν. Φίλη (περί ακύρωσης της συμφωνίας για ιδεολογικούς λόγους) και του Δημ. Κουτσούμπα (περί πολιτικού αμοραλισμού και ότι έτσι συμμετέχει η ελληνική κυβέρνηση στις πολεμικές επιχειρήσεις που διεξάγει η Σαουδική Αραβία στο έδαφος της Υεμένης) δεν ακούστηκε, μάλλον, τίποτε άλλο ουσιαστικό προς αυτή την κατεύθυνση. Ακούσαμε βέβαια και κάτι απίθανα πράγματα όπως "Εμείς καταργήσαμε τις μίζες στα εξοπλιστικά" της Φώφης και ότι η ΝΔ επιθυμεί διακαώς τη συζήτηση για τους φορολογικούς παραδείσους... Πώς κρατιούνται τα κεραμίδια ξεκάρφωτα, μου λέτε σας παρακαλώ.

Στον κοινοβουλευτικό μαξιλαροπόλεμο μεταξύ Αλ. Τσίπρα και Κυρ. Μητσοτάκη περίσσεψε ο καταγγελτικός λόγος ένθεν κι ένθεν για το σύννομον ή όχι της συμφωνίας αλλά όχι για την ουσία αυτής που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης. Δηλαδή ότι η Ελλάδα πουλάει πολεμικό υλικό -άρα συμμετέχει εμμέσως- στον  πόλεμο που διεξάγει η Σαουδική Αραβία ενάντια στην Υεμένη με πολλές απώλειες στον άμαχο πληθυσμό, και ιδιαίτερα στον παιδικό πληθυσμό. Διαβάστε εδώ την σχετική ανακοίνωση του ΟΗΕ, την οποία η κυβέρνηση και το Ελληνικό Κοινοβούλιο (πλην των γνωστών ελάχιστων εξαιρέσεων) την έγραψαν εκεί που δεν πιάνει μελάνι: news247.gr/eidiseis/kosmos/yemenh-sos-apo-ton-ohe-gia-11-ekatommuria-paidia.4956634.html

Μάλιστα ο γραμματέας της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ -ο Ν. Ζαχαριάδης- εξεστόμισε το κυνικότατο: "Αν κάποιος μου έλεγε ότι αν δεν πουλήσουμε αυτές τις οβίδες και αυτά τα βλήματα θα υπάρξει ειρήνη στην περιοχή, θα το σκεφτόμουν κι εγώ διαφορετικά". Προσέξτε  το "θα το σκεφτόμουνα"...

Με άλλα λόγια, αφού γίνεται πόλεμος και δεν εξαρτάται από εμάς αν θα συνεχιστεί ή θα σταματήσει, γιατί να μην επωφεληθούμε; Τότε προς τι οι αναλύσεις και οι καταγγελίες από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ για τον βρόμικο ρόλο που παίζουν οι μεγάλες εθνικές πολεμικές βιομηχανίες στον εμφύλιο στη Συρία πουλώντας πολεμικό υλικό στα εμπόλεμα μέρη; Γιατί εδώ υπάρχει εξαίρεση;

Σε ένα πολιτικά εύστοχο άρθρο στον ιστότοπο ThePressProject, με τίτλο "Αν δεν το κάνω εγώ, θα το κάνει κάποιος άλλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ για την Υεμένη" ο Κωνσταντίνος Πουλής γράφει μεταξύ άλλων: "Στην περίπτωση της Σαουδικής Αραβίας έχουμε να κάνουμε με πολιτικό αμοραλισμό μεγατόνων. Για όσους αγαπούν τις αριθμητικές αποτυπώσεις, το εμπάργκο της Σαουδικής Αραβίας έχει ως συνέπεια να απειλούνται επτά εκατομμύρια άνθρωποι με λιμοκτονία και 900.000 να έχουν προσβληθεί από χολέρα, να πεθαίνουν 130 παιδιά την ημέρα από πείνα και αρρώστιες. Η βρετανική κυβέρνηση χρειάστηκε να ξανασκεφτεί για λίγο τις στρατιωτικές της συμφωνίες με τη Σαουδική Αραβία διότι θεωρήθηκε κάπως σοκαριστικός ο βομβαρδισμός κηδείας με 140 θύματα στην Υεμένη. Τέσσερις διεθνείς οργανισμοί οδήγησαν τη ΜΒ στο Ανώτατο Δικαστήριο ισχυριζόμενες πως η πώληση όπλων συνιστά ενίσχυση εγκλημάτων πολέμου. Το αποδεικτικό υλικό με βάση το οποίο το βρετανικό δικαστήριο αποφάσισε ότι η Σαουδική Αραβία λαμβάνει όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην τραυματίζονται άμαχοι δεν έφτασε στη δημοσιότητα, διότι συνιστά ζήτημα εθνικής ασφαλείας". Το πλήρες άρθρο εδώ: www.thepressproject.gr/article/120297/An-den-to-kano-ego-tha-to-kanei-kapoios-allos--O-SURIZA-gia-tin-Uemeni

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν κάποιες -ας τις πούμε- επικριτικές φωνές, όπως του Π. Σκουρλέτη και του Ν. Ξυδάκη, οι οποίοι προσπάθησαν να σώσουν την τιμή της κυβερνώσας Αριστεράς. Πέραν τούτου και ελπίζω να μην αδικώ κανέναν, άκρα του τάφου σιωπή. Όπως παρατηρεί πολύ εύστοχα ο Κ. Πουλής στο ίδιο άρθρο: "Με άλλα λόγια, ζούμε σε έναν ψεύτη κι άδικο ντουνιά. Τέτοιους έχει: Μνημόνια, δανειστές, σαουδάραβες εγκληματίες, γενικώς είναι παλιοκοινωνία. Ας ήταν όλα ρόδινα, να ασκούσε κι ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική της καρδιάς του. Τώρα δεν έχει παρά να συμμορφωθεί."

Το έχω γράψει πολλές φορές και δεν θα κουράζομαι να το επαναλαμβάνω: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταπιεί την καμήλα και διυλίζει το κουνούπι. Προσπαθεί να διασκεδάσει τις εντυπώσεις περί δήθεν αριστεροσύνης, ξεκάθαρων πολιτικών τοποθετήσεων και φιλολαϊκότητας, με κάτι κοινωνικά επιδόματα (λίαν αμφισβητήσιμης προέλευσης), με κάτι νομοσχέδια προδευτικής μεταρρύθμισης (περί επιλογής φύλου κλπ.) με κάτι δηλώσεις μερικών στελεχών του που προσπαθούν να σώσουν τα προσχήματα (53+), ενώ έχει προσχωρήσει σε έναν ανήθικο πραγματισμό και κονφορμισμό. Έχει πετάξει στη χωματερή όλα όσα τον έφεραν στη σημερινή θέση. Το 2015 δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ μια τέτοια εξέλιξη. Θα ήταν για μένα επιστημονική φαντασία. Όχι όμως από αυτή που μ' αρέσει! Θυμάμαι -με θυμηδία, τώρα- την αποστροφή ένος πραγματιστή φίλου και συντρόφου σε κάποια συνέλευση, ότι "η κυβερνησιμότητα προϋποθέτει να βρομίσεις τα χέρια σου". 

Καλέ μου φίλε και σύντροφε,  ο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δύο χρόνιαδεν λερώνει απλώς τα χέρια του, αλλά έχει γλιστρίσει ολόκληρος στον βόθρο και φοβάμαι ότι δεν υπάρχει πλέον κάποιο απορρυπαντικό για να τον καθαρίσει. 

Καλοί μου φίλοι και σύντροφοι, εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, στην ερώτηση που μου απευθύνετε πάντοτε αντί απάντησης στις αιτιάσεις μου, στο "Δηλαδή τι άλλο, βρε Πάνο, θα μπορούσαμε να κάνουμε;", σας απαντώ τούτο: Πρέπει κάποια στιγμή να αναρωτηθείτε πότε οι πολιτικές μας αναλύσεις και τα αιτήματα ήταν σωστά και πότε λανθασμένα. Πότε τα λόγια μας ήταν ειλικρινή ή ήταν προφάσεις για να πάρουμε την εξουσία. Χρειάζεται μια ξεκάθαρη απάντηση σε αυτή την ερώτηση. Όχι ναι μεν, "όχι περσινά, ξυνά σταφύλια" και άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Δεν μπορείς να περιμένεις το καλό κάνοντας το κακό. Είναι βιασμός της κοινής λογικής. Η ηθική στάση δεν είναι ανταγωνιστική στην άσκηση της πολιτικής. Όποιος επιθυμεί σεβασμό στο αξιακό φορτίο της Αριστεράς, ειλικρίνεια και συνέπεια λόγων πράξεων, δεν είναι κάποιος "κολλημένος" ή κάποιος που αρνείται την πραγματικότητα, που φυγομαχεί και κλείνεται στον μικρό "καθαρό" κόσμο του. Το ηθικό πλεονέκτημα δεν είναι κάτι που το επικαλείσαι κατά το δοκούν, όποτε σε συμφέρει. Το αποδεικνύεις κυρίως με έργα, τότε που οι διακηρύξεις σου, το πολιτικό σου πρόγραμμα, ο πολιτισμός σου δοκιμάζονται στο αλώνι του πράττειν, δηλαδή όταν κυβερνάς. Υπάρχει αυτή η ωραία φράση του Σολζενίτσιν, την οποία μνημονεύει ο Κ. Πουλής στο κείμενό του και που κατά τη γνώμη μου συνοψίζει μια ηθική στάση ιδιαίτερα επίκαιρη σήμερα. Λέει λοιπόν: "Ας υπάρχει το ψέμα, ας κυριαρχήσει ακόμα, αλλά όχι με τη βοήθειά μου".  Εντάξει, όλοι γνωρίζουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μεν στην κυβέρνηση, αλλά δεν κατέχει την εξουσία. Μήπως όμως η εξουσία έχει φτάσει να κατέχει τον ΣΥΡΙΖΑ; Αναρωτιέμαι...

'Αν τραβήξεις ίσια μπρος
αχ, δε βγαίνεις ζωντανός
δεν είν' δρόμος για κανιά
ούτε καβαλάρης, έστω με φτερά
τράβα στα δεξιά σου, νύφη καρτερά
μ' απ' τ' αριστερά σου, τσέπη με λεφτά.*

* Λαϊκό ποίημα του τέλους του 18ου ή των αρχών του 19ου αιώνα, γραμμένο στα παλαιά ρωσικά. Από το βιβλίο "ΔΙΑΛΕΞΑ"  που συναξάρισε η Καίτη Δρόσου από τις μεταφράσεις που έκανε ο Άρης Αλεξάνδρου.