Μιλώντας σχηματικά...

"Και αυτό, το να στρίψουμε δηλαδή –το λέω σχηματικά- αριστερά για να κερδίσουμε το Κέντρο, [...]"  από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην πρόσφατη συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (04/07/2021). Εδώ η ομιλία.

"Αυτά τα λόγια με σφίξανε σαν πένσα, τα είπε χθες το βράδυ μια ψυχή..." Στίχοι από το τραγούδι "Ο πολιτευτής" του Διονύση Σαββόπουλου από το άλμπουμ "Ρεζέρβα".

Η αποστροφή σ' ένα σημείο της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα ότι, για να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το Κέντρο, πρέπει να στρίψει προς τα αριστερά, ενέχει την παραδοχή ότι ως τώρα πορευόταν στα δεξιά, "το λέω σχηματικά" όπως και ο ίδιος τόνισε. Αλλά είναι έτσι; Είναι μια αυτοκριτική ομολογία; Μήπως είναι συγχρόνως και μια υπόσχεση ότι από εδώ και πέρα θα πορευτεί πολιτικά με τις θέσεις και τις αξίες μιας σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς; Αν η προεδρική προτροπή ήταν στο πλαίσιο της αυτοκριτικής θα μπορούσε να προσθέσει και κάποια λόγια που να στέκονται αυτοκριτικά, για την κατάληξη του δημοψηφίσματος του '15, που αισίως έκλεισε πέντε χρόνια από την υποχρεωτική μεν, τραυματική δε κατάληξή του. 

Για αναλογιστείτε λίγο τι συζητούσε-ζητούσε η τότε κυβέρνηση από την τρόικα. Κάτι ψέλλιζε για ύπαρξη ενός ελάχιστου δημοσιονομικού χώρου, για να μη στραγγαλιστούμε οικονομικά και παραγωγικά, μια και οι αντίστοιχες αδυναμίες και στρεβλώσεις μας ήταν γνωστές στους δανειστές μας. Τότε είχαμε ύφεση κοντά στο 25% και ζητούσαμε αμοιβαιοποίηση του χρέους μέσω του κουρέματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε "ξεχάσει" εκείνες τις ταραγμένες μέρες όσα είχαν προκύψει από την επιτροπή για το χρέος, που εν χορδαίς και τυμπάνοις είχε συγκροτήσει. Είχε στρογγυλοποιήσει καθετί αιχμηρό προς την κυρίαρχη ευρωπαϊκή αντίληψη και ζητούσε έναν έντιμο συμβιβασμό. Και εισέπραξε ένα κυνικό εκβιαστικό τελεσίγραφο, στο οποίο υπέκυψε μετά το δημοψήφισμα, αφού πρώτα σκόρπισε για λίγες μέρες ρίγη προσδοκιών, ελπίδων, ενθουσιασμού και εθνικής αξιοπρέπειας, τα οποία λίγο αργότερα μετασχηματίστηκαν σε κατήφεια, πίκρα και θυμό.

Το είχαμε ανάγκη; Απαντώ απερίφραστα με ένα όχι ακριβώς όπως τότε που ψήφισα. Και τουλάχιστον περίμενα σήμερα, μετά από πέντε πολύ δύσκολα χρόνια, με την ευκαιρία της συνδιάσκεψης, να πει ο Αλέξης δυο τρία λόγια. Να πει πως τώρα η ΕΕ με ύφεση περίπου μεσοσταθμικά στο 10%, εξαιτίας της πανδημίας, έχει κλάσει μαλλί από λύκο και μοιράζει χρήμα και στήριξη μέσω προγραμμάτων αρκετά των οποίων είναι επιδοτήσεις(!!!). Τότε nein σήμερα jaa. Να αναφερθεί στον αισχρό τρόπο που μας φέρθηκαν τότε όλοι οι εταίροι μας, μεταξύ των οποίων και κάποιοι -εσχάτως- όψιμοι σοσιαλδημοκράτες "φίλοι" μας. Να αναφερθεί αυτοκριτικά και με τιμιότητα σε όλους όσοι ψήφισαν ΟΧΙ και πίστεψαν ότι το αποτέλεσμα θα είναι δεσμευτικό. Να αναφερθεί και στις ολέθριες ψευδαισθήσεις του. 

Παρασύρθηκα. Δεν ήθελα να γράψω και πάλι για κάτι που εξακολουθεί να με στοιχειώνει, αν και υποτίθεται ότι είναι ψυχοθεραπευτικό. Κάποτε η Ιστορία θα κρίνει τα γεγονότα και θα αποδώσει εύσημα και ευθύνες. Στο μεταξύ είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε όσα χρόνια μάς μέλλονται σε ένα περιβάλλον ολοένα επιδεινούμενο, τόσο στις φυσικές του παραμέτρους όσο και στις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές. Θέσεις, σαν αυτές που εκστομίζονται, δεν βοηθούν καθόλου. Αν νομίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσω του προέδρου του, ότι στρογγυλεύοντας τον λόγο και τις απόψεις του εξασφαλίζει μια αριστερή πορεία και προοπτική κάνει λάθος. Πρέπει να κατανοήσει ότι, ακροβατώντας ανάμεσα σε δυο βάρκες, η μοναδική βεβαιότητα είναι ότι θα βρεθεί στο νερό. Δεν γίνεται να αρέσει σε όλους. Δεν γίνεται να ψηφίζεται από όλους. Δεν είναι ένα κόμμα χαμαιλέοντας, ένα κόμμα που το ενδιαφέρει μόνο ένας "κυβερνητισμός" και μια "κανονικότητα" όπως το κατεστημένο την εννοεί. Πρέπει να αρθρώσει έναν λόγο διαυγή και περιεκτικό, που να απαντά πειστικά και όχι μόνο καταγγελτικά στις προκλήσεις του καιρού μας. Υποτίθεται ότι έχει πλέον πείρα και καταλαβαίνει ποια είναι η πορεία των πραγμάτων, οι επιδιώξεις των πολιτικών του αντιπάλων, εδώ αλλά και εκτός συνόρων. Φυσικά χρειάζονται συμμαχίες, αλίμονο, αλλά το συμμαχικό σχήμα πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος, να μην είναι ένας άνοστος και αδιευκρίνιστος χυλός του τύπου "υποσχόμαστε τα πάντα, φτάνει να είναι αντίθετα με όσα λέει ο αντίπαλος, έλα κι εσύ εδώ με τους ψηφοφόρους σου και στο τέλος θα τους πάρουμε τα σώβρακα". Είναι μεγάλο πολιτικό λάθος να κλείνεις σε όλους το μάτι, μόνο και μόνο για να εισπράξεις περιστασιακά. Να νομίζεις ότι έτσι θα μπουκάρει κόσμος στις τάξεις του κόμματός σου και θα πλημμυρίσουν οι κάλπες από τις ψήφους υπέρ σου. Χρειάζεται σχέδιο και πολύ συγκεκριμένες απαντήσεις στα προβλήματα αιχμής, που να εμπνεύσουν τον κόσμο. Όπως επίσης γενναία παραδοχή των λαθών σου, ώστε να πιστέψει ο κόσμος ότι κάτι διδάχτηκες και έγινες σοφότερος. Όλα τα παραπάνω είναι είδη σε ανεπάρκεια για τον ΣΥΡΙΖΑ, προς το παρόν. Θα δούμε...