Μία μέρα μετά

Ο λαός έχει τη δύναμη να επανορθώνει τα έργα των ανοήτων *

Μερικές σκέψεις για τη χθεσινή ανεπανάληπτη συγκέντρωση.

Έχουν περάσει περισσότερες από 24 ώρες. Χθες ανέβασα ένα βιντεάκι τραβηγμένο από το τηλέφωνό μου - μαρτυρία όσων συνέβαιναν στους δρόμους της Αθήνας. Βγήκα από το σπίτι μου στην οδό Ακαδημίας, έχοντας παρέα τη γυναίκα μου, τα δυο μου εγγόνια και τους γονείς τους. Προσπαθήσαμε να προσεγγίσουμε την Πανεπιστημίου, πρώτα κατεβαίνοντας από τη Βουκουρεστίου και μετά από την Αμερικής. Ήταν αδύνατον! Καμία απολύτως σχέση με την προηγούμενη συγκέντρωση του Ιανουαρίου, όπου σχετικά εύκολα είχαμε φτάσει στη Σταδίου.

Τελικά φτάσαμε στη Πανεπιστημίου, με πολύ κόσμο δίπλα μας, μέσω Ομήρου. Μπροστά μας ένα κυριολεκτικά ανθρώπινο τοίχος. Προτείνω στην παρέα να σταθούμε σε αυτό το σημείο. Μετά από λίγο όμως τα εγγόνια -ενθουσιασμένα και ούτε κατ’ ελάχιστον επηρεασμένα από το πελώριο πλήθος- ζητάνε να προχωρήσουν(!) προς την Πλατεία. Παρασύρονται οι υπόλοιπο και συμφωνούν μαζί τους. Εγώ στυλώνω τα πόδια και δηλώνω ότι θα τους περιμένω σ’ εκείνη τη γωνία. Έτσι κι έγινε. Ξαναγύρισαν μετά από δύο ώρες και είκοσι λεπτά. Κατάφεραν να φτάσουν μέχρι το κατάστημα του Καλυβιώτη στην Ερμού, για να υπολογίσετε την απόσταση που είχαν διανύσει. Είχε απίστευτο κόσμο. Ίσως με την πρώτη μεταπολιτευτική πορεία του Πολυτεχνείου και με την προεκλογική συγκέντρωση (1981) του ΠΑΣΟΚ να μπορεί να συγκριθεί. Και ήταν καθημερινή. Και το ίδιο έγινε σε όλες τις πόλεις της πατρίδας μας. Δηλαδή προσπαθήστε να υπολογίσετε πόσοι από τους συμμετέχοντες εντελώς συνειδητά δεν πήγαν στη δουλειά τους. Έχω παράδειγμα την κόρη μου και τον άντρα της. Και οι δύο ελεύθεροι επαγγελματίες, που έχασαν-δώρισαν τα εισοδήματα μιας μέρας σε έναν σκοπό που συνοψίζεται στις λέξεις Αλήθεια, Δικαιοσύνη, Κράτος στην Υπηρεσία των Πολιτών, με κεφαλαία παρακαλώ. Τι κατάλαβε η κυβερνησάρα μας; Προσώρας, απολύτως τίποτα. Μας έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι, για να μη γίνω χυδαίος και πω τίποτα χειρότερο. Χοντρόπετσοι, αδίστακτοι εξουσιολάγνοι, γαντζωμένοι στην καρέκλα τους. Όχι πως είναι και οι μοναδικοί της συνομοταξίας τους, εδώ και αλλαχού.

Πάμε τώρα στους γνωστούς και μη εξαιρετέους μπαχαλάκηδες. Όση ώρα περίμενα την παρέα μου, πέρασαν συντεταγμένα από μπροστά μου τα μαύρα φουσάτα τους με πλήρη εξάρτυση. Αρκετά καλοντυμένοι κάποιοι από αυτούς! Οι περισσότεροι γύρω μου, μαζί τους κι εγώ, αντιδράσαμε με φωνές, αλλά φυσικά δεν μας έδωσαν σημασία. Κρατάει δεκαετίες αυτή η κολόνια. Αυτό το ιδιότυπο θεατρικό δρώμενο, κάτι σαν μπαλέτο μεταξύ της αστυνομίας και αυτών. Ωστόσο σκέφτομαι πόσο πολύτιμη είναι η συμβολή τους στην κάθε εξουσία, στην κάθε κυβέρνηση για να διαλύει συγκεντρώσεις, να δυσφημεί αιτήματα κι αγώνες, να αποτρέπει τη συμμετοχή του κόσμου. Δηλαδή, αν δεν υπήρχαν θα έπρεπε να εφευρεθούν. Φυσικά στις τάξεις τους δρουν ασφαλίτες -είναι πανεύκολο- και για να τους ενθαρρύνουν και για να τους ελέγχουν. Αλλά αρκετά μ’ αυτούς.

Ξαναγυρνάμε στη συγκέντρωση. Ήταν μια μεγαλειώδης εκδήλωση κοινωνικής αντιπολίτευσης, η οποία μπορεί αργότερα να επεκταθεί και σε άλλα αιτήματα. Μπορούμε να πάρουμε μια ιδέα από τις κυλιόμενες δημοσκοπήσεις όλων των εταιρειών. Από χθες τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Έχω την εντύπωση ότι θα προσδιορίζουμε χρονικά τις εξελίξεις με ορόσημο τη συγκέντρωση της 28^ης Φεβρουαρίου. Πριν και μετά… Οι καιροί εγκυμονούν. Σε συνδυασμό με όλα όσα συμβαίνουν έξω από τα σύνορά μας να δούμε τι θα γεννηθεί. Θαύμα ή τέρας;

* Απόσπασμα από τους στίχους του τραγουδιού της Patti Smith: «People have the Power». Τώρα ποιοι είναι οι ανόητοι -μετριοπαθέστατος χαρακτηρισμός- βλέπε Άδωνις, Φλωρίδης, Βορίδης κι άλλους οξυδερκείς του κυβερνητικού θιάσου… τι να σας πω;