Μια αυστηρά προσωπική υπόθεση

«Εδώ και δύο μέρες το Μέγαρο Μαξίμου με χυδαίο τρόπο επιχειρεί να εκμεταλλευθεί πολιτικά μια αυστηρά προσωπική υπόθεση». Αυτά τα λόγια με σφίξανε σαν... πένσα. Και η ψυχή που τα 'πε ήταν το κόμμα της ΝΔ, απευθυνόμενο στην κυβέρνηση. Ο λόγος είναι ότι -σύμφωνα με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης- οι κυβερνητικοί εκμεταλλεύονται τη πρωτόδικη καταδίκη του πρώην βουλευτή της ΝΔ Νίκου Γεωργιάδη για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων κατ' εξακολούθηση και κατά συρροή, όπως αναφέρεται στην καταδικαστική απόφαση. Ο άριστος αυτός κύριος τιμωρήθηκε με 28 μήνες φυλάκιση με αναστολή, συν 20.000 ευρώ πρόστιμο. Εδώ υπενθυμίζω την περίπτωση (πριν από λίγους μήνες) μιας καθαρίστριας, η οποία καταδικάστηκε σε δέκα (!) χρόνια κάθειρξη, επειδή είχε πλαστογραφήσει το απολυτήριο του δημοτικού, ώστε να καταλάβει μια θέση στο Δημόσιο και έπειτα από αρκετά χρόνια απεκαλύφθηκε. Από καθαρά νομική άποψη είμαι βέβαιος ότι υπάρχει εξήγηση. Ωστόσο αναρωτιέμαι αν είναι επαρκώς δικαιολογημένη αυτή η ανισότητα των ποινών, από την πλευρά της κοινωνικής δικαιοσύνης, της αναλογικότητας των ποινών, σε σχέση με τη βαρύτητα της κατηγορίας. 

Νομίζω ότι το έχω ξαναγράψει. Η δικαιοσύνη με κάποιες αποφάσεις της δεν καλλιεργεί το τόσο απαραίτητο αίσθημα ισονομίας. Το αντίθετο. Υπενθυμίζει το γνωμικό που την παρομοιάζει με το φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλυτους. Και αυτό αποθαρρύνει, απογοητεύει, εξοργίζει και εντέλει απαξιώνει έναν βασικότατο θεσμό της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας. Καλύτερα όμως να ξαναγυρίσουμε στην ανακοίνωση της ΝΔ, που ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζεται ότι όσα διέπραξε ο παιδόφιλος πρώην βουλευτής της είναι μια "αυστηρά προσωπική του υπόθεση". Είναι επιεικώς ανατριχιαστικός αυτός ο ισχυρισμός. Δηλαδή, αν κάποιος καταδικάζεται για ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων, για βιασμό, για ξυλοδαρμό της συζύγου του, για σεξουαλική παρενόχληση για ό,τι τελοσπάντων θεωρείται ποινικώς κολάσιμο και αφορά δύο πρόσωπα είναι αυστηρά προσωπική υπόθεση; Είναι δυνατόν η παιδεραστία να αφορά μόνο τον παιδεραστή; Δηλαδή το αρρωστημένο βίτσιο -εν προκειμένω της ασέλγειας κατά ανηλίκων- ενδύεται τον μανδύα της ιδιωτικότητας, οπότε αυτομάτως αφαιρείται το δικαίωμα στην κριτική; Τι λέω; Το δικαίωμα στην πληροφόρηση. Για παράδειγμα, οι εφημερίδες Καθημερινή, Πρώτο Θέμα, Φιλελεύθερος δεν έγραψαν το παραμικρό. Απλώς δεν υπήρχε η είδηση. Τα Νέα, στις μέσα σελίδες, έγραψαν ένα μικρό μονόστηλο, στο μεγαλύτερο μέρος του οποίου φιλοξενούνταν οι δηλώσεις του ίδιου του καταδικασθέντα, για πολιτική μεθόδευση και δικαστική πλάνη(!). Στο διαδίκτυο μία από τα ίδια, αν όχι χειρότερα. Στο σάιτ του ΣΚΑΙ, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Τόσο κατευθυνόμενη δημοσιογραφία και τόσο στρατευμένη υπέρ της ΝΔ. Και αναρωτιέμαι πάλι ο αφελής. Αν στη θέση του Γεωργιάδη βρισκόταν ένας συριζαίος, ας πούμε ο Καρανίκας, και πήγαινε στο δικαστήριο να καταθέσει υπέρ του η Δούρου και ο Παππάς, τι θα έγραφαν, τι θα ζητούσαν όλα αυτά τα ΜΜΕ, που σήμερα σφυρίζουν αδιάφορα; Τουλάχιστον δημόσιο ευνουχισμό, μετά ανασκολόπιση και φυσικά εκλογές.

Θυμάμαι πριν από λίγα χρόνια το Πρώτο Θέμα, με αφορμή τη σεξουαλική παρενόχληση που ασκούσε ο πρέσβης της Βενεζουέλας στο γυναικείο υπαλληλικό προσωπικό της πρεσβείας στην Ελλάδα, έκανε κάτι απίστευτες συνδέσεις με Μαδούρο, και Τσίπρα. Από κοντά και η ΝΔ με ανακοινώσεις. Δεν ήξερες ποιος έδινε γραμμή σε ποιον. Άραγε αυτά που έκανε τότε ο πρέσβης δεν ήταν αυστηρά προσωπική του υπόθεση; Θυμάμαι τότε, το 2016, που η εφημερίδα Documento είχε φέρει στο φως της δημοσιότητας την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη στη Μολδαβία, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ερωτηθείς επ' αυτού είχε δώσει τη μνημειώδη απάντηση: "Πραγματικά πρέπει να είναι πολύ πανικόβλητος ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ο ίδιος σήμερα υιοθετώντας το δημοσίευμα ενός περιοδικού, δεν θα πω τίποτα αλλά δεν είναι και οι New York Times. Δεν διακρίνεται ακριβώς για τη φερεγγυότητά του και τη δημοσιογραφική του αντικειμενικότητα". Σήμερα υπερασπίζεται τα ιδιωτικά βίτσια του συνεργάτη του. Συγχαρητήρια!

Με αφορμή λοιπόν την καταδίκη του συνεργάτη του Μητσοτάκη, ο Βαξεβάνης γράφει στην εφημερίδα του τα εξής:

"Κάποιοι γνωστοί σκοτεινοί κύκλοι μεθόδευσαν την καταδίκη του, σύμφωνα με ανακοίνωση του Νίκου Γεωργιάδη. Είναι θύμα σκευωρίας επιμένει τηλεοπτικώς αλλά πάντα χωρίς ντροπή και ο Λευτέρης Αυγενάκης, στέλεχος της ΝΔ.

Οι κατηγορίες αποτελούν συκοφαντική προσπάθεια του HOT DOC και του Documento, για να πληγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης του οποίου ο Γεωργιάδης αποτελεί το βαρύ όπλο, κατέθεσε ενόρκως στο δικαστήριο η Μισέλ Ασημακοπούλου.

Από εκείνη τη μέρα του Γενάρη του 2016 που το HOT DOC βγήκε στα περίπτερα με όλα τα στοιχεία για την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη, επαναλαμβάνεται το ίδιο απαξιωτικό μοτίβο περί συκοφαντίας και κύκλων που μεθοδεύουν την υπόθεση για να πληγεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο ίδιος ο Μητσοτάκης σε συνέντευξή του, είχε πει ειρωνικά όταν ρωτήθηκε για το Γεωργιάδη (και δεν ξαναρωτήθηκε ποτέ) «Πραγματικά πρέπει να είναι πολύ πανικόβλητος ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ο ίδιος σήμερα υιοθετώντας το δημοσίευμα ενός περιοδικού, δεν θα πω τίποτα αλλά δεν είναι και οι New York Times. Δεν διακρίνεται ακριβώς για τη φερεγγυότητά του και τη δημοσιογραφική του αντικειμενικότητα»

Λίγες ώρες μετά την καταδικαστική απόφαση για το Νίκο Γεωργιάδη, τα επικοινωνιακά επιτελεία της ΝΔ, έδωσαν οδηγίες προς φίλια ΜΜΕ (στην ανάγκη φαίνονται οι φίλοι) να εξαφανιστεί η είδηση της καταδίκης και τα στελέχη της όταν μπαίνει το ερώτημα στα πάνελ να αποσυνδέουν τον Νίκο Γεωργιάδη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη εμφανίζοντάς τον ως “εθελοντή μερικών ημερών”. Ο Νίκος Γεωργιάδης ωστόσο δήλωσε στη δίκη πως είναι σαράντα χρόνια φίλος του Κυριάκου, σύμβουλός του στο Υπουργείο αλλά και στο διηνεκές, ο οποίος όταν αποκαλύφθηκε το θέμα τον κράτησε κρυφό σύμβουλο και τον διαβεβαίωσε πως θα τον επαναφέρει σε λίγο στο προσκήνιο όταν ξεχαστεί η υπόθεση".

Η συνέχεια του άρθρου, εδώ.