Κυβέρνηση και εξουσία...

"Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση, αλλά δεν πήρε την εξουσία".

Αυτή είναι μια χαρακτηριστική φράση από τη συνέντευξη που έδωσε η σύντροφος του πρωθυπουργού μας στην Εφημερίδα των Συντακτών (στην Έφη Μαρίνου). Η φράση αυτή περιέχει αλήθεια και έχει ειπωθεί πολλές φορές από χείλη συριζαίων στελεχών και κυβερνητικών λειτουργών, αν και όσο περνά ο καιρός χρησιμοποιείται όλο και αραιότερα, όπως και το περίφημο επιχείρημα ότι δεν έχουν την πατρότητα του 3ου μνημονίου. Αισθάνομαι ότι αυτή η -υπαρκτή- αντίφαση μεταξύ της διακυβέρνησης μιας χώρας και της απόκτησης της πραγματικής εξουσίας των μηχανισμών του "βαθέος" κράτους χρησιμοποιείται βολικά όπως το πασπαρτού. Δηλαδή έχει την απαίτηση να δικαιολογεί στο διηνεκές όλα όσα αντίθετα έχει κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ σε πείσμα των προεκλογικών του διακηρύξεων, να αποτελεί την καθησυχαστική δικαιολογία όλων των νεοφιλελεύθερων μέτρων που εφαρμόζει, έστω κι αν εκβιάστηκε.

Τώρα οι προτεραιότητες είναι άλλες. Τις περιγράφει πολύ καλά ο Στ. Πιτσιόρλας στη συνέντευξη που έδωσε στην εφημερίδα Νέα Σελίδα. Ανάμεσα σε άλλα λέει: "[...] Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και προσωπικά ο Πρωθυπουργός ανατρέποντας όλες τις προβλέψεις άλλαξαν διεθνώς την εικόνα της χώρας. Η κυβέρνηση οφείλει να αξιοποιήσει τα μέχρι σήμερα επιτεύγματα ώστε να μετάσχει ενεργά στις διεργασίες για το «αύριο» της Ευρώπης. Η Ελλάδα με σωστή στρατηγική και συμμαχίες μπορεί να βρεθεί στον πυρήνα όσων θα προωθήσουν βήματα για την εμβάθυνση της ενοποίησης και την κάλυψη των κενών του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Το κρίσιμο ζήτημα είναι κατά πόσον υπάρχει η απαραίτητη πολιτική βούληση χωρίς αστερίσκους να ανέβει κανείς στο άρμα της ενοποίησης και να εντάξει την εθνική στρατηγική σε μια κοινή ευρωπαϊκή στρατηγική". Όποιος θέλει να διαβάσει όλη τη συνέντευξη εδώ: neaselida.news/politiki/stergios-pitsiorlas-sti-nea-selida-allo-kinonikos-elegchos-allo-kratos-trochopedi/  Βέβαια, αν τον ρωτήσει κάποιος ποιο είναι το (πιθανότερο) "αύριο" της Ευρώπης και με ποιες "δημοκρατικές", "συμμετοχικές" διαδικασίες το βλέπει να διαμορφώνεται, δεν ξέρω τι απάντηση θα λάβει. Άλλωστε όλο το ζουμί βρίσκεται στην τελευταία φράση του αποσπάσματος που παρέθεσα αυτό περί της απαραίτητης πολιτικής βούλησης και εθνικής στρατηγικής εντός μιας κοινής ευρωπαϊκής στρατηγικής... 

Αλλά ας γυρίσουμε στη συνέντευξη της κ. Μπαζιάνα. Θέλω προκαταβολικά να δηλώσω ότι η σύντροφος του Αλ. Τσίπρα μου είναι ένας συμπαθής άνθρωπος -όσο μπορώ να την κρίνω- και βρίσκω προκλητική, υποκριτική και εξοργιστική την αντίδραση που σηκώθηκε επειδή θέλησε να εκφράσει τη γνώμη της για όσα συνέβησαν τα τελευταία δύο χρόνια. Θα κριθεί για όσα υποστηρίζει και όχι για το αναφαίρετο δικαίωμά της να εκφέρει τη γνώμη της και όχι όπως ισχυρίστηκε ο ανεκδιήγητος Βασ. Λεβέντης: "ο Τσίπρας έβγαλε... στο κλαρί τη γυναίκα του". Πριν προχωρήσω καλό είναι να παραθέσω τον σύνδεσμο για τη συγκεκριμένη συνέντευξη εδώ: www.efsyn.gr/arthro/o-syriza-pire-tin-kyvernisi-alla-den-pire-tin-exoysia

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο που σε βάζει σε σκέψεις για το πόσο... αυθόρμητη ήταν η ανταπόκριση σε συνέντευξη της κ. Μπαζιάνα είναι η αναφορά της καλής εφημερίδας ότι εδώ και χρόνια ζητούσε από τη σύντροφο του Αλ. Τσίπρα μια συνέντευξη και προφανώς τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Τυχαίο; Δεν νομίζω. Μια τετρασέλιδη συνέντευξη σε αυτή τη χρονική συγκυρία με αρκετά θέματα ανοιχτά και όχι τόσο στρωτό και βέβαιο μέλλον (το βαρύτατο δημόσιο χρέος και η ανάγκη ουσιαστικής αναδιάρθρωσής του) δεν μου υποβάλλουν καλόβολες σκέψεις. Ούτως ή άλλως και η ίδια η συνέντευξη -που τη διάβασα με προσοχή- είναι αρκετά προσεγμένη (οι απαντήσεις στις ερωτήσεις) με ένα ισορροπημένο μείγμα απολογητικού ρεαλισμού (...το οδήγησε μέχρι εκεί που μπορούσε να το πάει, έχοντας συναίσθηση της ευθύνης για ό,τι είχε υποσχεθεί στον ελληνικό λαό...), αφοπλιστικού συναισθηματισμού (…προσωπικά μιλώντας, τα τελευταία τρία χρόνια κάθε 5η Ιουλίου κλαίω από νεύρα, από οργή - ναι, κυριολεκτώ. Πώς είναι δυνατόν να υποτιμήθηκε τόσο η γνώμη ενός λαού από τους ισχυρούς – δανειστές δυνάστες του;…) και παράθεσης της απαραίτητης ελπίδας με λόγια όπως: "Φαίνεται ότι η χρονοβόρα για άλλους διαπραγμάτευση δεν πήγε στον βρόντο. Η τελική συμφωνία, όσο επίπονη και αν ήταν, αποσκοπούσε στο τέλος του αδιεξόδου", αλλά και "...Αν πάλι η κριτική αυτή εκπορεύεται από ανθρώπους που μοιραστήκαμε τη κοινή αγωνία, την κοινή προσδοκία, το κοινό όνειρο, έχω να πω ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει..."!!! (τα θαυμαστικά δικά μου). Υπάρχουν κι άλλα ανάλογα λόγια που θα μπορούσα να παραθέσω αλλά περιορίζομαι στα πιο ενδεικτικά - πάντα κατά τη γνώμη μου.

Αυτό που παραμένει όχι πλέον ως απορία αλλά ως απογοητευτική και αποθαρρυντική βεβαιότητα είναι η πεποίθηση του ΣΥΡΙΖΑ ότι εφαρμόζοντας μια αντιλαϊκή στην έμπνευσή της νεοφιλελεύθερη πολιτική θα δούμε φως στην άκρη του τούνελ, θα οδηγηθεί το πλοίο Ελλάδα στο απάνεμο λιμάνι της οικονομικής σταθερότητας και ανάπτυξης. Είναι πραγματικά απίστευτο όσο και εξοργιστικό που έξυπνοι άνθρωποι,  ριζοσπάστες, μαρξιστές, πιστεύουν σε τέτοια παράλογα και αντιδραστικά στη σύλληψή τους θεωρήματα, ακριβώς τα ίδια που πριν από δύο χρόνια τούς προκαλούσαν ρίγη στη πλάτη. Να επικαλεστώ το σύνδρομο της Στοκχόλμης; 

Δυστυχώς όλο αυτό το λίγο ηρωικό, λίγο πένθιμο, μετρημένα αισιόδοξο, συγκρατημένα απολογητικό αφήγημα που ξετυλίγεται μέσα από τη συνέντευξη της συμπαθούς κατά τα άλλα κ. Μπαζιάνα είναι το αφήγημα της ζωής όλων ημών που πιστέψαμε σε μια άλλη πορεία, απαραίτητη όσο και εφικτή, όπως μας υποσχέθηκαν. Ενώ τώρα μας ζητάνε να "βολευτούμε" στην καθημερινότητά μας με υποσχέσεις που βασίζονται σε αυτά ακριβώς από τα οποία μας ζήτησαν (πριν από επτά χρόνια) να τοποθετηθούμε, χαράζοντας μια διαχωριστική γραμμή, σε αυτά ακριβώς για τα οποία μας ζήτησαν να αγωνιστούμε για να καταργηθούν. Από τον φούρνο της αντιμνημονιακής πάλης, κινηματικής και κοινοβουλευτικής, στην κατάψυξη της αποδοχής των μνημονίων με όσα αυτά επισύρουν σαν τον μοναδικό εφικτό δρόμο.

Από αυτή την άποψη η συνέντευξη έχει μια θετική πλευρά. Σε βοηθά να συνειδητοποιήσεις ότι έφτασες στο τέλος του δρόμου των ψευδαισθήσεων και των κάλπικων ελπίδων. Το τι θα κάνεις από δω και πέρα δεν είναι δικιά μου δουλειά να σου υποδείξω, καλέ μου φίλε.