Κάτω τα ξερά σας, βρε...

Προχθές διάβασα στην ΕφΣυν ένα δυσοίωνο άρθρο που αφορά έναν φίλο, ο οποίος από τη στιγμή που τον γνώρισα βρίσκεται σταθερά στο πλάι μου, σε λύπες ή χαρές, καλοκαίρι ή χειμώνα κ.λπ. Ο φίλος αυτός μου φτιάχνει τη διάθεση και με βοηθά να βλέπω τη ζωή κάπως καλύτερα, περισσότερο αισιόδοξα. Αν δεν το καταλάβατε ακόμα, πρόκειται για το άγιο τσίπουρο. Όπως φαίνεται από το άρθρο στην καλή εφημερίδα, η παραγωγή του θα συναντήσει οικονομικές δυσκολίες, λόγω μεγάλης αύξησης του ειδικού φόρου κατανάλωσης, και ειδικά η οικιακή παραγωγή. Οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών, που δεν δίστασαν να μας βάλουν στην αυστηρότερη "δίαιτα", με πρόσχημα τη μελλοντική μας οικονομική ευεξία, θα δίσταζαν να αφήσουν απείραχτο το παυσίλυπό μας; No way Jose, όπως συνηθίζουν να λένε οι πέραν του Ατλαντικού σύμμαχοι και φίλοι μας.

Εικόνα από το εξώφυλλο του βιβλίου του Αλέξανδρου Ψυχούλη, Τα Τσίπουρα στο Βόλο, εκδ. Νήσος.

Κατά πώς φαίνεται, ο ευρωπαϊκός προτεσταντισμός δεν μπορεί να ανεχτεί τις διονυσιακές -και όχι μόνο- επιδράσεις του άγιου τσίπουρου σε έναν όπως πιστεύουν αμαρτωλό και διεφθαρμένο λαό, δηλαδή εμάς. Θυμάστε τι μας είχε προσάψει αυτός ο "άριστος" Ντάισεμπλουμ; Ότι, αφού ξοδέψαμε μαζί με τους υπόλοιπους μεσογειακούς λαούς όλα τα λεφτά σε ποτά και γυναίκες, τώρα ζητάμε βοήθεια. Και επειδή ως γνωστόν ο προτεσταντισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τις ενοχές και τη τιμωρία εκείνοι μόνο αυτήν τη βοήθεια ξέρουν να δίνουν. Δηλαδή να μας επιβάλλουν οικονομικής φύσης μέτρα, με σκοπό να μας απαλλάξουν από τις "αμαρτίες" μας.

Με τις υγείες μας λοιπόν...