Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου...

Είναι φοβερό πράγμα οι αυταπάτες. Σου δημιουργούν μια εικονική πραγματικότητα, να όπως του συμπαθέστατου κυρίου στη φωτογραφία. Μέσα στον καθρέφτη της αυταπάτης και του βολονταρισμού του, βλέπει εαυτόν σαν τον τριαντάρη εραστή που ήταν κάποτε. Κάποιος άλλος μπορεί να βλέπει τον εαυτό του σαν... ταξικό αποστάτη. Άλλος πάλι μπορεί να νομίζει ότι οι δικές του συμφωνίες, τα δικά του μέτρα είναι αυτό το αριστερό αποτύπωμα-τομή που χρειάζεται η πατρίδα του και, εν πάση περιπτώσει, να αισθάνεται περηφάνια με αυτά που κάνει. 

Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζουν οι ομαδικές αυταπάτες, όπου στον συλλογικό καθρέφτη μια κοινωνία συνεχίζει να βλέπει τη σωτηρία της με την εξακολουθητική χρήση τοξικών εργαλείων και όλες εκείνες οι οργανώσεις που κάποτε, στα νιάτα τους, ονειρεύτηκαν με πάθος την αλλαγή, την κοινωνική χειραφέτηση και σωτηρία, τώρα λοιπόν (αυτο)ικανοποιούνται με τη συνθλιπτική πραγματικότητα των αναπότρεπτων(;) συμβιβασμών και ραγδαίων υποχωρήσεων. Βλέπεις, έχουν πειστεί από το είδωλο στον καθρέφτη. Και πάει λέγοντας...  

Και θα με ρωτήσεις, με το δίκιο σου, δεν υπάρχει σωτηρία; Αυτό τον καθρέφτη δεν μπορούμε να τον σπάσουμε; Θα παραμένουμε εσαεί δέσμιοι αυτής της παραμορφωτικής εικόνας; Μπορεί το συλλογικό όνειρο να αποδείχτηκε εφιάλτης, το πάθος όμως εξακολουθεί να υπάρχει ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Χρειάζεται όμως να του βρούμε -με θάρρος και αυτοκριτική διάθεση- νέα ρούχα, φρέσκα λόγια. Αν όλα αυτά συνδυαστούν με ειλικρίνεια, τότε θα αναλάβει η φυσική, αυτή ντε των κοινωνικών κινημάτων, θα  είναι θέμα κρίσιμης μάζας*.

*Ως κρίσιμη μάζα, στην πυρηνική φυσική, θεωρείται το ελάχιστο εκείνο ποσό σχάσιμου (πυρηνικού) υλικού που απαιτείται για να δημιουργηθεί η αλυσιδωτή πυρηνική αντίδραση. Αυτό εξαρτάται από διάφορες ιδιότητες του υλικού, όπως από την πυκνότητά του, την καθαρότητά του, τον εμπλουτισμό του, το περιβάλλον του κλπ.

Σας ασπάζομαι,

Πάνος Σταθόπουλος