Καταστάσεις ομηρίας στον αθλητισμό!

Δεν γνωρίζω σε πόσους από όσους με διαβάζουν αρέσει να βλέπουν μπάσκετ. Είναι το αγαπημένο μου αγώνισμα και μπορώ να καθίσω να δω μέχρι τέλους ακόμη και τον χειρότερο αγώνα. Εδώ ισχύει αυτό που έλεγε ο Γούντι Άλεν στη ταινία του Ο νευρικός εραστής: "Εμένα και οι χειρότεροι οργασμοί μου είναι σκέτο κανόνι!" Έτσι κι εγώ είδα τη σειρά των 5 τελικών μεταξύ Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού για το πρωτάθλημα μπάσκετ. 'Ηταν ένα μέτριο θέαμα, εκτός του 5ου αγώνα, μεταξύ δύο ομάδων που η καθεμία έψαχνε να βρει τη δικαίωση για τη φετινή χρονιά. Το πήρε δικαιότατα -υπόψιν είμαι Ολυμπιακός- ο ΠΑΟ, γιατί στην τελική ήταν καλύτερη ομάδα τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Θα μπορούσε να το είχε πάρει και με 3-1. Εν πάση περιπτώσει, η ιστορία έγραψε 3-2, αλλά η αιτία που γράφω σήμερα είναι τα επεισόδια που έγιναν ενάμισι λεπτό πριν από τη λήξη του αγώνα με τη συνεχή ρίψη πυρομαχικών στον αγωνιστικό χώρο και στον πάγκο του Παναθηναϊκού από τους "επιστήμονες φιλάθλους" του ΟΣΦΠ. Η βλακεία και ο φανατισμός είναι ανίκητοι και συνεχίζουν να ταλανίζουν τον επαγγελματικό αθλητισμό. Προφανώς οι πρόεδροι και γενικά οι παράγοντες των ομάδων έχουν ανάγκη από αυτή την περιφερόμενη αλητεία, για να επιβάλουν τα θέλω τους, γιατί αλλιώς αυτοί οι ανεγκέφαλοι δεν θα μπορούσαν να μακροημερεύσουν. Κατά τη γνώμη μου είναι θέμα βούλησης πολιτείας και αθλητικών παραγόντων. Χρειάζονται και οι δύο, όπως στο ταγκό. Ας τα βρούν μεταξύ τους και μέχρι τότε θα πρότεινα, εκτός από τους αλήτες οπαδούς, κανένας άλλος να μην πηγαίνει στο γήπεδο. Να τους αφήσουν, να τους κλειδώσουν καλύτερα, για να κάνουν τις εχθροπραξίες τους με την άνεσή τους και -πού ξέρεις;- μπορεί και να αλληλοεξοντωθούν. Είναι μια πιθανότητα. Μπορεί να στήσουν και κάποιο ριάλιτι με τέτοιο θέμα. Διαβάστε το σχετικό άρθρο από το Harddog:

Μια χώρα-γκέτο

Βάζεις στην αναζήτηση του pc τη λέξη «επεισόδια» και βρίσκεις από παλιότερα άρθρα τις φράσεις που θα μπορούσαν να συνθέσουν, ξεπατικωτούρα, και το σημερινό. Γραμμένα και ξαναγραμμένα όλα. Για τους ασύδοτους που είναι ανεξέλεγκτοι, για τους βλάκες που είναι ανίκητοι, για τις αρχές που αδρανούν, για τους νόμους που μένουν ανενεργοί, για τους συλλόγους που θέλουν αλλά πλέον δεν μπορούν να μαζέψουν τους
αποθρασυμένους, για τους παράγοντες που προκαλούν, για την ατιμωρησία που γεννάει νέα ανομία, για τα πυρομαχικά που περνούν στα γήπεδα ανεξέλεγκτα, για τις μούρες που μπουκάρουν και σουλατσάρουν στους αγωνιστικούς χώρους ανενόχλητα.

Τα όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στην Ελλάδα, επιβεβαιώνουν αυτό που από χρόνια ξέραμε: ότι είμαστε μια χώρα-γκέτο! Γκέτο για ελεύθερους σκοπευτές που σκορπίζουν αδέσποτες σφαίρες και σκοτώνουν, για πυρομανείς κουκουλοφόρους που «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους» και καίνε σπίτια, για σκοτεινούς τύπους που πυρπολούν τρόλεϊ εν μέση οδώ, για χουλιγκάνους που κανιβαλίζουν σε γήπεδα.

Πουθενά αλλού στον κόσμο δεν συμβαίνει –τόσες πολλές φορές!– να ξέρεις πότε αρχίζει ένας αγώνας χωρίς να ξέρεις πότε τελειώνει, όπως έγινε προχθές στο ΣΕΦ. Οι ασύδοτοι για μια ακόμα φορά έγιναν ρυθμιστές τής διάρκειάς του, καθόρισαν τι θα δούμε –αγώνα ή βεγγαλικά–, τράβηξαν τα φώτα από τους πρωταγωνιστές ενός καθοριστικού τελικού και τώρα απολαμβάνουν την άτυπη ασυλία τους, βέβαιοι ότι ουδείς θα τους ενοχλήσει.

Κατά τα άλλα, ο Παναθηναϊκός ξανακέρδισε δίκαια αυτό που είχε χάσει πριν από δύο χρόνια. Νίκησε τον Ολυμπιακό και μαζί τον δικό του εφιάλτη που είχε αρχίσει να προβάλει στα τέλη του Απρίλη, με το «σκούπισμα» από τη Φενέρ. Τότε, με την ταπεινωτική επιστροφή οδικώς από την Πόλη, φαινόταν ότι άρχιζε η αντίστροφή μέτρηση για μεγαλύτερα δεινά. Αλλά αυτοί οι τελικοί δεν τον βύθισαν. Αντίθετα, τον βοήθησαν να συσπειρωθεί, να σταθεί στα πόδια του και να επιστρέψει στην κορυφή της Ελλάδας. Μαζί τού επιτρέπουν να βάλει τις βάσεις για τη δημιουργία μιας ομάδας που μπορεί να επιστρέψει σε μια άλλη χαμένη κορυφή: στην ευρωπαϊκή. Κάτι που θα βοηθήσει στην προσπάθεια να βγουν τα μεγάλα ομαδικά αθλήματα από την ομηρία των «γκέτο» με τις αγριότητες.

(Δημοσιεύεται στη Live Sport της Τρίτης)