Καληνύχτα, Μίκη

Παράφορος, ανυπόμονος, πληθωρικός, παθιασμένος, ισχυρογνώμων, ποιητικός, δογματικός στις εκάστοτε απόψεις του και αενάως αναθεωρών αυτές, αυτοαναφορικός και συγχρόνως τόσο συντροφικός, ξεσηκωτικός, αεικίνητος, τρυφερός, ερωτικός. Αλήθεια πόσα επίθετα -και υπάρχουν πολλά ακόμα- προσδιορίζουν τον Μίκη που αγαπήσαμε, συμφωνήσαμε, διαφωνήσαμε και θυμώσαμε μαζί του, συγχωρέσαμε και  (ξανα)αγαπήσαμε; Μια κινούμενη ένωση αντιθέτων σε θαυμαστή ισορροπία! Άλλωστε πώς μπορείς να κρατάς θυμό στον άνθρωπο που έντυσε ιδανικά με τις εξαίσιες μουσικές του τη ζωή σου; 

Ο Μίκης ήταν αυτό που λένε οι Αγγλοσάξωνες "larger than life", δηλαδή ξεπερνούσε τα ανθρώπινα μέτρα, όπως τα έχουμε γνωρίσει και συνηθίσει. Ό,τι έκανε, ό,τι έλεγε ήταν στον υπερθετικό βαθμό, δίχως να σκέφτεται το όποιο κόστος. Τον είχαμε μαζί μας, διαλεχτή συντροφιά, κι αυτός με τη σειρά του μας αφουγκράστηκε και προσπάθησε δίχως να μασά τα λόγια του να μας εκφράσει και να αποδόσει το εκάστοτε στίγμα. Ο καλλιτέχνης Μίκης και ο πολίτης Μίκης ήταν δύο αξεδιάλυτες και αλληλοτροφοδοτούμενες οντότητες. 

Προτιμούσα περισσότερο τον λυρικό Μίκη, δίχως να αγνοώ -πώς θα μπορούσα άλλωστε;- τον επικό, τον κάπως εμβατηριακό, που είχε συνδεθεί ανεξίτηλα με τον αντιδικτατορικό αγώνα. Έχω περπατήσει πολλά χιλιόμετρα τραγουδώντας τα τραγούδια του και κάποια από αυτά εξακολουθούν να με συγκινούν πολύ. Στη μνήμη του, λοιπόν, δύο τραγούδια από το λυρικό και το επικό μουσικό σύμπαν του, που δένουν με την παρούσα συγκυρία και υποδεικνύουν μια στάση ζωής, ειδικά εκείνο με την ποίηση του Τάσου Λειβαδίτη. Τόσο, μα τόσο επίκαιρο!