Καλή χρονιά!

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η μόνιμη συνοδεία των τελευταίων ημερών του χρόνου ήταν οι ευχές για τον καινούριο χρόνο, που ερχόταν πάνω στο έλκηθρο του Αϊ Βασίλη μαζί με τα δώρα, οπωσδήποτε με τα δώρα. Θυμάμαι τότε ότι οι ευχές δεν με ενδιέφεραν τόσο, όσο τα δώρα. Μεγαλώνοντας, δίχως να χάσω το ζωηρό ενδιαφέρον μου για τα δώρα που έπαιρνα εκείνες τις χρονιάρες μέρες, συμμετείχα στη διαδικασία των ευχών, όχι μόνο από αστική ευγένεια και τήρηση της παράδοσης αλλά και με ένα αίσθημα προσμονής για καλύτερες μέρες, όπως εγώ τις εννοούσα στα σχολικά χρόνια (λιγότερο διάβασμα, καλύτερους βαθμούς, περισσότερο ελεύθερο χρόνο κ.λπ.). 

Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας κι άλλο -ανάμεσα στα κάλαντα, στις γαλοπούλες, στην εορταστική δυσπεψία, στο ξενύχτι, στην εποχική-εθιμική χαρτοπαιξία και βεβαίως στις ευχές που ακομπανιάρουν τις τελευταίες μέρες του χρόνου- συνειδητοποίησα ότι με τις ευχές ή μάλλον με την πλειοδοσία ευχών που χαρακτηρίζουν τις εορταστικές μέρες ουσιαστικά συμμετέχουμε θέλουμε δεν θέλουμε σε ένα "παιχνίδι", γνωρίζοντας κατά βάθος το ανέφικτο των ευχολογιών. Βλέπετε είχα πια έρθει σε επαφή με τη φθορά και τον θάνατο αγαπημένων υπάρξεων, με την τελεσίδικη αποχώρησή τους από το φόντο της ζωής μου. Αυτό δεν με οδήγησε σε κάποια κατάθλιψη εφηβικής ή μεταεφηβικής φάσης, ίσα ίσα, απλώς κατάλαβα πόσο ανάγκη είχα-έχουμε της παραμυθίας που σημαντικό κομμάτι τους καταλαμβάνουν οι ευχές. 

Αρκετά αργότερα, στη φάση της δικής μου συνειδητοποίησης-ευαισθητοποίησης, τότε που η έλλειψη δημοκρατίας μαζί με τις μεγάλες οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες με χτύπησαν σαν τρένο σε αφύλαχτη διάβαση, αισθάνθηκα τις χριστουγεννιάτικες-πρωτοχρονιάτικες ευχές βαρετές, υποκριτικές, δίχως καμία αίσθηση πραγματικότητας. Κάτι σαν τις μπουρμπουλήθρες της σαμπάνιας που συνηθίζεται να καταναλώνεται αυτές τις μέρες. Είναι πράγματι -ειδικά στην τωρινή πραγματικότητα- κομματάκι δύσκολο να εύχεσαι για καλύτερες μέρες, όταν συμβαίνουν στη γειτονιά σου συρράξεις με αποτέλεσμα εκατομμύρια πρόσφυγες-ικέτες να σου χτυπούν την πόρτα, όταν φανατικοί απειλούν να σε τινάξουν στην ανυπαρξία στο όνομα της μοναδικής αλήθειας που μόνο εκείνοι κατέχουν, όταν έχουμε απτά φαινόμενα ότι το παγκόσμιο οικοσύστημα μπαίνει σε μια επικίνδυνη φάση ανισορροπίας, όταν εδώ -στη δική μας ήπειρο- εφαρμόζονται πολιτικές που απορρυθμίζουν και καταστρέφουν θεσμούς, κατακτήσεις και εντέλει ζωές. Αλήθεια πόσο μπορείς να συνεχίζεις να συμμετέχεις στο "παιχνίδι" των ευχών (τουλάχιστον μεταξύ ενηλίκων);

Η όλη ιστορία με τις ευχές μού θυμίζει λίγο ένα ανέκδοτο που είχε διηγηθεί ο Γούντι Άλεν σε μια από τις ταινίες του (νομίζω στο Άνι Χολ). Στο ανέκδοτο ένας τύπος επισκέπτεται τον ψυχίατρό του ζητώντας τη βοήθειά του, επειδή ο αδελφός του νομίζει ότι είναι κότα και συμπεριφέρεται αναλόγως. Ο ψυχίατρος τον συμβουλεύει να τον φέρει στην κλινική με την οποία συνεργάζεται κι έτσι σε λίγο καιρό με την κατάλληλη θεραπεία ο αδελφός του θα έρθει στα συγκαλά του. Ο φίλος μας τον ακούει προσεκτικά και έπειτα από σύντομο διάστημα περισυλλογής απαντά στον καλό γιατρό: "Εντάξει, γιατρέ μου, θα θεραπευτεί, εγώ όμως θα χάσω τ' αυγά!" 

Δηλαδή, ενώ κατά βάθος όλοι γνωρίζουμε την αντίφαση της πραγματικότητας που βιώνουμε σε σχέση με την (αστεία κατά βάθος) ελαφρότητα των ευχών μας (την ως διά μαγείας πραγματοποίησή τους) εξακολουθούμε να τις κάνουμε. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχουμε ανάγκη τα αυγά... και όσα συμβολίζουν αυτά στη ζωή μας.

Έτσι λοιπόν, καλοί μου φίλοι, αφού σας κούρασα με όλη αυτή την εισαγωγή φτάνουμε στο ψητό, στις ευχές δηλαδή. Σας αγκαλιάζω όλους νοερά και εύχομαι υγεία σε εσάς και στα αγαπημένα σας πρόσωπα, και το 2018 να είναι μια καλύτερη χρονιά με τον τρόπο που το εννοεί ο καθένας.