Κακούργα μετανάστευση, κακούργα ξενιτιά

Έτσι ξεκινούσε το ρεφρέν αυτής της πολύ μεγάλης επιτυχίας του Στ. Καζαντζίδη (Στις φάμπρικες της Γερμανίας). Τότε, το μακρινό 1961, που γράφτηκαν αυτοί οι στίχοι από τον Κ. Βίρβο, καθώς και την προηγούμενη δεκαετία, η μετανάστευση ήταν η μοναδική και σχεδόν "υποχρεωτική" λύση απέναντι στη δεινή οικονομική κατάσταση που βρισκόταν η πατρίδα μας. Τότε, μετά το τέλος του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου και του Εμφύλιου που ακολούθησε, η Ελλάδα έβγαινε με άδεια ταμεία, κατεστραμμένες υποδομές, ανύπαρκτες παραγωγικές διαδικασίες και με βαθιά τραύματα στον συλλογικό ψυχισμό της. Πέρασαν οι δεκαετίες, τα τραύματα επουλώθηκαν "σφιχτά με ράμματα", ο ελληνικός (κατσαπλιάδικος) καπιταλισμός δούλεψε όπως δούλεψε με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα και να που φτάσαμε στην επανάληψη του ίδιου φαινομένου της μετανάστευσης όχι σαν φάρσα αλλά σαν τραγωδία. Κι αυτή τη φορά είναι χειρότερα, γιατί η (οικονομική) κατοχή και επιτροπία συνεχίζεται στο διηνεκές και δεν υπάρχει ελπίδα μέσα σε αυτό το πλαίσιο. 

Πριν από δέκα μέρες στον ιστότοπο της Endeavor Greece, ενός Διεθνούς μη Κερδοσκοπικού Οργανισμού για τη Στήριξη της Επιχειρηματικότητας, δημοσιεύτηκε μια μελέτη που δίνει στοιχεία για τη μετανάστευση των Ελλήνων στο χρονικό διάστημα 2008-2016. Τα στοιχεία αυτά μπορείτε να τα μελετήσετε στο παρακάτω γράφημα:

Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από μια απλή ανάγνωση είναι εξόχως αποθαρρυντικά... Αν μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει μερικά, θα υπογράμμιζε ότι το "εξαγόμενο" ανθρώπινο δυναμικό κατέχει την πρώτη αδιαμφισβήτητη θέση στον πίνακα της αξίας των εξαγωγών της χώρας. Μια άλλη παρατήρηση είναι ότι οι Έλληνες έχουν παραγάγει, σύμφωνα με τον πίνακα, περίπου 100 δισ. ευρώ σε ΑΕΠ στις χώρες υποδοχής τους, ενώ το ελληνικό κράτος έχει δαπανήσει 8 δισ. ευρώ για την εκπαίδευσή τους. Σας παρακαλώ πολύ να προσέξετε την αξία των υπόλοιπων εξαγωγών μας. Αν αθροίσετε την αξία τους μόλις και μετά βίας φτάνουν την αξία του "ανθρώπινου κεφαλαίου" που μεταναστεύει. Ίσως αυτή να είναι η μοίρα μας στον νεοφιλελεύθερο στρατηγικό καταμερισμό αρμοδιοτήτων στα  κράτη-μέλη στην Ε.Ε., όπως τη σχεδιάζουν οι γνωστές ελίτ. 

Στο τραγούδι του Καζαντζίδη, η συνέχεια των στίχων είναι: "... μας πήρες απ' τον τόπο μας τα πιο καλά παιδιά". Φυσικά δεν πιστεύω ότι αυτοί που μένουν είναι οι χειρότεροι. Μπορώ όμως να ισχυριστώ ότι είναι εξίσου απελπισμένοι με αυτούς που ξενιτεύονται. Μια ματιά στα τελευταία στοιχεία του πίνακα εξηγεί πολλά. Έπειτα από όλα αυτά τα λόγια του πρωθυπουργού μας, ότι από εδώ και μπρος έρχονται οι λαμπρές μέρες της ανάπτυξης, ή κάπως έτσι, ακούγονται σαν κακόγουστο ανέκδοτο.