Κακό του κεφαλιού μας

Τις φωτογραφίες που βλέπετε, τις έστειλε χθες η κόρη μου. Είναι από την παραλία του Ωρωπού, μετά τη Σκάλα, κοντά στο σπίτι τους. Τραβήχτηκαν νωρίς το απόγευμα, όταν πήγαν -η κόρη μας και τα εγγόνια μας- προς τα εκεί, με σκοπό να κάνουν μια βουτιά. Αντίκρισαν αυτό το θλιβερό και αηδιαστικό θέαμα. Όλα αυτά τα υλικά-απορρίμματα που φαίνονται στις τρεις φωτογραφίες έχουν έρθει από την Εύβοια, από ακριβώς απέναντι. Για να κατανοήσετε καλύτερα τον όγκο των υλικών και συγχρόνως το μέγεθος της καταστροφής που χτύπησε το νησί, όλα αυτά δεν έχουν ξεβραστεί στην παραλία, αλλά ίσα ίσα, καλύπτουν εξ ολοκλήρου τη θάλασσα, σε απόσταση 15-20 μέτρων από την ακτή. Μάλιστα, αυτή η εικόνα συνεχιζόταν σε όλο το μήκος της ακτής, όσο έφτανε το μάτι της δεξιά και αριστερά. 

Ειλικρινά στην αρχή δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι όλα αυτά -στην πρώτη φωτογραφία βρίσκεται και μια πνιγμένη αγελάδα- καλύπτουν τη θάλασσα τόσο πυκνά που δεν διακρίνεται πουθενά το νερό. Τα μάτια δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τη στεριά από την καλυμμένη θάλασσα, με μυριάδες αντικείμενα, κλαδιά δέντρων, νεκρά ζώα και ό,τι άλλο πήρε ο χείμαρρος από τα κατεστραμμένα σπίτια. Στις φωτογραφίες λοιπόν απεικονίζεται ένα κλάσμα της συμφοράς που χτύπησε την Εύβοια. 

Αυτό που αποδεικνύεται περίτρανα και αδιαμφισβήτητα, ακόμη και για τους πιο κακόπιστους και αγνωστικιστές, είναι ότι η κλιματική αλλαγή είναι εδώ και δεν πρόκειται να ξεκουμπιστεί με ευχολόγια. Ακραία φαινόμενα, όπως οι κατακλυσμοί, οι ακραίες πυρκαγιές, οι ανεμοστρόβιλοι και άλλα βίαια καταστρεπτικά και ανθρωποκτόνα φαινόμενα, που ο πλανήτης μας διαθέτει στην εργαλειοθήκη του, θα τα νιώθουμε όλο και συχνότερα. Θυμηθείτε, η μητέρα Γη δεν μας εκδικείται. Προσπαθεί να αντιδράσει και να ισορροπήσει στις αλλαγές που εμείς, με την αλόγιστη δραστηριότητά μας, προκαλούμε. Δράση εμείς, αντίδραση αυτή. Είναι τόσο απλό και συγχρόνως ανελέητο στην εξέλιξή του. Αν στα επόμενα, ας πούμε πέντε δέκα χρόνια, δεν εφαρμόσουμε δραστικά μέτρα σε πλανητικό επίπεδο, νομίζω ότι η Γη δεν θα καταλάβει ούτε θα χύσει κανένα δάκρυ, για την εξαφάνιση του είδους μας, μαζί με την πλειονότητα των έμβιων όντων. Θα συνεχίσει να ταξιδεύει στο διάστημα και ίσως νέα όντα περπατήσουν στην επιφάνειά της και πετάξουν στην ατμόσφαιρά της. Κι αν έχετε κάποιες αμφιβολίες για τη Γη δίχως εμάς, δεν έχετε παρά να αναζητήσετε φωτογραφίες της ευρύτερης περιοχής του Τσέρνομπιλ, έπειτα από 34 χρόνια ανθρώπινης απουσίας...

Γι' αυτό καλά θα κάνουμε να μη γυρίζουμε την πλάτη στη μάνα Γη, για το δικό μας καλό.