Και μόνο γι' αυτόν τον μονόλογο...

... η Εύα Κοταμανίδου έχει κερδίσει επάξια τη συμμετοχή της στον αέναο κύκλο των καλύτερων ηθοποιών-ερμηνευτών του θεάτρου και του κινηματογράφου. Την πρωτογνώρισα στο θεατρικό σανίδι, στο υπόγειο του Καρόλου Κουν, και ομολογώ ότι την ερωτεύτηκα στις συνεργασίες της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, που εύχομαι να τον συναντήσει εκεί στο μεγάλο επέκεινα. Ήταν απλώς συνταρακτική. Παρακάτω μπορείτε να παρακολουθήσετε έναν μονόλογό της από την ταινία Θίασος του Αγγελόπουλου. Έχω πολλά χρόνια να δω τη συγκεκριμένη ταινία στο σύνολό της ή αποσπασματικά. Πάντως μου προκάλεσε την ίδια συγκίνηση αν όχι και περισσότερη -ο αυξανόμενος συναισθηματισμός προϊούσης της ηλικίας γαρ-, όπως τότε στο σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας που είχα παρακολουθήσει την ταινία για πρώτη φορά.. 

Την τέχνη της την υπηρέτησε με απαράμιλλο ήθος, δίχως τους βεντετισμούς ομοτέχνων της, που είναι συνήθως αντιστρόφως ανάλογοι του ταλέντου τους. Όπως είχε ομολογήσει η ίδια, διάλεγε προσεκτικά τους ρόλους της και έδινε πάντα τον καλύτερο εαυτό της, αρνούμενη να κάνει εκπτώσεις. Ήταν σταθερά στρατευμένη στην ευρύτερη Αριστερά και ποτέ δεν άλλαξε στάση. Ας μου επιτραπεί να την ονοματίσω "καλή καγαθή". Αν και αυτή η έκφραση προοριζόταν στην αρχαιότητα για τον χαρακτηρισμό ανδρών (ωραίων, τόσο σωματικά όσο και ηθικά-διανοητικά), έχω τη βεβαιότητα ότι τη χαρακτηρίζει επάξια.